21 มกราคม 2548 13:25 น.
กีรณะ
ไม่อยากให้โลกนี้มีกลางวัน
อยากอยู่กับความฝันไม่ขอตื่น
รอบกายคือราตรีที่ยั่งยืน
อยากชื่นในฝันฉันมีเธอ
ฝากจุมพิตกับสายลมที่พรมพริ้ว
ฝากปลายนิ้วไล้ข้างเครายามเค๊าเผลอ
ฝากโอษฐอ้อนวอนพ้อให้รอเธอ
ฝากเสียงเพ้อกระซิบสั่งว่ารักคุณ
เพราะมีฝันจึงมีฉันในวันนี้
ในความฝันหวานวจีแสนอุ่น
อวลไอรักยามฟ้าลาอรุณ
หวานละมุนโลกใบนี้สีชมพู
ในฝัน...ฉันมีเธออยู่เคียงข้าง
ไม่อ้างว้างเคลียคลอพะนอคู่
ทั้งราตรีมีเธอเคียงพธู
ไม่รับรู้โลกใจร้ายไม่หวลคืน
กีรณะ
บทกลอนไทย
5 มกราคม 2548 11:09 น.
กีรณะ
ก็แค่.........อยากรู้ใจฉัน 2
เหมือนสระน้ำใสเย็นเห็นผ่านพื้น
แค่พริ้วคลื่นลมพัดกระเพื่อมไหว
ปลาว่ายแหวกสายธารเล่นเห็นไวไว
เหมือนความจริงของหัวใจใครสักคน
แล้ววันขื่นคืนร้ายกรายมาถึง
ใครคนนึงเหวี่ยงหินขว้างจากเวหน
แค่เพียงหวังหยั่งลึกตื้นกลางสายชล
น้ำสาด วน..ป่วนปั่น..กระจัดกระจาย
เป็นคลื่นใหญ่สาดโครมโถมเข้าฝั่ง
ฝูงปลาต่างเกยตื้นยามคลื่นหาย
กลิ้งเกลือกกับกรวดเม็ดเกร็ดกระจาย
เปรียบเหมือนความจริงใจตายคาดอน
ใช้คำรักแทนยารักษาให้
พักพิงใจให้ความสุขปานฟูกหมอน
เพียงชั่วครู่กลับข่มเหง...ด้วยเพลงกลอน
ความอาทรเธอเผื่อแผ่แค่ไม่นาน
ใจใส ใส ก็แหลกราญปานเศษแก้ว
เหลือเพียงแววระยิบระยับให้หวามหวาน
ฝากเรื่องเล่าให้อ่านเล่นเป็นตำนาน
พอผันผ่านกาลพ้นคนก็ลืม
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
4 มกราคม 2548 21:04 น.
กีรณะ
บทกลอนไทย
รอ........สายลมอุ่น 1
สายลมหนาว...กราวกรู...ดอกพรูร่วง
คว้างใบควง...กิ่งพัด...ระบัดไหว
เหลือแค่กิ่ง...ยืนคู่ต้น...เหมือนคนตาย
เพียงคอยไอ...สายลมอุ่น...จะผลิ...กลาย
หนาวลมแรง...พัดพา...ใบไม้หล่น
หนาวคำคน...พัดพ้น...ใจหล่นหาย
หนาวคำกลอน...อ้อนคำกล่าว...พาหนาวกาย
หนาวหัวใจ..เหมือนทิ้งถอด...ไว้ยอดดอย
หวานคำรัก...คำหวานนัก...รักเอ่ยอ้าง
ขมคำร้าง...ขื่นคำตรม...ขมคอหอย
ชื่นคำลา...ชื่นคาใจ...ขื่นให้คอย
ลมคำลอย...คมคำลวง...คำลม ลม
เจ็บแค่ใจ...หาใช่...ผูกใจเจ็บ
เจ็บแค่เล็บ โดนตอก ต้องหน้าก้ม
เจ็บเชือดใจ รินเลือดร้าย ใช่ใจจม
ใจถูกโถม...โจมใส่...ใจเจ็บจริง
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
หน้าส่วนตัว
1137
