8 พฤษภาคม 2547 11:24 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ในวัยเยาว์เขลาเหลือพ่อเชื่อไหม
หนูอาศัยบทคาถาพ่อพาขาน
ท่องจำแม่นไม่เลือนล่วงจากดวงมาลย์
กล่อมวิญญาณให้เติบกล้าสู้หน้ากรรม
พ่อเสกเป่าเกล้ากระหม่อมพร้อมลูบหัว
บอกละชั่วแม้ต้องขมนะคมขำ
หนูก็จดลงใจใฝ่ถึงธรรม
เป็นธงนำปักที่ใจไม่ลบเลือน
จนวันนี้มีชัยและได้ดี
มากราบพ่อต่อหน้าพี่และผองเพื่อน
ในวัยเยาว์เขลาหงอพ่อคอยเตือน
ให้ธรรมเหมือนเครื่องกันอันตราย
คิดดีพูดดีทำดี..
คาถาอันนี้หรือมีขาย
อดทนอยู่ไม่หลู่งานอันเหนื่อยกาย
เก็บออมอยู่ไม่รู้หน่ายได้ลืมตา..
ลืมตาอ้าปากพ้นยากจน
เชื่อคำพ่อและเชื่อผลของคาถา
กราบเท้าพ่อขอแทนคุณตอบบุญญา
ค้อมวันทาศึกษาธรรมค้ำคุณเอย .
2 พฤษภาคม 2547 00:23 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
(ฟ่อนคำของปู่)
------------------------------------
อืออื้อ นอนอู่เถิดหนูจ๋า
ไม่นอนจะอ่อนล้านะขวัญไถ
เติบโตจะท่องเที่ยวหนทางไกล
หรืออยู่เรือนทำไร่ประสาเรา
หลับตาพริ้มอิ่มอุ่นกับอ้อมอก
อย่าสะอื้นตื่นตระหนกวิตกเศร้า
ปู่จะเห่ย่าจะกล่อมถนอมเรา
มิให้หลานปู่เหงาแม้เสี้ยววัน
แม่ไปไร่สิหมกไข่มาหา..
แม่ไปนาสิหมกปลาสู่ขวัญ
นอนเถิดหล่าหลับตาลงเร็วพลัน
ปู่ย่ารักเจ้ามั่นเจ้าขวัญยืน
แม่เจ้ากำด้ามเคียวเกี่ยวข้าว
แม้ปีนี้เหน็บหนาวบ่เข็ญขื่น
รวงข้าวในแดดแก่แต่วานซืน
ถึงมะรืนก็เก็บกองกับลานไกล
ฟ่อนข้าวคือฟ่อนคำอยู่ตามทุ่ง
ครั้นเรียงกองอาจเอื้อมรุ้งเลยเชื่อไหม
เจ้าเชื้อทุ่งเทือกนานะยาใจ
จะลืมทุ่งไม่เป็นไรไม่ว่ากัน
พ่อเจ้าเหนื่อยแม่เจ้าล้าปู่ย่ารู้
เขารักทุ่งเหมือนกับปู่ที่เชื่อมั่น
ทุ่งสีทองจะผ่องใสไปนานวัน
ตราบที่เขาเชื่อมั่นสวรรค์นา
นอนเถอะหลานอย่ารำคาญที่ปู่คิด
ปู่อาจผิดที่เพ้อพล่ามตามประสา
เจ้าจะเป็นอะไรตามใจศรัทธา
อย่ารังเกียจข้าวจากนา
ก็แล้วกัน .
1 พฤษภาคม 2547 20:09 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ผมมีแรง จากข้าว
ผมยังก้าว เพราะใจ
ผมยังไป หมายถึง
อาจรำพึง เพราะเหงา
รู้ว่าเขลา หากเจียม
ผมทำงาน เพราะฝัน
ผมขยัน เพราะใฝ่
ผมใส่ใจ เพื่อชาญ
ผมเอาถ่าน หนีทุกข์
บ่หมายสุขอันเทียม
1 พฤษภาคม 2547 14:22 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ในมุมรักอันอบอุ่นและนุ่มนวล
บ่เร่าร้อนปั่นป่วนแบบเคร่งใคร่
งดงามอิ่มเอมเต็มหัวใจ
ต่างรับและให้ด้วยใจจริง
มิตรภาพแห่งรักในวันผ่าน
อาจเป็นความหอมหวานของชายหญิง
บางคนเอารักเป็นหลักอิง
บรรเทาความเจ็บนิ่งความปวดร้าว
สัจจะหลังการพบคือการจาก
ยิ่งผูกพันกันมากยิ่งเหน็บหนาว
ยิ่งเคยโอบกอดอุ่นอะคร้าว
อาจยิ่งหวังมีคราวคืนมาพบ
แต่บางทีมีแต่ซ่อนอาทร
ต่างซ่อนยิ้มเฝื่อนเกลื่อนกลบ
มิตรภาพเป็นน้ำตาพร่าทบ
เปื้อนแก้มแล้วเลือนลบไปตามกาล .