3 มิถุนายน 2547 07:00 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เธอเป็นแม่ของใคร
ใครเป็นญาติของเธอ
เธอมีเพื่อนไหม
เธออยู่ประเทศไหน
ใยคนเดินหนีเธอ
คำถามของคุณโจ้
-------------------------------------------------------------------
เธอเป็นแม่ของโลกแม่ของลูก
แม่ของคนโดนผูกในกรงตับ
ของความเขลา-โฉด-บ้า คณานับ
รวมทั้งความอาภัพ ความอับจน
เธอเป็นญาติของคนทั้งแผ่นดิน
ที่ชีวินวนอยู่กับความสับสน
กับความเครียดบีบคั้นอันสุดทน
ในวงจรเจ็บจนและเขลาโซ
เธอเป็นเพื่อนของใคร? เธอไร้เพื่อน !
ก็ชีวิตทั้งปีเดือนเหมือนล่ามโซ่
ปากอาจท่องคาถาสวดนะโม
หนี้ชีวิตก้อนโตยังต่อยตี
เธอเป็นคนประเทศทัยรู้ไว้ด้วย
ประเทศนี้คนร่ำรวยเลยทุกที่
รวยสำนึกรวยน้ำใจรวยไมตรี
แต่เดินหนีเธออาดอาดเพราะขาดตังค์
2 มิถุนายน 2547 12:56 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
จุลินทรีย์ต่างดาว ของดาวอื่น
เคลื่อนตัวไปมาในอาณาจักรของตน
ดำรงตนอยู่
สืบเผ่าของตนไป
ทิ้งร่องรอยจากการขยับตัวของตนไว้มากมาย
หลายรอยทบไปมาในรูปแบบง่ายๆ
หลายรอยสลับซับซ้อน
หลายรอยยิ่งกว่าซับซ้อน
อื้อฮือ
บางจุลินทรีย์เอื้อจุลินทรีย์อื่น
บางจุลินทรีย์พิฆาตหมู่อื่น
บางจุลินทรีย์ทำลายเวิ้งวงของตน
บางจุลินทรีย์เหมือนแยกอยู่จากหมู่อื่น
ราวการปลีกตนโดดเดี่ยว แต่ไม่เคยปลีกไปไหนได้
เพราะหมู่อื่นก็แตกยายกระจายอยู่โดยทั่วแล้วทุกหนแห่ง
ทั้งที่ร้อนราวเผา และที่เย็นเยือกแข็ง
เออ..
แล้วจุลินทรีย์อย่างข้าล่ะ
ก่อนที่จะแตกดับไป
ร่องรอยของข้าควรเป็นเช่นใด
2 มิถุนายน 2547 03:38 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
กราบรำลึกพระพุทธคุณ
กราบรำลึกพระธรรมคุณ
กราบรำลึกพระสังฆคุณ
กราบรำลึกพระคุณพ่อแม่
กราบรำลึกพระคุณครูอาจารย์
นั่งในท่าสบาย
กำหนด ติดตามลมหายใจเข้าออก
เข้า ระลึกเป็นพุทธ
ออก ระลึกเป็นโธ
ไม่ได้สำคัญว่าจะเห็นหรือไม่เห็นนิมิตรอันใด
เพียงต้องการตามลมหายใจเท่านั้น
ความคิดจะแว้บไปทางไหน
ก็ให้กลับมาที่ลมหายใจเข้าและออก
ดำเนินไปเรื่อยๆ
ดำเนินไปเรื่อยๆ
แม้ความคิดแว้บไปทางไหนอีก
ก็กลับมาที่ลมหายใจเช่นเดิม
แรกๆความคิดก็สัดส่ายไปโน่นมานี่
หลายที่หลายทาง เหมือนฟุ้งไป
นานเข้าเมื่อดึงกลับมาได้
นานเข้าเมื่อรู้เร็วรู้ทันว่าความคิดไป
ก็สงบง่าย ไวขึ้น
และไม่ไป
เริ่มได้ยินเสียงลมหายใจชัด
ทั้งเขาและออก
ดังมาก
เสียงลมหายใจดังมาก
ลมหายใจเข้าดังเหลือประมาณ
ลมหายใจออกดังเหลือประมาณ
การระลึกก็ยังเป็นเข้าพุทธออกโธอยู่
เช่นนี้แหละหนอ พระอาจารย์บอกว่า
มันก็เป็นเช่นนั้น อาการที่จิตสงบ
เยือกเย็นเกินประมาณ
ปีติเกินประมาณ
เห็นค่าของชีวิตเกินประมาณ
รักผู้อื่นเกินประมาณ
แต่นี่ก็ตั้งอยู่เพียงชั่วเวลาหนึ่งเองแหละ
ก็เป็นไปตามกฏไตรลักษณ์
เกิดขึ้น
ตั้งอยู่
และดับไป
อืม
ซาบซึ้งจริงหนอ
ธรรมนี้
1 มิถุนายน 2547 07:46 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
แดดอ่อนอ่อนในตอนเช้า
ให้เงายาวทอดทาบนา
น้ำขังเจิ่งสะท้อนฟ้า
ดาลอุราอ่อนไหว
เพราะฝนตกเมื่อคืนนี้
ปลามากมีคงดีใจ
ได้ว่ายแหวกในน้ำใส
ได้ออกไข่ได้ลูกปลา
แสงแดดอุ่นนี้คุ้นนัก
เหมือนความรักของคุณ
ตักนิ่มอ่อนเคยนอนหนุน
ผมรักคุณหนักหนา
ยามเมื่ออยู่เคียงใจ
ผมไม่เคยหมายลา
ผมรักคุณเทียมท้องฟ้า
ถามปลาดูก็ได้
ผม รักแต่คุณ
คุณ คุ้นหัวใจ
อ้อมกอดก็อุ้นอุ่น
ยิ้มของคุณยิ่งคุ้นใหญ่
ดาลใจดลหัวใจ
ให้ผมยิ้มให้โลก
(ซ้ำแต่ต้นจนจบ)
-------------------------------------------------
ผมฮัมเป็นเพลงครับ
สวัสดี ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่าน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
หน้าส่วนตัว
909
