16 ตุลาคม 2548 12:57 น.
กุ้งหนามแดง
สินิทรา...เพื่อนรัก..
เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วตั้งแต่จบมอหก เอ็งจำได้ไหม น่าจะจำได้น่ะ มันเป็นเรื่องของเอ็งกับข้า..(หวังว่าคงชินน่ะ ขอเรียกสรรพนามอย่างเดิม มันได้อารมณ์ดี..)
ย้อนไปปี 25xx..
เหตุเกิดในห้องปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ ในชั่วโมงหนึ่งของการสอน อาจารย์ประจำวิชาเข้ามาด้วยมาดนุ่มเช่นเคย ด้วยชุดกากีสีซีดจางที่เห็นจนชินตา.. เริ่มต้นด้วยการรับการคารวะจากนักเรียน (พวกเราไง) นักเรียนเคารพ ไอ้ปอหัวหน้าชั้นพูดเสียงดัง พวกผู้หญิงนั่งไหว้อยู่ที่โต๊ะ ส่วนผู้ชายยืนคำนับ พร้อมกล่าวคำ สวัสดีครับ/ สวัสดีค่ะ คุณครู ...เป็นเสียงเดียวกัน..
อาจารย์คำนับตอบ แล้วเริ่มการสอนด้วยการเขียนกระดานดำ นำเรื่องการทดลองของวันนั้น บรรยายวัตถุประสงค์พร้อมทั้งแนะนำอุปกรณ์ที่ต้องใช้...ว่ามีอะไรบ้าง เท่าที่จำได้น่ะ..มีปรอทวัดอุณหภูมิ ตะเกียงแอลกอฮอล์ ขาตั้งหนีบหลอดทดลอง หลอดแก้วฯ ในห้องเรียนจัดโต๊ะชนกัน โดยให้พวกเราหันหน้าเข้าหากัน (อิอิ เหมือนโฆษณาเบียร์ตอนนี้เลยว่ะ..) แบ่งได้ ทั้งหมดหกกลุ่ม ส่วนอุปกรณ์อยู่ในตู้ ยังไม่ได้นำออกมาเลย ซึ่งเป็นปกติทุกครั้ง อาจารย์ ต้องนำเรื่องก่อนแล้วจึงจัดอุปกรณ์ทีหลัง ..(นับว่าโชคดีอีกหนึ่งเอ็งว่าไม๊....ยังนึกไม่ออกละสิ ปูนนี้แล้วข้าไม่โทษเอ็ง...ข้าก็เป็น..)
ก่อนที่อาจารย์ตาหวาน (ฉายานี้ไม่รู้ใครตั้งให้ว่ะ.. จำไม่ได้) จะกล่าวอะไรต่อ ตอนนั้นเราสองคนคุยจ๊อกแจ๊กเพราะติดพันไง ก่อนที่ตาหวานจะเข้ามา มันเป็นเรื่องกีฬาสีเดือนหน้า ซึ่งต้องทำให้ดีที่สุด เอ็งเป็นประธานสีตองอ่อน จะต้องรับผิดชอบหลายอย่างอยู่ทั้งทำหมวกทำพู่ ทำอัฒจรรย์ไม้ไผ่ อย่างพี่หวัน (ประธานคนเก่า) ทำเมื่อปีที่แล้ว ต่อน่ะ..จัดหานักกีฬา จำได้เอ็งชวนข้า เดินไปจิกตามห้องเลย...แต่เอ็งไม่ค่อยเลือกเวลาคุยเลยผ่าเถอะ.. (ขอตำหนิเอ็งนิดนึง อย่าโกรธกันน่ะ) อาจารย์ชำเลืองมองหลายครั้งเหมือนเป็นการตักเตือน เราสองคนก็ยังไม่หยุด ตาหวานฯ แกก็พูดไปเรื่อยๆ เหมือนไม่สนใจเรา แกเดินไปที่แปรงลบกระดาน บรรจงลบเนื้อหาที่แกเขียนไว้เต็มไปหมด อย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าลบไม่ค่อยจะออก เพราะแปรงเกาะชอล์กเต็มที่แล้ว แกก็เคาะสักที โป๊ก โป๊ก ฝุ่นร่วงกราว...แกเอามือปิดจมูกด้วยน่ะ
