16 เมษายน 2547 06:18 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
๑
ลูกน้อยในอ้อมแขนเธอร้องจ้า
คงโหยหิวเหนื่อยล้าแล้วเหลือแสน
ขวดนมเปล่าดูดไปได้ลมแทน
ตาเด็กโบ๋ซี่โครงแบนยามหายใจ
ผู้เป็นแม่ก้มขอปากก็ครวญ
เพลงของเธอว่าอย่าด่วนจากไปไหน
โปรดเมตตาบริจาคคนยากไร้
โปรดต่อชีพเติมวัยให้เด็กน้อย
๒
ที่ต่างมุมชานชาลาสถานี
ลายดนตรีของผู้เฒ่าฟังเศร้าสร้อย
สุดสายแนน ลมพัดไผ่ชวนใจลอย
เขายังคอยเมียที่หายมาหลายเพ็ง
ลูกชายวัยสองขวบตาขวาเข
ขาซ้ายเป๋มองเห็นน่วมแผลบวมเป่ง
พ่อกับลูกยังคู่กันขับขานเพลง
หากผู้คนไม่รีบเร่ง คงกราวเกรียว
๓
คนกระเตงลูกน้อยรอคอยรถ
หลายคนเหมือนจะหมดสิ้นแรงเรี่ยว
เหงื่อนั้นโทรมกายาหน้าซีดเซียว
บางคนดูดีทีเดียวทั้งเนื้อตัว
๔
ชายหนุ่มกับหญิงสาวมีหลายคู่
มามุงดูแล้วก็หันไปยิ้มหัว
ความรักคงเบ่งบานเหมือนดอกบัว
คงไม่มีผู้ใดกลัวการแยกทาง
๕
อีกคนเก็บบันทึกแล้วถอนใจ
มองความรักที่จากไปเป็นบางอย่าง
ที่ตอกย้ำให้ช้ำใจไม่เคยจาง
และยังคงเดินทางอย่างเดียวดาย .
15 เมษายน 2547 21:52 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
จากบ้านย่านนาสู่ป่าอ้อย
ไปขายแรงเอาเงินร้อยไว้ต่อฝัน
หมายเก็บทองเต็มไถ่ไปแต่งกัน
เธอก็คงรอวันอันชื่นชวน
ว่าโอ้หนอเงินทองของหายาก
กายลำบนทนลำบากใจปั่นป่วน
บางครั้งเขาโกงค่าจ้างต้องนั่งครวญ
คิดถึงแต่แม่ลำดวน ณ แดนไกล
จากมัญจาไปหากินที่เมืองกาญจน์
คิดฮอดเจ้าเยาวมาลย์สองแก้มใส
รออ้ายหน่อยเดอหล้าชบาไพร
มีเงินหมื่นจะคืนไปหาคนดี
คมใบอ้อยร้อยใบให้รอยแผล
บ่รู้สึกย่ำแย่ในทุกที่
เพราะความฝันที่หวังนั้นยังมี
เจ็บเล็กน้อยบ่ยอมหนีไปหนใด
หวั่นแต่เจ้าเป็นอ้อยตาลหว่านเสน่ห์
ให้มดหลงเหลี่ยมเล่ห์แล้วเฉไฉ
มีคนอื่นเคียงข้างทุกทางไป
แล้วปล่อยตัวตามหัวใจทำไม่รู้
ลมตีนป่าคำนี้หวิววี่อีก
แมลงปีกแข็งกรีดสำเนียงขู่
ว่าไกลแล้วไปแล้วขวัญพธู
นิ่งแล้วนึกน้ำตาพรูคืนเงียบงัน
สู้กรำงานเก็บออมถนอมทรัพย์
หมายจะกลับบ่ยอมให้ใครเห็นขัน
เมื่อมีเงินจึงกลับไปไม่ช้าพลัน
อกจาบัลย์เธอปันใจไปตั้งนาน
จึงพลัดบ้านย่านนาคืนป่าเขา
เกิดเป็นชายโง่เง่าอายชาวบ้าน
เงินที่เก็บจากหยาดเหงื่อเพื่อแต่งงาน
จะแจกทานคนยากไร้ ไม่เอาเมีย
ha .
