หน้าต่างของเด็กดื้อ

กุ้งหนามแดง

โคลงสี่สุภาพ..
ก้าวผิดคนด่าซ้ำ.........ประจาน
เป็นอย่างนี้มานาน.......เนิ่นแล้ว
ทำถูกไม่กล่าวขาน.......เหลิงเปล่า
อีกหน่อยคงไม่แคล้ว...ว่างเว้นงานกวี

ฉันทลักษณ์เริ่มต้น......วางแนว
เรือย่อมมีไม้แจว.........จ่อมห้วง
ลูกเล่นคนพายแพรว....เสริมส่ง
ดีกว่าเอามือจ้วง..........เล่นน้ำไปวัน

กาพย์ยานี ๑๑
เมื่อเจ้าเริ่มชำนาญ..........จึงถึงการเรียนรู้ตน
พายเปลี่ยนอย่าเวียนวน...ทำชอบกลทนดำเนิน

วารีก็ยาวยิ่ง..................น้ำไหลนิ่งเคยเผชิญ
ทิวทัศน์ที่เคยเพลิน..........แอ่งตื้นเขินคงชาชิน

ออกไปสู่โลกกว้าง...........วิถีทางแห่งกระสินธุ์
สอนเจ้าเข้าถึงวิญญ์.........ให้เอมอิ่มลิ้มโรยแรง

ไปเถิดจงตามฝัน.............จงฝ่าฝันวันแสวง
ระย่อก่อเคลือบแคลง........เมื่อเจ้าแกร่งจึงแบ่งปัน

พายุโหมกรรโชก...............จะหยุดโลกฤาไรกัน
ซบเซาก็เท่านั้น..................ถ้ารู้ทัน..มันแค่เป็น

โคลงสี่สุภาพ
ขีดเขียนพออ่านได้............งูงู ปลาปลา
ถูกค่อนแคะจากครู.............ทู่ซี้
ดื้อรั้นยากเกินดู................ดุด่า เถียงคำ
มัวเล่นอยู่อย่างนี้...............อยู่ชั้นอนุบาล

เปิดเทอมยังใส่เสื้อ............ชุดเดิม
สมองหย่อนแต่งเติม.........อ่อนด้อย
กระเป๋าปริหนวดเฟิ้ม.........หลอนแก่ 
สามารถไม่เต็มร้อย............อย่าขึ้นประถม