4 กุมภาพันธ์ 2545 20:52 น.
กุเรปัน
ทำไมวันนี้ช่างเงียบเหงา
เหมือนอย่างกับเราไม่มีความหมาย
ทั้งที่ได้พบได้เจอคนมากมาย
แต่คล้ายๆไม่มีใครสนใจเรา
นั่งเงียบๆอยู่คนเดียว
อยู่กับใจที่ห่อเหี่ยวและเงียบเหงา
อยู่กับท้องฟ้า ดวงจันทร์ ดวงดาว
และแสงไฟชั่วคราวตอนกลางคืน
จะมีคนสนใจเราบ้างไหม
นอกจากเจ้าแสงไฟตอนดึกดื่น
และหิ่งห้อยน้อยแสงตอนกลางคืน
ใครก็ได้ช่วยยืนเป็นเพื่อนที
3 กุมภาพันธ์ 2545 19:40 น.
กุเรปัน
ในวันอาทิตย์ตอนเช้า
สายลมเย็นเบาๆเข้ามาประทะใบหน้า
ฉันสูดหายใจแรงๆสองสามครั้งช้าๆ
ด้วยความรู้สึกสบายตาสบายใจ
ฉันรู้สึกว่าวันนี้
ช่างเป็นวันที่สุขสดใส
ฉันรู้สึกสดชื่นกว่าใครๆ
และรู้สึกสุขใจกว่าทุกวัน
สงสัยว่าวันนี้
คงเป็นวันดีของคนช่างฝัน
เพราะว่าวันนี้แต่งกลอนได้มากกว่าทุกวัน
คงเพราะวันนี้ฉันรู้สึกว่ามันอารมณ์ดี
2 กุมภาพันธ์ 2545 18:14 น.
กุเรปัน
คิดถึงวันเก่าๆ
ที่เรายังมีเราในวันนั้น
ที่ที่เดิมที่ยังมีเธอฉัน
ฉันยังจดจำมันไม่เปลี่ยนแปลง
นานมากแล้วนะวันนั้น
แต่ภาพของมันยังคงแจ่มแจ้ง
ฉันยังจำทุกสิ่งที่เธอแสดง
แม้แต่สิ่งที่เธอแกล้งว่ารักกัน
แต่ฉันยังคงจำมันได้
และในใจก็ยังมีแต่เธอเท่านั้น
แม้ว่าเธอจะลืมมัน
แต่รู้ไว้ว่าฉัน ไม่มีวันลืม
2 กุมภาพันธ์ 2545 18:00 น.
กุเรปัน
เคยรักเธอมากมาย
เธอเคยมีความหมายมากกว่าทุกสิ่ง
แต่ฉันรู้แล้วว่าในความเป็นจริง
เธอคงไม่เหลือทุกสิ่งในแววตา
ฉันจะพยายามเข้าใจเธอ
เพราะตัวเธอทำให้ฉันรู้ว่า
การให้แม้ไม่ได้มันกลับมา
มันก็ยังมีค่าสำหรับตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1141