15 เมษายน 2547 07:15 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เมาไม่ขับนับว่าดี
ขับแบบมีใจอยู่ดูดีกว่า
อาทรกันบ้างเถิดดาริกา
จะปาดหน้ากันมากมายอะไรนัก
รถคุณเร่งแรงแซงดี
ออกตัวเต็มที่คนรู้จัก
รถคุณแฟนคุณก็ยังรัก
แต่ชีวิตคุณยาวนักคุณแจ้งนิ
ขับรถมีน้ำใจอาทรกัน
แบ่งปันและอภัยให้ด้วยสิ
ด่วนได้ก็ตายง่ายอย่าได้ริ-
เห็นชีวิตคนอื่นมิมีค่าพอ
เฮ้อ
เพื่อนเอ๋ย
ขับรถมีน้ำใจหน่อย
เอื้ออาทรเพื่อนร่วมทาง้ด้วย
เขาเซ้ฟ เราก็เซ้ฟ
อย่าซิ่งแบบเร่งลงนรกกันนักเลย
15 เมษายน 2547 00:01 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
หลับเถิดลูกยาในราตรี
เจ้าเหนื่อยล้ากับหน้าที่ดูทุกข์เศร้า
พ่อเห็นลูกเหนื่อยท้อบ่บรรเทา
ได้แต่เอาใจช่วยด้วยหัวใจ
พ่อเรียนต่ำทำนาประสายาก
แม้ลำบากบ่บ่นพ่อทนได้
อยากให้ลูกเล่าเรียนแล้วเป็นไท
เติบโตมีชีวิตใหม่ไม่โง่งัว
แสวงหาภูมิปัญญาบรรดามี
ก่อกรรมดีบ่ตกต่ำลงทำชั่ว
ครองชีวิตชาญฉลาดบ่ขลาดกลัว
มีความคิดเป็นของตัวบ่มัวตรม
ลูกอดทนบากบั่นในวันนี้
ย่อมจะมีวันหัวเราะอย่างเหมาะสม
มิใช่หนอนอย่าหลงว่ายฟายอาจม
เป็นมนุษย์ควรชื่นชมคุณความดี
หลับเสียเถิดลูกแก้วแล้วค่อยลุก
เอาบทเรียนชีวิตปลุกตนทุกที่
รู้จักโลกแจ่มกระจ่างสร้างชีวี
พ่อต่ำต้อยคนนี้เป็นแรงใจ .
14 เมษายน 2547 06:48 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
มาจะกล่าวบทไป
มีเด็กน้อยหัวใสเกิดในป่า
กะโหลกหัวของเขาเท่ากะลา
แต่ก้นลีบเหมือนหางปลาก็บ่ปาน
น้องชายชื่อสะกดชัดรัฐมนโท
อ้ายจึงมีชื่อโก้กว่าชาวบ้าน
ทั้งคู่ช่วยพ่อประจำคือทำงาน
ในท้องนาบ่ยั่นความยากเย็น
นาสิบไร่ได้ข้าวซาวกระบุง
ต้มและหุงนึ่งจี่เท่าที่เห็น
ฉีกปลาแดกแนมพริกแดงเพิ่มแรงเอ็น
ไว้ขุดก่นขนเลนเอาค่าเรียน
ใครเรียกจ้างทำอะไรก็ไม่ขัด
กินประหยัดแบ่งเจียดกระเบียดกระเสียร
กางเกงขาดตาบดากใจพากเพียร
บางคราวครูแวะเวียนมาเยียนนา
รัฐมนเอกเป็นอะไรจึงหายต๋อม
เพื่อทั้งห้องมาห้อมล้อมอยู่พร้อมหน้า
พอครูรู้ว่าหนูไข้ไม่มียา
ครูก็แจ้นหาพารามาช่วยเยียว
เห็นบ้านหลังซอมซ่อครูก็อึ้ง
แมลงวันบินหึ่งหัวแดงเขียว
หม้อก้นบุบจานเบี้ยวบิดข้าวนิดเดียว
ปลาร้าแห้งกะแด้งเหลียวเหมือนดินดำ
พ่อของรัฐมนโทว่าโตมัน (โต=ตัว)
ไปวิดปลาทั้งวันใกล้น้ำก่ำ
ได้ปลาซิวปลาแปบแมงละงำ
กับผักบุ้งอีกกำเอาทำแกง
ตกค่ำมาเป็นไข้ทั้งไอฮาก
มานอนซมบ่นปากราวกับแกล้ง
ถ้อยคำมันที่เพ้อพกตลกแรง
ลองฟังเถิดจะแสลงในหัวใจ
มันว่ามันเรียนจบจากฮาวาร์ด
ฉันล่ะงงแกมประหลาดขี้จะไหล
มันบอกมันเก่งล้นกว่าคนใด
มันมีไอคิวดีสิบสี่ซาว
ดูสีหน้าท่าทีถูกผีสิง
ตาของมันกลอกกลิ้งเดี๋ยวดำขาว
แปลกที่มันเพ้อพร่ำเป็นคำยาว
ฟังดูเถิดเรื่องราวมันพ่นไฟ
นี่นะฉันจะบอกให้ไอ้เหี่ยวเอ๋ย
จะพากันทำเฉยไปถึงไหน
จะแร้นแค้นจนเขลาไปเท่าใด
จึงลืมตาขึ้นได้ชีวิตดี
ขยับมาใกล้ใกล้ข้าจะบอก
ข้าไม่กัดเจ้าดอกบ่แม่นผี
แต่เจ้าโง่บอกไปก็ไม่มี
ทางที่เจ้าจะได้ดีขึ้นกว่าเดิม..
