12 พฤศจิกายน 2547 09:08 น.

สองคน...สองคม


หนึ่งนั้นหรือคือ..นายจ้าง...
ทำงานไปอย่าให้เห็นคุณเล่นเน็ต
ทำให้เสร็จตามเป้าหมายอย่าหายหัว
ต้องแคล่วคล่องกระฉับกระเฉงพิมพ์เก่งรัว
ต้องเห็นตัวติดโต๊ะอย่าโหมะงาน

ไม่ลาป่วยลากิจหรือผิดกฏ
ไม่รันทดท้อแท้แต่ฉะฉาน
หมั่นศึกษาหาความรู้จะอยู่นาน
อันธพาลบรรจุแทรกแผนกทวง

ต้องมาก่อนกลับหลังพลังแฝง
อย่าแสดงเกินสิทธิ์ตะขิดตะขวง
ผลงานต้องเป็นหนึ่งอย่าพึ่งดวง
กิจทั้งปวงรับผิดชอบนอบน้อมมี

ไม่เรียกร้องเกินงามลุกลามผล
ไม่ฉ้อฉลทุจริตเบือนบิดหนี
หมั่นปรองดองรู้รักสามัคคี
โบนัสมีตามชอบประกอบการ

...

และอีกหนึ่งคือ..ลูกจ้าง...
เวลางานมันเครียดเจียดเล่นเน็ต
งานไม่เสร็จต่อวันรุ่งมันยุ่งหัว
ช้านิดหน่อยแต่ไม่ผิดคิดว่าชัวร์
แฟ้มกองทั่วให้เห็นว่าข้าทำงาน

สามวันดีสี่วันไข้อยู่ในกฏ
ไม่พูดปดงานญาติมาดฉะฉาน
ศึกษามาประจำจนชำนาญ
ทุกอาการหมอรับรองไม่ต้องทวง

เข้างานก่อนกลับทีหลังหวังลมแล้ง
ไม่เคยแกล้งอยู่เย็นเห็นไฟหลวง
ต้องช่วยกันประหยัดนิดปิดทุกดวง
รู้เต็มทรวงต้นทุนต่ำกำไรมี

ขอเจ้านายเมตตาหาเหตุผล
ว่ายังจนเกินจิตจะคิดหนี
ไก่ต้มฟักมะนาวดองของค้างปี
โบนัสมีสี่เดือนอย่าเลื่อนการ
..

1043

love

comment

11 พฤศจิกายน 2547 09:50 น.

นัด (ไม่) บอด

กุ้งหนามแดง

จะบังคับให้รักใคร่ยังไม่อาจ
ด้อยสามารถยิ่งนักกระอักกระอ่วน
รู้ตัวดีขายหน้าไม่กล้าชวน
กระบิดกระบวนเข้าออกก่อนบอกไป

ร้านกาแฟเปิดใหม่โคมไฟสวย
ยังไม่รวยไปดูแบบแอบทำไหม
ทานขนมชมทิวทัศน์หมายมัดใจ
พิศมัยเหมือนเราคงเข้าทาง

หัวใจเต้นตูมตามสองสามลุ้น
โถพ่อคุณบอกชัดมิขัดขวาง
หัวทางช่างยังไม่เห็นตอบเป็นกลาง
แต่พอว่างเป็นเพื่อนดีเหมือนกัน

สนทนาแลกเปลี่ยนวนเวียนเล่า
ยังหยอกเย้าเรื่องไฟให้เห็นขัน
นักประดิษฐ์มือใหม่ใคร่ชมจันทร์
อีกสองวันดูโพยมร่างโคมทอง

950

love

comment

10 พฤศจิกายน 2547 17:28 น.

น้ำตาไหล...ก็แห้งเอง..

กุ้งหนามแดง


ย่ามจิตคิดว่ารู้....................เลิศคน
เซ็งแซ่สรรเสริญกล...........ซ่อนร้าย
บิดเบือนเพื่อหวังผล...........สานต่อ
เลือกหว่านงานส่งท้าย........ทุ่มแท้เงินหลวง

ผัดกระเพราไก่ล้วน...........ฝึกมา
เหยาะหน่อยอิ๊วน้ำปลา.......ร่วมเคล้า
ชิมชืดช่วยเชียร์หนา..........แสนกร่อย
พริกใส่ ฤ เตรียมเศร้า.......ร่ำไห้บอก.ลาง

..

1084

love

comment

9 พฤศจิกายน 2547 09:17 น.

หมาของแม่..

กุ้งหนามแดง

เมื่อความเศร้า กลั่นมา น้ำตาหยด
ภาพปรากฎ ของความหมอง ครอบครองฉัน
พายุร้าย เมื่อไรผ่าน หรือนานวัน
กว่าลืมมัน ลงได้ ให้อาวรณ์

ความร่าเริง กล้าหาญ เมื่อกาลก่อน
ให้คิดย้อน กลับไป เคยได้สอน
ยกมือซ้าย สวัสดี ชี้ที่นอน
เคยอุ้มตอน ยังเด็ก เล็กป้อนนม

มาวันนี้ เพื่อนยาก จากไปแล้ว
ใจยังแป้ว เคยตามติด สนิทสนม
ขาดแม้เงา เจ้านำหน้า ข้าอกตรม
ต้องขื่นขม กี่กาล ผ่านร้ายรุม

หวังให้เจ้า ไปดี สู่ที่ชอบ
ข้าขอมอบ ดอกไม้ ไว้หน้าหลุม
คุณความดี ยังจดจำ ระกำกุม
ร่วมชุมนุม ไว้อาลัย ให้เจ้าเอย..
...

819

love

comment

8 พฤศจิกายน 2547 11:55 น.