1 พฤษภาคม 2547 20:09 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ผมมีแรง จากข้าว
ผมยังก้าว เพราะใจ
ผมยังไป หมายถึง
อาจรำพึง เพราะเหงา
รู้ว่าเขลา หากเจียม
ผมทำงาน เพราะฝัน
ผมขยัน เพราะใฝ่
ผมใส่ใจ เพื่อชาญ
ผมเอาถ่าน หนีทุกข์
บ่หมายสุขอันเทียม
1 พฤษภาคม 2547 14:22 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ในมุมรักอันอบอุ่นและนุ่มนวล
บ่เร่าร้อนปั่นป่วนแบบเคร่งใคร่
งดงามอิ่มเอมเต็มหัวใจ
ต่างรับและให้ด้วยใจจริง
มิตรภาพแห่งรักในวันผ่าน
อาจเป็นความหอมหวานของชายหญิง
บางคนเอารักเป็นหลักอิง
บรรเทาความเจ็บนิ่งความปวดร้าว
สัจจะหลังการพบคือการจาก
ยิ่งผูกพันกันมากยิ่งเหน็บหนาว
ยิ่งเคยโอบกอดอุ่นอะคร้าว
อาจยิ่งหวังมีคราวคืนมาพบ
แต่บางทีมีแต่ซ่อนอาทร
ต่างซ่อนยิ้มเฝื่อนเกลื่อนกลบ
มิตรภาพเป็นน้ำตาพร่าทบ
เปื้อนแก้มแล้วเลือนลบไปตามกาล .
28 เมษายน 2547 21:02 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ลูกรัก
พ่อรักเจ้าตั้งแต่เจ้ายังไม่เกิด
พ่อพูดกับใครต่อใครว่าลูกคือหัวใจของพ่อ
เมื่อเจ้าเกิดมา ความรู้สึกที่พ่อมีต่อเจ้ายิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกเวลานาที
ยิ้มให้พ่อบ้างลูกเอ๋ย
ชีวิตของพ่อไม่ได้ต้องการสิ่งอื่น ๆ เลย
นอกจากความรักจากเจ้าบ้างเท่านั้น
28 เมษายน 2547 10:48 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ปานตะเว็น : พ่อเป็นนักเขียนใช่ไหม
เต่าพงษ์ : รู้ได้อย่างไรอ้ายหนู
ปานตะเว็น : รู้ซี ทำไมจะไม่รู
พ่อตื่นเช้าตรู่ ทุกวัน
เต่าพงษ์ : ตื่นเช้าก็ไม่เห็นเป็นอันใด
ปานตะเว็น : อย่าแกล้งทำเฉไฉ พ่อฉัน
เต่าพงษ์ : แล้วลูกว่าไง ลมตะวัน
ลมตะวัน : ปานตะเว็นว่านั้น ท่าจะจริง
พ่ออยู่หน้าจอมอนิเต่อร์
พูดคนเดียวออเออ ออกชายหญิง
ยังกับหนังเรื่องลอร์ด ออฟ เดอะริง
คงเป็นนักเขียนจริงจารละคร
เต่าพงษ์ : พ่อเพียงแต่ขีดและเขียนถ้อย
เป็นกานท์กลอนอ่อนด้อยกว่าเก่าก่อน
นักเขียนนักเขินเพลินคำพร
ให้เป็นเถอะจะได้นอนหลับตาตาย
ปานตะเว็น : โอ้โน โนโน ใช่โมเม
เป็นนักเขียนน่ะเก๋และเท่ห์หลาย
ผมเป็นลูกของพ่อก็ซำบาย
ขอตังค์ค่านิยายได้หลายตังค์
เต่าพงษ์ : คนเขียนคือพ่อคือก่อพงษ์
พ่อก็งงตรงจ่ายให้ใครเบื้องหลัง
มายืนอ่าน มีรายได้สบายจัง
ใครได้ฟังก็ตัวงอหัวร่อแรง
28 เมษายน 2547 00:45 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ดอกว่านแย้มบานทั่วย่านป่า
จักจั่นจับคาทั่วคบไม้
หมอกคงพร่างพราวห่มราวไพร
กลางมีนาฝนชะใจหนาวไม่พอ
เขียวยอดอ่อนผักหวานป่าบ้านเรา
ลองเด็ดเข้ายิ่งแตกกิ่งยิ่งผลิช่อ
แต่เพื่อนจากเด็ดจริงใจไม่รีรอ
น้ำตาคลอเสียดายค่าความอาทร
แน่ล่ะคนต้องกล้าและต้องก้าว
ไม่มีใครไม่ปวดร้าวกันมาก่อน
พบเพื่อรู้ว่าวันหน้าต้องลาจร
แม้ใจรอนร้าวลงคงตัดใจ
อาจจดจำรอยยิ้มยามเริงร่า
อาจรำลึกรอยน้ำตาที่เคยไหล
เท่าที่อยู่เท่าที่เห็นมันเป็นไป
รู้ว่าต้องทำใจและปล่อยวาง
ควรคาดหวังมากมายเท่าใดมิตร
ชีวิตคนทั้งชีวิตมีหลายอย่าง
ที่แม้เลือกก็อาจได้เพียงสายกลาง
บางทีแพ้กลับเป็นทางฉลาดชาญ
ยินเธอว่า ลาก่อนชั่วนิรันดร์
ยังนึกหวั่นถึงวันอื่นเธอคืนบ้าน
วันพรุ่งนี้อาจไม่ดีกว่าวันวาน
แต่มะรืนอาจเกินการจะคาดไป
ไปเถิด อย่างนกลัดขอบฟ้า
หากหนาวเหน็บเหนื่อยล้ากลับมาได้
อดีตเราถึงร้าวรุมกว่าสุมไฟ
รุ่งวันสรรค์สิ่งใหม่ไม่ซ้ำรอย
&
หน้าส่วนตัว
688
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
