...ดอกฟ้า2...

ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง

...พิสมัย ในฝัน ที่สรรค์สร้าง
พรรณา หานาง มิจางหาย
ระบายกลอน ซ่อนเร้น มิเว้นวาย
แม้สุดท้าย ที่รู้ มิคู่ควร...

...อุปโลกน์ โชคดี เป็นที่รัก
ปองใจภักดิ์ สมถวิล สิ้นกำสรวล
เมื่อจริงแท้ แค่นั้น ฝันรัญจวน
ใช่ว่ามวล ดอกฟ้า จะมาแล...

...ปฐพี ฤดีหม่น ระคนเศร้า
คอยวอนเว้า ฟ้าใย ไม่แยแส
อุราแห้ง แล้งระกำ ช้ำดวงแด
โถเราแค่ กรวดดิน ถวิลไกล...

...จักปีนป่าย ขอบฟ้า หาสวรรค์
แสนโศกศัลย์ หนทาง สว่างไสว
มิอาจเสก เมฆเป็น เช่นบันได
ช้ำฤทัย คิดสู้ มิดูตน...

...คะนึงตาม งามแข จะแดดิ้น
หทัยดิน เหี่ยวแห้ง แสดงผล
แสนสลด อดสู ภูวดล
ฤทัยป่น เป็นธุลี ทวีคูณ...

...สุดอนาจ ชาติชาย สิ้นลายเสือ
มิแลเหลือ เกรงขาม ยามเสียศูนย์
เคยสดใส ฤทัยยับ กลับอาดูร
จักเพิ่มพูน เพียงเศร้า เคล้าระทม...

...ถอดถอนใจ ในตน เหมือนคนโง่
อีกมากโข ยังมี ที่เหมาะสม
หญิงมากมาย รายล้อม มัวจ่อมจม
หวังชื่นชม ดอกฟ้า น่าไม่อาย...

...ดอกไม้งาม บนดิน ไม่สิ้นไร้
ดีกว่าใฝ่ ฝันสลด หมดความหมาย
เปิดหัวใจ ลองค้น คนรอบกาย
หากขวนขวาย ดอกฟ้า อุราตรม...