8 มีนาคม 2547 14:53 น.
ก้อนหินละเมอ
รักของข้าขุ่นข้นปนตะกอน เจือด้วยหนอนใครเห็นเป็นต้องหนี
รักของข้าร้อนเร่าราวอัคคี เผาดวงใจเป็นธุลีมีใครทน
รักของข้าขื่นขมซ้ำอมเผ็ด ดั่งบอระเพ็ดเจ็ดร้อยกิ่งขิงร้อยหน
รักของข้าหวั่นไหวปานสายชล ไหลเวียนวนล่องลอยไปไม่หวนคืน
รักของข้าเวิ้งว้างดังเหวลึก ดั่งหยดหมึกที่เปื้อนปนบนผ้าผืน
รักของข้าคับแคบไซร้ไร้จุดยืน ไร้คนฝืนเข้ามานั่งขังดวงใจ
รักของข้าวิ่งเวียนวนบนวิถี ทางที่มีกองศพซากหลากเหลือหลาย
รักของข้าตั้งอยู่บนหนทางตาย ไร้จุดหมายไร้ที่ไปไร้คนครอง...
26 มกราคม 2547 21:55 น.
ก้อนหินละเมอ
การเรียนร่ำใช่ลำบากยากเกินคิด แม้นมีจิตคิดตั้งใจไป่เฉไฉ
การเรียนร่ำใช่ลำบากยากเกินไป หากตั้งใจก็คงง่ายไม่ยากเกิน
การเรียนร่ำใช่ลำบากยากเกินคิด สิ่งน้อยนิดคิดในจิตอย่าผิดเผิน
การเรียนร่ำใช่ลำบากยากไกลเกิน สู้เผชิญอุปสรรคจักได้ดี
13 ธันวาคม 2546 19:08 น.
ก้อนหินละเมอ
สองมือน้อยคอยสร้างฝันอันที่ควร คอยขวายขวนศึกษาไปในสิ่งหวัง
สองมือน้อยคอยเสริมแรงแฝงพลัง ถึงขอบฝั่งด้วยตั้งใจไม่ไกลเกิน
สองมือน้อยเพื่อประชาพาสุขสันต์ คอยบากบั่นร่ำเรียนไปไร้ขัดเขิน
สองมือน้อยเพื่อสังคมบ่มจำเริญ ถึงไร้คำร่ำสรรเสริญอย่าเมินไกล
24 พฤศจิกายน 2546 00:14 น.
ก้อนหินละเมอ
อันหนาวเนื้อต้องห่มเนื้อเชื่อคำกล่าว ถึงเรื่องราวคำโบราณกาลสมัย
แต่ตัวเราไร้นวลเนื้อจุนเจือใจ ต้องร่ำไห้ใจเจ้าเอ๋ยไม่เคยครอง
ต้องหนาวเหน็บเจ็บดวงใจไป่อุ่นจิต ต้องโดดเดี่ยวเปลี่ยวเป็นนิจจิตเศร้าหมอง
ต้องหนาวเหน็บเจ็บดวงใจไร้คนครอง ต้องโดดเดี่ยวเปลี่ยวคนมองใจหมองเอย
24 พฤศจิกายน 2546 00:04 น.
ก้อนหินละเมอ
ดั่งความฝันฉันใกล้ชิดสนิทเธอ ดั่งละเมอเพ้อความฝันอันสดใส
ดั่งหยดน้ำที่หลั่งรินผินดวงใจ ดั่งกองไฟได้เติมเชื้อทุกเมื่อคราว
เพียงเท่านี้ก็เพียงพอต่อใจฉัน เพียงชั่วครันพลันอุ่นใจไม่รู้หนาว
หนึ่งนาทีแม้ใกล้เคียงเพียงชั่วคราว ก็สุขใจคล้ายดวงดาวกลางหาวเอย
ถ้าพรุ่งนี้เธอกลับมาจะลาจาก ต้องพลัดพรากจากกันไกลใจเจ้าเอ๋ย
ความพันธ์ผูกที่แนบแน่นแฟ้นอย่างเคย จะเก็บไว้เคียงคู่เชยไม่เคยเมิน
หน้าส่วนตัว
2027
