13 พฤษภาคม 2547 07:45 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ถ้าบรรพชนบอกว่า
นี่พวกเองทั้งหลาย
ข้าจะยกประเทศหนึ่งให้พวกเองอยู่
จงออกแบบประเทศดูซิ
ทำอย่างไรบ้าง ทำอะไรบ้าง มีอะไรบ้าง
ประเทศของเอ็งจึงจะสงบสุขวัฒนาถาวร
เราจะออกแบบอย่างไรล่ะครับ
13 พฤษภาคม 2547 05:35 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ัวันวานผ่านผัน
ความฝันเกิดเป็นจริง
เรื่องใดไม่หยุดนิ่ง
ชวนให้นึกว่าหายใจ
หลายหนในหลายก้าว
มีบางคราวราวป่วยไข้
บ่นานในวันใหม่
ก็ผ่อนคลายความร้าวฉาน
ชีวิตเคยโหว่แหว่ง
มีวันแกร่งขึ้นเต็มกาล
แรกแรกใจแตกซ่าน
หนท้ายกลับเป็นดีคืน
คลื่นคลั่งดังน้ำบ้า
ยังรู้ลาครารุ่งตื่น
ขื่นขมสุดขมขื่น
ยังรู้จางลงบางวัน
-----------------------------
เมื่อฝันพลันเป็นจริง
หรือควรหยิ่งจนน่าหยัน
หรือโขนที่สวมพลัน
ขับให้คลั่งอหังการ
คนจ้อยคนต้อยต่ำ
ต่างมีกรรมต่างทำงาน
คุณเค้นให้กลัวลาน
นี่หรือคนเคยจนใจ
อวดหัวอวดตัวโขน
เถื่อนทะโมนกับคนใกล้
ราษฎร์ถ้วนควรค้อมให้
กลับโอหังขี่หลังเขา
เมื่อตัวสวมหัวโขน
ควรอ่อนโยนยิ่งกว่าเก่า
ราษฎร์รอบครอบใส่เกล้า
เขาคือนายภาษีโขน
ราษฎร์รอบควรครอบเขา
เราอาศัยภาษีใคร
12 พฤษภาคม 2547 15:23 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เคยเรียงถ้อยไว้มากในหลากเรื่อง
บ้างเรื่องเรือง-เฟื่องฝัน-บ้างหวั่นไหว
ทั้งทอดาว ทบศรัทธา ไกลกว่าไกล
บ้างซ่อนนัย ปลอบคนท้อ ทรมาน
แต่ผมกลับมิได้เอ่ยเผยถึงคุณ
ที่เจือจุนดูแลใจผมในบ้าน
เคียงกันอยู่ดูแลฝันก่อนวันวาน
ไม่เคยจารเชื่อมใจด้วยใยคำ
ผมรักคุณในความดีที่มีอยู่
หาเคยหลู่แต่น้อยไม่ บ่ใฝ่ต่ำ
ไม่นอกทางให้หงอยท้อบ่ก่อกรรม
ยังคงทำงานการสิ่งอันควร
จึงขอเอ่ยถ้อยไว้ในสาส์นนี้
ผมภักดีอย่างจริงใจไม่ผันผวน
ถึงปลายทางแม้มืดค่ำจงสำรวล
ความสำเร็จทั้งมวลมอบแด่คุณ
-----------------------------
ผมรักคุณมาก
ผมเอง
12 พฤษภาคม 2547 06:20 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
หลอกใครอาจหลอกได้หรอกใจเอ๋ย
แต่หลอกตนนั้นหาเคยได้ที่ไหน
แม้รูปแบบแยบคายจนตายใจ
อำพรางเพียงผู้อื่นได้ก็เท่านั้น
แท้ที่จริงหัวใจเธอรวดร้าว
เจ็บและจุกเสียดราวแหลกสะบั้น
มันเต้นตูมตูมตื่นบวกตื้นตัน
ราวโดนใครบีบคั้นมันคามือ
ต่อเมื่อใจเธอปรับรับความจริง
ต่อเมื่อใจเธอนิ่งและสัตย์ซื่อ
ต่อเมื่อวางซักอึดไม่ยึดยื้อ
จึงอาจถอนใจฮือสบายใจ
พลาดพลั้งก็ตั้งต้นบนเหตุดี
ผลตามมาจึงมีทางดีใหม่
บางสิ่งพลาดจากคาดเห็นมันเป็นไป
ก็ช่างมันปะไรให้มันเป็น
เพียงมั่นคงในเหตุดีที่สร้างทำ
เพียงเชื่อมั่นในผลฉ่ำที่จักเห็น
ปลายมือจักอุ่นใจไม่ลำเค็ญ
ต้นมือทุกข์ขุกเข็ญ
ไม่เป็นไร
11 พฤษภาคม 2547 21:14 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ชีวิตคือการเดินทาง
ก็มีบ้างลืมทบทวนถึงเป้าหมาย
บางหนคนเขาซักออกมากมาย
คุณทำเพื่อจะได้อะไรกัน
ชีวิตคือการเดินทาง
เดินไปเพื่อให้ได้อย่างที่ฝัน
แต่ได้บ้างไม่ได้บ้างก็ช่างมัน
จะให้มัวแต่ท้อนั้นมันเกินไป
ชีวิตยังคงตรงไปตามทาง
แผนที่เราก็วางคร่าวคร่าวไว้
เดินต่อก้าวก่อกำลังใจ
ถึงจุดหมายเมื่อไรยิ่งรื่นรมย์
หน้าส่วนตัว
698
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