ฉับพลัน โดยไม่มีใครคาดคิด แกหันกลับมาที่เป้าหมาย ก็จะใครซะอีกล่ะ เราสองคนน่ะสิ ว่าแล้ว แกก็ เขวี้ยงหรือขว้างดี? ..แปรงมาที่กลุ่มเรา..แปรงสัมผัสกับพื้นโต๊ะดังโป๊ก ข้า ไม่มีใครทันสังเกตว่าส่วนไหนลงก่อน ควันสีขาวกระจายฝุ่นคลุ้ง ก่อนที่แปรงกันนั้นจะกระดอนลงพื้นแล้วม้วนตัวอีกหลายตลบ ทุกคนในห้องมองมาเป็นจุดเดียวกัน สลับกับมองหน้าตาหวานว่าจะทำอะไร เพิ่มเติมอีกไหม เช่นด่าประกอบ แต่แกไม่ยักกะทำ เอ็งกับข้าหยุดพฤติกรรมจ้อทันที สำรวจร่างกายว่ามีอะไรบกพร่องไหม.....ไอ้หมึกหยิบแปรงลบกระดานเก็บเข้าที่ ไม่กล้าสบตาแก ไอ้ ..(ใครว๊า ผมบ๊อบนึกก่อน ที่เรียบร้อยๆ น่ะ )ไปหยิบผ้าขี้ริ้วที่ตากอยู่ข้างอ่างล้างอุปกรณ์มาช่วยกันเช็ดที่โต๊ะและพื้น ที่แปรงนั้นแสดงแสนยานุภาพ ต่างก้มหน้าก้มตาเงียบ...แกก็ไม่ว่าอะไร เหมือนว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์ใดๆ ยังคงสอนจนจบ ในขณะที่ใจของพวกเราตุ๊มๆ ต๋อมๆ..จนหมดคาบเรียน..
- พวกเราไม่โทษตาหวาน...ที่อารมณ์ไม่หวานเหมือนดวงตา..
- พวกเราไม่โทษกันและกัน...ข้าเห็นใจเอ็งว่ะ ต้องรับผิดชอบเยอะแยะ ใน สถานการณ์อย่างนั้น..ข้าคงลืมเรื่องเวลาเหมือนกัน..เอ็งก็อยากทำให้ดีที่สุดทุกหน้าที่ที่รับผิดชอบ นี่ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่าตอนนั้นเอ็งเอาเวลาตอนไหนไปอ่านหนังสือ เอ็นทรานซ์..
- พวกเราจำได้ถึงทุกวันนี้...ว่าครั้งหนึ่งเราเคยเจอแปรงลบกระดานบินได้.. Amazing (ตอนนั้นใช้ คำว่า หยองว่ะ) วันก่อนข้าเจอไอ้แป๋ว ถามมันมันบอกว่าติดตาว่ะ..
- โชคดีที่ไม่มีใครต้องไปห้องพยาบาลในวันนั้น....เนอะ มหาโชคเลยเอ็งว่าไม๊ ที่ตาหวานแกไม่ขว้างตอนจุดตะเกียงแล้ว..ไม่งั้นเรื่องยาว..
- โชคดีที่ไอ้หมึก มันไม่เป็นหิด จากเหตุที่มันเป็นคนเอาแปรงลบกระดานไปเก็บ..ข้าฯ นับถือมันจริงๆ ..
- โชคดีที่ไอ้แป๋ว (นึกได้แล้ว...:) ) มันเคลียร์พื้นที่ก่อนที่พวกเราบางส่วนจะไปย่ำให้มันเลอะห้อง มันจะเดือดร้อนถึงไอ้พวกทำเวรตอนเย็น...ซึ่งเราก็คงต้องไปช่วยเหลือมันอยู่ดี.. แต่ตอนหลังมันมาขอสบู่จากข้า ข้าเลยสละให้มันไป (ก็ไอ้ก้อนที่เราเอามาล้างหน้ารักษาสิวกันไง..) มันบอกว่าเอาไปล้างมือกับไอ้หมึก..(อ้อ! เหตุนี้เอง ไอ้หมึกมันเลยไม่เป็นหิดด้วยกัน.. ไอ้ข้าก็ลืมไป..ไม่รู้เอ็งรู้หรือเปล่า ข้าแอบจัดการไปว่ะ ..ไม่ได้บอกเอ็ง)
สรุปว่า ..มันอีกบทหนึ่งที่ทำให้เราจดจำได้มากกว่าน้ำเดือดที่อุณหภูมิ 100 องศา ซึ่งเป็นหัวข้อที่อาจารย์เขียนบนกระดานดำตัวโต๊ โต....
