21 มิถุนายน 2547 16:39 น.
กุ้งหนามแดง
รูปทรัพย์นับหนึ่งนั้น.....นารี
ควรคู่ด้วยศักดิ์ศรี........แซ่ซ้อง
เปลืองตัวมั่วราคี...........หมองหม่น
ผ้าผ่อนกระชับช้อง........ทั่วหล้าสรรเสริญ..
ขีดเขียนเรียงร่วมร้อย.....อารมณ์
จัดเรื่องพองามสม............หนึ่งหน้า
รวบรวมเร่งระดม............ตัดต่อ
หมายมั่นอ่านยามล้า........เสื่อมด้วยสังขาร..
...
แม้นารีมีรูปเป็นทรัพย์...
วิธีการนำเสนอกลับไม่เหมือนกัน..
สุดแต่ใครจะเลือกวิถีทางของตนเอง..
..
20 มิถุนายน 2547 11:22 น.
กุ้งหนามแดง
ณ.ช่วงเวลาหนึ่ง
เคยได้พึ่งพาอาศัย
พักพิงอิงหทัย
อบอุ่นในมิตรไมตรี
แบ่งปันทุกสิ่งให้
อยู่เคียงใกล้ไม่หน่ายหนี
มั่นรักและภักดี
พร้อมยอมพลีทั้งสองใจ
สัมพันธ์ช่างสั้นนัก
ได้รู้จักไม่เท่าไร
จำพรากจากกันไกล
ลิขิตใดมาบั่นทอน
ระกำแสนซ้ำซาก
ยากลำบากดับอาวรณ์
แผลรักใคร่ถอดถอน
บทบางตอนหมายลบเลือน
อยากลืมกลับยิ่งจำ
คอยตอกย้ำทำเสมือน
สำเนาที่เฝ้าเตือน
ตามเชือดเฉือนอยู่ทุกครา
รอวันจะลบภาพ
ยังทิ้งคราบอาบน้ำตา
ยอมรับโชคชะตา
นึกเสียว่าชดใช้กรรม
...
19 มิถุนายน 2547 11:48 น.
กุ้งหนามแดง
ไม่ขอเป็นตะวันประชันฟ้า
ด้วยตัวข้าเจียมตัวกลัวรัศมี
ไม่ขอเป็นจันทรายามราตรี
ด้วยราศีไม่ถึงคำนึงตน
ขอเป็นเพียงเทียนน้อยคอยส่องแสง
มิร้อนแรงเกินรับสดับผล
ในขอบเขตเสกสรรปัญญาชน
สว่างจนมอดดับลับร่างไป
ตราบยังมีศรัทธาเดินหน้าสู้
แม้บางครู่ลมล้าพัดพาไหว
หรุบริบหรี่ยื้อยุดใช่หยุดไฟ
กำลังใจยังอยู่เคียงคู่มา
น้ำตาเทียนหลั่งรินเกือบสิ้นเชื้อ
คงไม่เรื้ออยู่นานวานรักษา
อุดมการณ์สานลักษณ์อักษรา
คงคุณค่าความงามตามแบบไทย..
..
17 มิถุนายน 2547 23:15 น.
กุ้งหนามแดง
โรงเรียนหนูอยู่ไกลเกินใครเขา
ชั้นเรียนเราตีแขนงแบ่งคูหา
มุงด้วยแฝกกันแดดฝนผจญมา
หลายเพลาทนสู้เชิดชูตน
ทนลำบากเดินเท้าเข้าเรียนครบ
สัปหงกแค่บกพร่องมิล่องหน
ตกซ้ำชั้นต้องระกำยอมจำนน
ไม่มีบ่นเรียนไปใจเย็นเย็น
มาวันนี้ยืนเศร้าเฝ้าถามหา
คุณครูขาอยู่ไหนใยไม่เห็น
โรงเรียนไหม้เถ้าดำยิ่งลำเค็ญ
เข้าประเด็นขัดแย้งแกล้งทำลาย
ปัญหาของผู้ใหญ่หนูไม่รู้
รู้สึกอยู่ภายในใจสลาย
วิชาเดียวติดตนไปจนตาย
หนูไม่ขายวิญญาณผลาญโรงเรียน..
..
16 มิถุนายน 2547 16:14 น.
กุ้งหนามแดง
ความคิดตนเที่ยงแท้............มองเห็น
ยึดมั่นตัวตนเป็น.................ที่ตั้ง
ตามเราย่อมร่มเย็น..............คิดอยู่รู้งาน
ขวางล่มจมเกินรั้ง.................ย่ำเท้าที่เดิม
ภาพลวงตาล่อเร้น................ลืมมอง
พิศเพ่งตามครรลอง.............ส่องด้อย
หลงตัวใส่ลำพอง..................อวดเบ่ง
พลัดร่วงดวงเคลื่อนคล้อย....ร่ำร้องเดียวดาย
..