ก็แค่มีเท่าเดิม...ก็แค่ไม่เหลือใคร
ยังสบายดีอยู่หรือเปล่าเธอที่รัก จึงไม่แวะเวียนมาทายทักกันบ้าง คงเข้มแข็งสบายดีไม่เดียวดายอ้างว้าง จึงยังไม่ต้องการคนเคียงข้างคนนี้ ที่ถามเพราะอยากให้รู้ว่าเป็นห่วง อยากให้รู้ว่าในช่วงที่มีปัญหาขออย่าท้ออย่าวิ่งหนี แม้เธอไม่มีใครอย่างน้อยยังมีฉันที่รักเธอคนดี หันกลับมาสิว่าฉันคนนี้อยู่ไม่ไกล จะไปไหนไม่ได้ไกลถ้าเธอยังมีทุกข์ และต่อให้เธอมีความสุขก็คนวนเวียนใกล้ๆไม่ไปไหน อยู่ตรงนี้ข้างใจเธอแม้ว่าว่าเธอจะมีใครต่อใคร จะไปได้ยังไงก็ใจฉันทั้งใจยังอยู่กับเธอ
ก็แค่มีเท่าเดิม...ก็แค่ไม่เหลือใคร
ทำไมความโชคร้ายต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะ การที่จะมีรักแท้ทำไมช่างยากเย็นขนาดนี้ ทำไมไม่ง่ายดายเหมือนละครที่ดูในทีวี ที่ตอนจบจะมีทุกคู่สมหวังทุกคราวไป ชีวิตเรามีเราเป็นตัวละคร ทุกบทตอนผันเปลี่ยนไปตามเหตุการณ์ที่เคลือนไหว มีพรหมลิขิตเป็นผู้กำกับแต่ละฉากให้เป็นไป แล้วยากเย็นอะไรทำไมให้กำหนดให้ใครมารักเราจริงเสียที หรือคนที่เขียนบทชีวิตฉันเขาผิดหวัง จึงเขียนบทให้รักไม่จีรังมีกี่ครั้งก็ถูกผละหนี ผู้กำกับก็คอยสั่งคัทตอนรักจะสมหวังซะทุกที สงสารกันบ้างหรือเปล่านี่กับใจเรา ถ้าไม่คิดเขียนตอนจบให้แฮปปี้ เอ็นดิ้ง ก็เขียนบททิ้งให้ฉันอยู่โดดเดี่ยวลำพังกับความหงอยเหงา อย่าชักจูง อย่างสร้างตัวละครเพิ่มเข้ามาเป็นเพียงเงา ที่พร้อมจะบางเบาหายไปเมื่อตะวันตกดิน ฉันไม่รู้เลยว่าละครรักนี้จะจบอย่างไร ไม่รู้ว่าตอนต่อไปใครจะมาสั่งเทค คัท หรือคอยตัดสิน มีเพียงสิ่งเดียวคือเสียงหนึ่งตะโกนก้องให้ได้ยิน ว่าตราบใดที่ชีวิตยังไม่สิ้นใจก็ยังต้องดิ้นเรื่อยไป