15 ธันวาคม 2549 11:14 น.
กุมภ์
เหมือนมีคำถามมากมายใคร่อยากรู้
ที่เป็นอยู่ฉันอยากรู้เฝ้าสงสัย
สิ่งที่มีดูเหมือนดีไม่แน่ใจ
อาจน้อยไปสำหรับใครหรือปล่าวเออ??
เพียงต้องการให้เธอนั้นได้รู้ไว้
ฉันหาใช่สิ่งที่ใครเสาะหาเกร่อ
เท่าที่มีเพียงแค่นี้ได้ไหมเธอ??
ไม่เลิศเลอขอเพียงเธอโปรดเข้าใจ
สู้การงานทำทุกอย่างไม่ย่อท้อ
ไม่เคยพอออมเก็บไว้เพื่อวันใหม่
ล้มแล้วลุกอยู่อย่างนี้มันเรื่อยไป
กล้ามไม่ใหญ่แต่หัวใจนั้นพอดี
เคยวาดหวังว่าสักวันบุญคงช่วย
พ่อคงรวยช่วยให้ฝันฉันเข้าที่
ฉันทำงานพ่อทำการนานหลายปี
มันไม่มีความร่ำรวยต้องทนเอา
เพียงสองมือถือครองไว้ไร้มัดกล้าม
คนไม่คร้ามกล้ามไม่มีดีก็เปล่า
แต่แขนนี้มันแทนที่ดีไม่เบา
ฉันจะเอาแขนนี้ไกวให้เธอนอน
หากเธอร้อนแขนฉันพร้อมจะโบกพัด
จะกอกรัดไว้ด้วยแขนแทนหนุนหมอน
เหมือนหมอนข้างแทนหมอนต่างยามหนุนนอน
จะขอพรคุณพระให้เธอฝันดี
พร้อมกับมีความห่วงใยใช่พร่ำเพ้อ
หากเธอเบลอเผลอเจ็บป่วยตัวร้อนถี่
มือของฉันคอยเช็ดตัวเธอคนดี
ให้หายดีไข้ไม่มีสบายตัว
ก็หัวใจฉันมันมีแค่ดวงหนึ่ง
ฉันรู้ซึ้งแค่เพียงหนึ่งใช่ไปทั่ว
มันอาจน้อยไปสักหน่อยดูหม่นมัว
ต้องเจียมตัวหัวใจมีเท่านี้เอง....................
6 ธันวาคม 2549 15:51 น.
กุมภ์
แสนยิ่งใหญ่เหนือคำไดในใต้หล้า
สุดแผ่นฟ้าสุดแผ่นดินกระสินธ์สาย
คือความรักที่ไม่หมดจนวันตาย
คือความหมายคำว่า"พ่อ"ที่คงทน
หนึ่งชีวิตกำเนิดก่อเพราะพ่อสร้าง
ทำทุกอย่างให้ลูกน้อยค่อยฝึกฝน
เป็นเด็กอ่อนเสียงแอ้อ้อพ่อยินยล
หวังสักหนได้ยินเสียงเรียก.."ป้อ..ป้อ"
เสียงสวรรค์เพียงคำเพรียกที่เรียกหา
ดั่งสัญญาสื่อความหมายในตัวพ่อ
น้ำตาเอ่อเกิดปิติสมใจรอ
เพราะคำ"พ่อ" จากปากลูกนั้นผูกพันธ์
ครั้งตั้งไข่ตอนหัดยืนหรือเดินนั่ง
แข้งขายังไม่แข็งแรงไม่แข็งขัน
เป๋ไปนิดเซไปหน่อยพ่อคอยยัน
ไม่ดึงดันไปข้างหน้าช้าช้าเดิน
โตมาหน่อยค่อยรู้ความภาษาสื่อ
