16 สิงหาคม 2547 11:25 น.
กีตาร์ไม้
ผ่านวันแม่ไม่กี่วันฉันยังนึก
อยากรู้สึกเหมือนวันนั้นอีกสักหน
เห็นหน้าแม่เปี่ยมสุขเพราะลูกหนึ่งคน
ที่รักแม่เปี่ยมล้น..หมดหัวใจ
ตัวฉันเองไม่เคยแจ้งแสดงออก
ไม่เคยบอกว่ารักแม่แต่หนไหน
เป็นตัวยุ่งวุ่นวายจนแม่หน่ายใจ
อยู่ใกล้ๆ เหมือนไม่อยู่แต่รู้กัน..
ต้องทำงาน กลับบ้านก็ดึกดื่น
แทบทุกคืน เจอแม่หลับไม่เห็นฉัน
พอตอนเช้าแม่ทำงาน ฉันนอนกลางวัน
ทุกๆ วันเป็นแบบนี้มีใครเป็น
การ์ดหนึ่งใบใส่ข้อความว่า รักแม่
วางข้างเตียงเพราะรู้แน่แม่ต้องเห็น
แม่คงอ่านไปแล้วตั้งแต่เย็น
กลับบ้านเห็นแม่ยิ้มหลับ..ประทับใจ
อย่างน้อยๆ แม่ก็รู้ว่าฉันรัก
และประจักษ์ว่ารักแม่นั้นยิ่งใหญ่
แม้ไม่พูด ไม่เคยบอก แต่ทุกซอกหัวใจ
มีความรักอยู่เท่าไร ให้แม่หมดเลย.
คิดถึงแม่ค่ะ...........กีตาร์
8 สิงหาคม 2547 12:02 น.
กีตาร์ไม้
font color=#780024>
แม้บทกลอนบทนี้ไม่มีค่า
ไม่ตรึงตราหัวใจ ไม่น่าสน
ไม่ไพเราะ ลึกซึ่ง เหมือนทุกคน
อย่าเพิ่งบ่น ขอสักคนได้ระบาย...
เริ่มต้นจากหยิบแก้วแล้วยกดื่ม
เผื่อจะลืมเรื่องรักได้พักใหญ่
หยิบกีตาร์ร้องเพลงลา ให้ชาหัวใจ
อยากร้องไห้ก็ไม่รั้ง แค่ครั้งเดียว
หยิบกระดาษเขียนกลอนก่อนจะค่ำ
เมฆสีดำ ดอกไม้สีแดง แมลงสีเขียว
ยิ่งเขียน ยิ่งเศร้า ยิ่งเหงาอยู่คนเดียว
กลอนลดเลี้ยว ยากต่อได้ดั่งใจเรา...
แสงรพีคล้อยเคลื่อน ดวงเดือนฉาย
ส่องกระทบผิวกายให้คลายเหงา
ดาวนับล้านคอยเป็นเพื่อนเตือนใจเรา
ลมแผ่วเบาโอบกอดให้ปลอดภัย...
มองหมู่เมฆลอยต่ำ แล้วฮัมเพลง
บอกตัวเอง เดี๋ยวก็เช้าเข้าวันใหม่
ถึงฝนตกหรือฟ้ามืดในวันต่อไป
ฉันจะไม่มานั่งดื่ม เพื่อลืมเธอ...
หน้าส่วนตัว
575