ด้วยรักและคิดถึง
ปิ่น..ผู้รับฟังสิ .. ซำเหมอ..
ปล.ข้าเขียนเรื่องนี้ เพราะตอนนี้ลูกสาวข้า กำลังได้เป็นประธานสีเหมือนเอ็งว่ะ....
.....................................................................................................................
ขอเขียนเป็นกลอน..เพราะตอนนี้ข้า..ได้ข่าวว่าเอ็ง ชอบเขียนกลอน ข้าเลยลองมั่ง เผื่อมีแวว...ถ้าเอ็งเห็นว่าควรแก้ไข..แนะนำข้าด้วย เพราะข้าเพิ่งหัดเขียนว่ะ แบบนี้เขาเรียกว่ากาพย์สุรางค์นางค์ 28 ใช่หรือเปล่า ข้าเห็นชื่อมันเพราะดี เลยลองเขียน ดูให้ข้าด้วย..โทรฯ กลับมาก็ได้..
คาบวิทยาศาสตร์....ครูเดินอาดอาด....ประสาทวิชา
นักเรียนทั้งหมด....เปิดบทที่ห้า....ครูยืนอยู่หน้า....ตั้งท่าเขียนกระดาน
บททดลองนี้....จุดประสงค์มี....สี่ห้าข้ออ่าน
นักเรียนแบ่งกลุ่ม....สาวหนุ่มแตกพาน....ปฏิบัติการ....ทดสอบความร้อน
เราสองจุ๊กจิ๊ก....กระดุกกระดิก....ยุ๊กยิ๊กครูค้อน
พูดคุยไม่ฟัง....ครูยังเฉยก่อน....ตั้งใจจะสอน....ตอนต้นชั่วโมง
ครูหันหลังให้....ลบเพื่อเขียนใหม่....พูดไปผูกโยง
เคาะแปรงเบาเบา....ฝุ่นเก่าหลุดโล่ง....ในใจลุกโพลง....เด็กโกงลองดี
จำต้องลงโทษ....หรือครูจะโกรธ....ประโยชน์คงมี
ขว้างแปรงสั่งสอน....หยุดก่อนพาที....นับว่าโชคดี...ไม่มีอันตราย
ทิ้งรอยฝุ่นเขรอะ....พื้นห้องเปื้อนเปรอะ....เลอะเทอะฝุ่นขยาย
หยุดพฤติกรรม....สุดช้ำอับอาย....เพื่อนไม่ดูดาย....คลี่คลายเกื้อกูล
ตราไว้อีกบท....ดังเกิดสดสด....มิลดฤาสูญ
จุดเดือดของครู....เรียนรู้เพิ่มพูน....จำได้สมบูรณ์...ยิ่งกว่าทฤษฏี
..
15 ตุลาคม 2548 11:53 น.
กุ้งหนามแดง
คุณเคยรักใครบ้างไหม...เชื่อได้ว่าทุกคนต้องเคยแน่ๆ อย่างน้อย ผู้ให้กำเนิดคือคนแรกที่ได้รับความรักนั้นจากคุณ..เช่นกันท่านก็รักคุณ..
