19 พฤษภาคม 2552 09:18 น.

อัปยศ

ท่ามท้อแท้ทิ้งท้ายก่อนพ่ายแพ้
กับการแก้กลัดกลุ้มรุมเร้าเหลือ
สิ้นเส้นสายสุดสอยคอยจุนเจือ
คล้ายคลางแคลงคลุมเครือจนเรื้อรัง

จนใจเจียมจำจ่อมเพิงซอมซ่อ
ระรวยรอราวราญสูญความหวัง
ห่อนโหยหาห่างหายบนกายยัง
ช้ำชินชาชิงชังทุกครั้งมอง

เยาะเย้ยยิ้มยอกย้ำแทนคำพูด
สูสวมสูทเสแสร้งผัดแป้งผ่อง
พร่ำเพ้อพกเพื่อพรางภาพประคอง
จ้องจับจองจัดเจียดเกียรติยศ

แบ่งบาปบุญเบี่ยงเบนผู้เจนจัด
ปราศป้องปัดเปล่าเปรยด้วยเคยอด
แล้วลืมเลือนละเลยเคยพยศ
จำใจจดจองจำด้วยจำยอม..

..

1390

love

comment

13 พฤษภาคม 2552 14:52 น.

บทกลอนของฉันและเธอ

กุ้งหนามแดง

เรื่องเขียนกลอนไม่เก่งเจ๋งยังห่าง
แค่อีกอย่างที่ชอบหากสอบสวน
ไม่ลงมือก็แปะแวะก่อกวน
แต่ทั้งมวลนอกข่ายทำร้ายใคร

หากจะให้แนะนำย้ำหมิ่นเหม่
สอนตะเข้ว่ายน้ำจะช้ำใหญ่
พื้นความรู้เบื้องต้นหากสนใจ
ค้นหาได้ประจำพึ่งตำรา

ที่เคยทำแปดพยางค์วางลงผัง
แล้วเซซังสัมผัสเพื่อผัสสา
สื่อสารง่ายทุกคำที่นำมา
ปรารถนาซุกซ่อนเพื่อผ่อนคลาย

ขาดเพราะพริ้งแพรวพราวมิกล่าวเท็จ
กลเม็ดสืบความตามความหมาย
ไม่ซ่อนเร้นกักตุนความวุ่นวาย
เน้นสบายแวะเวียนแลกเปลี่ยนกัน

เมื่อยามอ่านเรียนรู้ดังครูสอน
ยามเขียนกลอนรู้เรียนมิเปลี่ยนผัน
หากต่างฝ่ายเสาะแสวงเพื่อแบ่งปัน
คำถามนั้นตกไป...ใครเขียนดี...
..