24 สิงหาคม 2551 10:33 น.
กิ่งโศก
เพียงพิศมอง จ้องรูปนุช บุษบา
จรกา ต้องมนต์ จนเพ้อคลั่ง
เจ้าเมามัว ระรัวรัก เริ่มประดัง
ได้สมหวัง หมั้นหมาย เพราะเทพดล
ระตูเอม เปรมปรีย์ เป็นยิ่งนัก
ลืมรูปลักษณ์ ปากหนา หน้าดำข้น
ผิวขรุขระ อัปลักษณ์ ดังเดนคน
แม่กมล บุษบาเห็น คงเบนเบือน
บุญเจ้ามี แต่กรรมบัง ดังเขาว่า
เสน่หา แห่งอิเหนา เข้ามาเคลื่อน
แย่งรักนาง พาหนี ลี้แรมเลือน
โศกาเยือน จรกา น้ำตานอง
ด้วยระเด่น เด่นงาม นามอิเหนา
บุษบาเจ้า จึงจม คารมพร้อง
เหยียดหยามข้า จรกา คู่หมายปอง
รูปลักษณ์ทอง เท่านั้น ที่เจ้าแล
นางไม่เห็น เพ็ญแห่งรัก จรกา
จรัสจ้า ประกายผุด ดุจดังแข
ด้วยบดบัง มนต์เมฆ ครอบดวงแด
จรกาแพ้ เพราะรูป อันราคี
จรกาเอย..เจ้ายัง ดีกว่าฉัน
สุดท้ายนั้น ยังได้ จินดาส่าหรี
แต่ฉันนั้น นางเมิน ไม่ใยดี
โศกโศกี พิลาสร่ำ เฝ้ารำพัน
.........................
ระเด่น...เป็นคำนำหน้ากษัตริย์ ที่เป็นวงเทวา
ระตู...เป็นคำนำหน้า กษัตริย์ เมืองรองๆ หรือ ตามหัวเมือง
18 สิงหาคม 2551 22:35 น.
กิ่งโศก
จักกี่ชาติ กี่ภพ ก็จบสิ้น
ปองยุพิน นางทิพย์ วาสิฎฐี
รักฉับพลัน นั้นแรก แทรกฤดี
อธิษฐาน รักนี้ มิพรากกัน
กรรมตามแยก แตกหัก รักแบ่งข้าง
แม่นวลปรางค์ จำแต่ง คู่หมายหมั้น
กามนิต จิตดับ โดยฉับพลัน
สิ้นอาสัญ ตัวตาย ร้ายรักโลม
ไปสถิต แดนฟ้า ดาราน้อย
เพียรเฝ้าคอย วาสิฎฐี แม่ฉายโฉม
นางละกาย ได้เกิด เป็นดาวโคม
จึงเฝ้าโน้ม สั่งวาที ที่รักนาง
วิบากรัก หักหาญ แห่งใจสอง
วาจาพ้อง ถึงกัน นั้นนาน..ห่าง
โกฎิแสนปี สนทนา ..พร่าเลือนราง
กรรมเจ้าสร้าง สั่งสม ปมอันใด
รักของเรา คล้ายเช่น เป็นเช่นนี้
พบแต่รัก ..คนดี..เพียงนี้ใช่
แล้วลาร้าง ห่างสิ้น ซึ่งเยื่อใย
เหลือเพียงใคร เฝ้าครวญ อยู่เอกา
กามนิต ผิดหวัง ยังได้พบ
ได้ประสบ วาสิฎฐี บนเวหา
ได้เคียงคู่ กระพริบรัก ดวงดารา
อา...ตัวข้า ยิ่งกว่า กามนิต....ครวญ
Calendar
Lovers
22 คน เลิฟกิ่งโศก
หน้าส่วนตัว
9745
