26 มกราคม 2549 09:27 น.
กุ้งหนามแดง
สักวาโกรธขึ้งกูมึงด่า
ทั้งถ้อยคำสรรหามาเสียดสี
เถียงหน้าดำหน้าแดงรุนแรงตี
ประโยชน์มีอันใดจงใคร่ครวญ
ลองพูดจาในขอบเขตของเหตุผล
ย่อมรู้ผลเหมือนกันมิปั่นป่วน
แพ้ชนะใช้อารมณ์ฤาสมควร
เลิกยียวนหารือจับมือเอย
..
25 มกราคม 2549 10:22 น.
กุ้งหนามแดง
สักวาความเศร้าเมื่อเขาทิ้ง
เคยงามพริ้งกลับหมองประคองเหงา
น้ำตาตกสองข้างมิบางเบา
ขาดสองเราเหลือหนึ่งซึ่งร้าวราน
พรหมลิขิตแค่นี้มีไว้ปลอบ
เป็นคำตอบของใจไว้สมาน
แผลหัวใจหมองไหม้คงไม่นาน
ฟ้าประทานคู่แท้เหลียวแลเอย
..
24 มกราคม 2549 10:04 น.
กุ้งหนามแดง
o ที่ป้ายรถเมล์เถลไถล
นางสาวคนใหม่ใคร่ฉลอง
คำนำหน้าชื่อถือครอง
สมปองสิบห้าลาเยาว์
o เห็นเพื่อนมีคู่ดูเฟื่อง
ซึมเซื่องห่างหายคลายเหงา
ชีวิตย่อมเป็นของเรา
คิดเหมาเข้าวัยเติบโต
o สมควรทดสอบเสน่ห์
กิ๊บเก๋หารักหลักโผ
ไม่ต้องหน้าเจื่อนเพื่อนโว
อวดโอ้ให้เห็นเป็นมา
o สอดส่ายสักพักตักชั่ง
ม้านั่ง, ป้ายเสา, เขย่าขา
เป้าหมายโดดเดี่ยวเกี้ยวพา
ตั้งท่าหยอกล้อก่อเชื้อ
o รอยยิ้มน่าชมคมดาบ
เลือดอาบเต็มใจให้เถือ
วาจาผู้หนุ่มคลุมเครือ
หลงเชื่อหมดสิ้นดิ้นรน
o หยิบยื่นไมตรีกระผีก
หลบหลีกอ่อนหัดขัดสน
ผ่อนตามเพ้อฝันทันคน
จำนนคำหวาน-หว่านคำ
o เพียงวันนางสาวก้าวย่าง
กลับกลายเป็นนางช่างถลำ
ตำหนิผู้ใดใครทำ
ผู้นำ-ผู้ตาม..ถามใจ
..
11 มกราคม 2549 21:32 น.
กุ้งหนามแดง
เริ่มรู้จักเปิดมาที่หน้าหนึ่ง
แสนคิดถึงพลิกหาหน้าสิบสอง
ยี่สิบแปดผู้ใหญ่ให้ปรองดอง
หมั่นมอบของทุกยามสามสิบมี
สี่สิบเอ็ดดูฤกษ์อย่าเพิกเฉย
แต่งเปิดเผยห้าสิบหยิบดิถี
ขอขมาห้าสิบห้าสาระดี
ชวนกันหนีห้าสิบหกมิตกปม
หกสิบสี่หวานชื่นราบรื่นนัก
น้ำต้มผักยังไงต้มไม่ขม
หกสิบเจ็ดนั่นไงใครชงนม
หลังท้องกลมก่อนหน้าเรียกว่าครรภ์
ผูกสายใยพ่อแม่แค่ครึ่งเล่ม
หมั่นเติมเต็มกุ๊กกิ๊กไม่พลิกผัน
ที่ว่างนี้รอเธอบรรยายมัน
สารพันงานสร้างทางของเธอ
ภาคผนวกยอมรับ,ปรับความคิด
ตามอีกนิดอภัยในพลั้งเผลอ
หมั่นปรองดองกันไว้ย่อมได้เจอ
สุขเสมอเมื่ออ่านผลงานใจ..
..
10 มกราคม 2549 11:47 น.
กุ้งหนามแดง
ไม่มีดาว..ไม่มีเดือน..เป็นเพื่อนพก
น้ำตาตก..เปื้อนทาง..น้ำค้างหาย
กลายเป็นแอ่ง..ขังทุกข์..สุขมลาย
เป็นผู้พ่าย..เกินรั้ง..ก็ครั้งนี้
ไม่มีเธอ..ไม่มีฉัน..มันว่างเปล่า
เกินจะกล่าว..เจ็บหนัก..เก็บศักดิ์ศรี
เพียงเพื่อนกัน..เท่านั้น..ยืนยันที
เกือบสามปี..เพียงลม..ขื่นขมทรวง
ไม่มีคำ..ไม่มีภาพ..พอประกอบ
โอกาสชอบ..เลยล่วง..วันห่วงหวง
จึงเหลือเพียง..คนเหงา..ใจเศร้ากลวง
เพราะคนลวง..ใช่ไหม..ทำให้มี!!