ตาใสซื่อสื่อถึงพ่อไม่ขัดเขิน
ยามลูกซนพ่อนั่งดูเป็นคู่เพลิน
พาอุ้มเดินยามแดดร่มห่มอุรา
ยามลูกซบบนแผ่นอกพ่อสุขยิ่ง
ลูกนอนนิ่งในอ้อมแขนแทนภาษา
ภาษากาย"พ่อรักลูก" แทนพูดจา
อุ่นอุราเหนือวาจามาบรรยาย
ยิ่งตอนลูกรู้คำคนยิ่งซนมาก
ทำตามอยากตามความซนทำขวัญหาย
พ่อเรียกขวัญให้รีบกลับมาคืนกาย
ปลอบทักทายลูบแผ่นหลังระวังตัว
ตอนลูกป่วยไม่สบายมันร้ายนัก
เพียงลูกรักแค่ตัวร้อนพ่อเจ็บหัว
เตรียมน้ำพร้อมผ้าผืนน้อยคอยเช็ดตัว
ใจพ่อกลัวนั่งเฝ้าลูกจนสุดคืน
เรื่องอาหารขนมหวานและของเล่น
หากพ่อเห็นเป็นต้องซื้อไม่อาจฝืน
ขอเพียงลูกมีความสุขทุกวันคืน
พ่อสดชื่นยามเห็นลูกได้ผ่อนคลาย
เรื่องการเรียนทั้งอ่านเขียนพ่อเพียรหา
ให้ได้มาซึ่งโรงเรียนตามใจหมาย
หมดเท่าไหร่ค่าใช้จ่ายไม่เสียดาย
เพียงลูกได้ฝึกฝนตนเป็นคนดี
อีกหลายปีกว่าลูกน้อยจะเติบใหญ่
พ่อคงได้เลี้ยงดูลูกอย่างเต็มที่
จวบวันตายพ่อมั่นหมายในชีวี
ให้ลูกนี้เป็นคนดีของสังคม
กว่าจะซึ้งถึงคำ"พ่อ" ตอนมีลูก
ความพันผูกลูกกับพ่อไม่มีขม
กระจ่างใสบริสุทธิ์ประดุจพรหม
ที่สั่งสมเป็นคุณค่าให้ตราตรึง
ว่าพ่อจ๋าลูกขอมากราบแทบเท้า
ขอนำเอาคำสอนพ่อระลึกถึง
รุ่นสู่รุ่นพ่อสอนสั่งยังคะนึง
หวังวันหนึ่งคงเป็น"พ่อ" อย่างพ่อเป็น
29 พฤศจิกายน 2549 13:44 น.
กุมภ์
เพลงพิณพรมแผ่วพริ้ว บรรเลง
ดื่มด่ำในเสียงเพลง กล่อมฟ้า
พรมพิณแว่วครื้นเครง เพลงแห่ง สวรรค์
หวานกล่อมไกลในหล้า ห่างฟ้า วิมาน สู่ดิน
เพลินเพลงพิณแว่วร้อย สำเนียง
ครวญคร่ำครายินเสียง แผ่วเศร้า
เพลงพิณกล่อมดินเพียง เคียงห่าง
หวามหวั่นหวานใจเจ้า แค่เย้า หยอกดิน
คราพิณเพลงเร่งเร้า สายลม
ดอมกลิ่นดอกดินพรม กรุ่นห้อง
โชยลมกล่อมกมล หอมห่ม ขวัญข้า
วานว่าไกลถึงน้อง ห่มห้อง เนื้อนวล
หอมลมพรมห่มห้อง หอนาง
หวานหว่านกำจรจาง พร่างพริ้ม
รวยรินกลิ่นดินฟาง จางห่าง
พรมแต่งแต้มรอยยิ้ม ก่อนสิ้น เสียงพิณ
27 พฤศจิกายน 2549 12:26 น.