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม อ่อนหวาน อบอุ่น ตามแต่คุณจะให้นิยามและจากมุมมองที่ต่างกันของแต่ละคน ดังนั้น จึงไม่มีใครอยากจะสูญเสียความรักไป ต่างเก็บงำ และโหยหา เพื่อให้ได้มาซึ่งการครองครอง
ถ้ารักบุคคล ก็อดไม่ได้ที่จะผูกพัน และคาดหวังว่าเธอหรือเขาผู้นั้นคงไม่มีใจ ไปรักใครได้อีกแล้ว เป็นไปได้หรือที่ความรักจะไม่ต้องการ การต่อเติม ดังเคยกระทำสืบมาตั้งแต่ครั้งวัยเยาว์นั้น
แลบุคคลเพียงคนเดียว จะมีพลังพอฉุดรั้งให้ความรักหยุดลง ณ.ตรงนั้น เพียงที่เดียว
นอกจากความรักในรูปแบบนี้แล้ว เราคงไม่ปฏิเสธว่ายังมีความรักอื่นๆ ในโลก ที่รองรับความต้องการของเรา ความเกื้อกูล ความอาทร มิได้มีไว้เพียงเพื่อบุคคลเท่านั้น เรารักพื้นดินที่เรายืน รักธรรมชาติ ท้องฟ้าสีคราม ทะเลกว้างฯลฯ ความรักเช่นนี้ไม่เคยทำร้ายเรา แม้จะเกิดภัยธรรมชาติขึ้นบ้าง เรายังโยนให้เป็นภาระของโชคชะตาที่กำหนดให้เป็น ความจริงแล้วเราไม่เคยคาดหวังผลตอบแทนกับสิ่งเหล่านี้ เราไม่เคยหวังว่าวันนี้ท้องฟ้าจะสดใส จะได้ยินเสียงนกกางเขนตัวเดิมร้องเพลงที่ริมหน้าต่างเหมือนวันวาน มันเป็นความสุขอีกแบบที่โลกมอบให้เรา......
สำหรับใครสักคนที่เผลอคาดหวัง และผิดหวัง คงไม่ลงโทษตนเองให้เจ็บช้ำ หรือทำร้ายผู้ซึ่งทำให้ตนไม่สมหวังนั้นมันไม่มีประโยชน์กับใคร ต่างฝ่ายต่างเจ็บ ร้อนด้วยทุกข์ที่สุมใจทั้งสองฝ่าย ต่างรู้รสชาติของมันดี....ทุกชีวิตที่เกิดมาล้วนต้องเจอกับสภาพเช่นนี้..
หากคุณมองอะไรไม่กระจ่างพอ ลองขึ้นไปที่สูงๆ แล้วมองลงมา ก็จะได้เห็นอะไรที่กว้างขึ้นกว่าที่คุ้นเคย ความรักที่เคยมีอาจเป็นสิ่งเล็กๆ เท่านั้น ยังมีอีกมากที่ต้องการและพร้อมมอบความรักให้โดยไม่มีข้อแม้ ..
จะเลือกรักแบบไหน อย่างไรให้เหมาะสมกับชีวิตของเรา ให้เพียงพอและมีค่ากับเวลาที่กำลังบั่นทอนให้ชีวิตของเราสั้นลงทุกที..ทุกที
ความรักคงไม่ทำร้ายใครได้ ถ้าเรารักเป็น ขอทุกชีวิตจงอบอวลไปด้วยความรัก ความเข้าใจเถิด..
..
หากความรักคือปลูกการผูกมัด
คือสมบัติแห่งการแสวงหา
คือครอบครอบหนึ่งห้วงช่วงเวลา
คือคุณค่าเพียงครู่ร่วมชู้เชย
หากความรักต้องการตอบสนอง
เพียงคู่ครองร่วมเรียงเคียงเขนย
สองชีวิตเท่านั้นที่คุ้นเคย
ลองเดินเลยก้าวผ่านบานประตู
พ้นจากโต๊ะตู้เตียงทางเบี่ยงแคบ
ความรักแบบให้เปล่ายังรออยู่
พร้อมจะให้และรับปรับใจดู
ถ้าเธอรู้แสวงและแบ่งปัน
และความรักมิเคยจะทำร้าย
มิมุ่งหมายสนองตอบเพื่อปลอบขวัญ
มิตัดสินเสริมส่งหรือลงทัณฑ์
มิจาบัลย์ร่ำไห้ไร้ยินดี
เถิดมารักกับฉันในวันพรุ่ง
มิยากยุ่งจากเดิมเสริมวิถี
รักด้วยใจดวงเดิมที่เคยมี
เติมส่วนที่ขาดเหลือ..เกื้อกูลเธอ
ไม่ต้องการคำใดเพื่อแทนค่า
เพราะรู้ว่ายินยอมพร้อมเสนอ
เพียงรับไว้..หล่อเลี้ยง..ดวงใจเธอ
รักเสมอ..จนกว่า..เราจากกัน...
Calendar
Lovers
34 คน เลิฟกุ้งหนามแดง
หน้าส่วนตัว
1865
