30 มีนาคม 2550 21:43 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
๏ พ่อเองยังเตร็ดเตร่เร่ไป
เจ้าหละเป็นฉันใดขวัญใจเอ๋ย
จากพ่อแล้วแก้วใจไม่เหมือนเคย
คนว่าไม่งอกเงยโตตามวัน
๏ คือหลบอยู่ตามแผงแหล่งของเก่า
ดูหงอยเหงาแกมเบื่อไม่เหลือฝัน
ลูกของพ่อย้ายแยกปานแตกกัน
ใต้ตะวันเดือนดาวหนาวน้ำตา
๏ เกิดจากพ่อแล้วไกลไปจากพ่อ
เหมือนต้องเดินทางต่อนับแสนหลา
เพื่อปักหมุดหลักไมล์ในเวลา
บอกคนว่าพ่อจารวรรณกำ
๏ เป็นหนังสือมือสองแหล่งของเก่า
ปกมอเศร้าไร้โฉมเคยคมขำ
ขายเลหลังลดราคาแถมว่า-อำ
ว่านี่คือลำนำเหล่าคนจร
๏ พ่อเองยังเตรดเตร่และเร่ไป
เมื่อวันใหม่หมุนมาดวงสมร
คนอาจเห็นถ้อยธรรมเชื่อมคำพร
นั่นแหละลูกผู้จรจาริกกานท์