กุมภ์
มิ่งไม้มนต์โมกลมโบกพัด
รายรัดเรียงร้อยถ้อยคำหวาน
ฝากฝังไฝ่ฝันในวันวาน
หวิวหวานหวามไหวใช่เพียงลิ้น
แพรพิณพรรณพรายสายโมกขาว
พริ้มพราวแพรวเพริศบรรเจิดศิลป์
พริ้วพรมพร่างพรูสู่แดนดิน
เพลงพิณพระพายกระจายจาง
โมกไม้ไม่มอดขจรกลิ่น
รวยรินร่ำไรในรุ่งสาง
กอดก่ายกกเกยเขนยนาง
เปรมปรางค์ปลิดปลิวระริ้วลม
ชมชอบแช่มชื่นระรื่นกลิ่น
รวยรินร่มรื่นชื่นสุขสม
โยกเย้ายักย้ายในสายลม
เพลงพรมแพรพริ้วปลิวบรรเลง
กลุ่มก้านกวัดไกวไยโมกสาย
ริ้วรายเริงรำระบำเร่ง
สร้อยสายส่ายสั่นลั่นบทเพลง
ครื้นเครงคราคร่ำดื่มด่ำตา
มนต์โมกมิ่งไม้ได้ชมชื่น
ดาษดื่นเด็ดดวงปวงบุปผา
ผะผ่าวแผ่วเผยรำเพยมา
พัดพาพวงพุ่มชอุ่มใจ
เยื่อใยยืนยงยังคงมั่น
ยืนยันยินยอมถนอมไฝ่
เฝ้าฝันฝากฝังจากฝั่งใจ
คำใครคมคายไม่หน่ายรัก
เพียงเพราะพริ้วเพลินเจริญหู
เคียงคู่คนเคยเอ่ยแน่นหนัก
จริงใจแจ้งจบเพียงพบพักต์
ร้อยรัดรักร้อยแน่งน้อยนาง........
23 พฤศจิกายน 2549 13:01 น.
กุมภ์
ราตรีหนึ่งในไพรเถื่อนแสงเดือนสาด
ดาระดาษทะเลดาวพราวเวหน
แสงจันทร์นวลแต้มจุดขาวดาวเบื้องบน
กระจ่างจนประสานแสงดั่งแกล้งจันทร์
หนึ่งราตรีไพรคีรีอาบแสงฟ้า
แสงจันทร์จ้าซ่อนแสงดาวพราวดั่งฝัน
ดาวน้อยใหญ่ดูสุกใสในแสงจันทร์
ดั่งรางวัลแห่งภาพฝันจันทร์ดารา
แสงราตรีในคีรีอาบความเหงา
ลำแสงเศร้าเร้าอารมณ์เที่ยวค้นหา
ในป่าเหงาทะเลดาวบนนภา
ล่วงเวลามาสุดคืนขมขื่นใจ
ใต้ฟ้าใหญ่ไพรวิเวกดั่งเสกสร้าง
จันทร์กระจ่างแต่ใจหนึ่งไม่สดใส
หยาดน้ำค้างต่างน้ำตากลางป่าไพร
ปลอบหัวใจที่ทุกข์ทนคนคีรี
แสงฟ้าดาวพราวน้ำค้างต่างเพื่อนขวัญ
ทุกคืนวันปลอบใจกันไม่ห่างหนี
บนนภาจันทร์ดารามากมายมี
ต่างกับป่าในคีรีหามีใคร
อกสะท้อนเหม่อมองฟ้าในคืนหนาว
ในแสงดาวมีความเหงามาห่มให้
อยากมีบ้างความอบอุ่นไว้ปลอบใจ
วานดาวใสช่วยไขแสงแจ้งเธอที
บ้านคีรีแห่งนี้มีคนไกลบ้าน
มีลำธารแห่งดวงดาวกระพริบถี่
มีแสงเย็นของจันทร์เพ็ญในราตรี
และแสงสีของหิ่งห้อยที่ลอยลม
พรมน้ำค้างห่มแสงดาวที่พราวฟ้า
บนยอดหญ้าราวเกล็ดเพชรวิเศษสม
ธรรมชาติอันห่างไกลช่างน่าชม
คงสุขสมหากมีเธอนั่งคลอเคียง
แต่เป็นได้แค่ชมฟ้าคืนฝันหลั่ง
เพียงลำพังเคียงแสงจันทร์รำพันเสียง
โอ้ลมหนาวพาใจเหงาลำพังเพียง
หวังว่าเสียงที่ฝากลมพรมถึงเธอ.................
หน้าส่วนตัว
987