เพื่อนที่รายรอบเสื่อแต่เมื่อเช้า
ได้ยินคำของเขาหาฮึกเหิม-
ไม่ ตลกมันตลกลกซกเลิมเซิม
ไอ้เอกมันไม่เหมือนเดิมได้เสียแล้ว
ครูและเพื่อนฝากของกับน้องเขา
สีหน้าเศร้าคิดไปหัวใจแป้ว
เอกมันเป็นคนดีเคยมีแวว
จากนี้ไปใครจะแซวแล้วแหย่เย้า
รัฐมนเอกให้น้องชายไปเอาสอ
กับสมุด สปช.ในซอกเสา
ข้าจะเขียนโรดแม็ปอย่าดูเบา
เสร็จแล้วเองจงเอาไปล็อคอิน
ให้ถึงมือนายกรัฐมนตรี
พัฒนาประเทศนี้ปลดหนี้สิน
ให้คนจนข้นแค้นทั่วแดนดิน
ได้ลืมตาอ้าปากกินถ้วนหน้ากัน
น้องเอาสอกับสมุดมายื่นให้
เอกก็หยิบมาถือไว้ช่วงสั้นสั้น
แล้วเหวี่ยงวืดออกไปโทใจสั่น
พี่จะทำอะไรกันฉันตกใจ
เอกว่าถึงส่งไปก็ไลฟ์บอย
คนรอบข้างท่านน้อยเสียที่ไหน
จะดูเบาว่าเขาป่าเขียนมาใย
คงรุมทึ้งไม่ถึงไหนใช่แน่เชียว
งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน
เจ็ดวันอาบน้ำหนเดียว
สาวสาวก็ไม่แลเหลียว
อาบน้ำหนเดียวอยู่ได้เจ็ดวัน
ก็สมมุติว่าข้าเป็นนายก
ข้าจะออกพอรอบกให้สะบั้น
กระจายหุ้นให้กับชนทุกชั้น
ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะเป็นใคร
ใครมีปากมีตูดให้รูดการ์ด
เป็นหุ้นส่วนแห่งชาติให้จงได้
กระจายการบริโภคให้ลึกไป
ถึงรากหญ้าหรือลึกใหญ่ยิ่งกว่านั้น
ผลกำไรจากการค้ามหาชน
เอาออกแบ่งปันผลบ่ผกผัน
แผ่นดินรกร้างเปล่าจะเอาปัน
ให้ผู้คนทุกชั้นได้ทำกิน
ทำกินใช้ดินแต่ส่วนน้อย
ที่ดินเหลือเป็นร้อยในทุกถิ่น
ผลิตสินค้าขายในแดนดิน
คนผลิต-คนขาย-กินคือคนเดียว
อ้ายหนูกินข้าวเถิด นี่เที่ยงแล้ว
กินซักคำจ้ำแจ่วแล้วแรงเรี่ยว-
จะกลับมามัวชักช้าจะซีดเซียว
มัวแต่เพ้ออยู่คนเดียวเดี๋ยวขาดใจ
อะไรกันทั่นพ่อ ใยล้อเล่น
พ่อก็เห็นลูกไม่ดื้อหรือไม่ใช่
หากกินข้าวแล้วความคิดหรือจะไป
อา..ทางด่วนประเทศไทยอยู่นี่แล้ว
เมื่อคาดหวังไม่ได้ก็สายหัว
เรียกโทมาเช็ดตัวให้พี่แก้ว
พ่อของเอกลงบ้านเสาะมันแกว
ขุดหัวกลอยตามแนวของดอนดง
ครูของเอกสอนเลขและอังกฤษ
รู้จักดีว่าศิษย์ขี้ลืมหลง
มีอาการบ๊องบ๊องบวกช่างงง
บางครั้งคิดเชื่อมโยงสุดยอกย้อน
เอกไม่ค่อยออกไปกินข้าวเที่ยง
แอบหลบหลบเลี่ยงเลี่ยงเป็นเยี่ยงหนอน
อ่านหนังสือดะได้ไม่ง่วงนอน
คิดขึ้นมาอาทรครูร้อนใจ
เธอคิดว่าลูกศิษย์ประสาทกลับ
หากกินยานอนหลับแล้วตื่นใหม่
อาจเป็นเอกคนดีดังเดิมไว
คิดหลายข้ออีกต่อไปก็ปล่อยวาง
เขาเกิดมาเป็นคนโง่จนเจ็บ
โดนบีบขมับทับเล็บโดนหลายอย่าง
จากมืออื่นที่ยื่นมือมาทุกทาง
ไม่โบยตีก็ฉีกร่างกินตับไต
ประชาชนจนโซโงหัวไม่ขึ้น
แค่คิดจะขัดขืนก็บ้าใบ้
อยากเอาเปรียบก็อ้างเฝือเพื่อชาติไทย
ครั้นได้เปรียบก็ปล่อยไปตามเวรกรรม
รัฐมนเอกกับรัฐมนโท
ถึงแม้นคิดใหญ่โตก็ดูต่ำ
ธาตุชื่อเห็นแก่ตัวมันครอบงำ
หัวใจส่วนลึกล้ำของคนแล้ว
โรดแม็ปฉบับรัฐมนเอก
เมื่อได้ฟังวังเวงวิเวกแหวว
คลื่นหัวใจเด็กบ้านป่าถึงคราแจว
ไข้ฉี่หนูได้ดับแววเด็กฮาร์ดวา .
&
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
หน้าส่วนตัว
643
