24 ตุลาคม 2551 21:57 น.
กิ่งโศก
ยะเยือกเย็น เร้นซ่าน สะท้านพลิ้ว
แตะแต้มผิว ปลิวละ ปะทะท่าว
สกนธ์สั่น พรั่นกลัว ระรัวกราว
จ่อมจิตร้าว หนาวหน่าย ไร้คนแล
หัตถ์สองสอด กอด-อก ปกป้องปัด
ประทังทัด พาตโบย โรยระแน้
เพียงลำแขน แทนผ้า ภูษาแพร
ระรัวแล แผ่ป้อง ละอองเย็น
ปลายศิขร ม่อนผา รุจาใส
เนินไศล คล้ายคน ทนทุกเข็ญ
ลมหวิวหวีด คีตขิม ลิ่มลำเค็ญ
ดุจบำเพ็ญ วิเวกร้าง วนาลี
เหมันต์ผัน ผ่านสู่ ลุล่วงแล้ว
ดั่งเศษแก้ว กรีดย้ำ รอยช้ำนี้
ลามเลียล้น จนร้าว ผ่าวฤดี
จักกี่ปี ยังเจ็บ...........ศีตกาล..
[/color][/size][/b]
ศีตกาล...คือ ฤดูหนาว.. ถึงหน้าหนาวแล้ว นี่นา..
19 ตุลาคม 2551 10:58 น.
กิ่งโศก
size=14pt][size=14pt]
ฤา..เทพ วิศวกรรม สำแดงฤทธิ์
เนรมิต เทพี สวรรค์ฟ้า
พิลาศล้ำ งามเกิน กว่ารัมภา
ตรีภพหา นางใด เทียมยุพิน
พิศขนง ก่งเรียว เสี้ยวบุหลัน
นัยน์เนตรนั้น แวววับ สะท้อนสินธุ์
เพ็ญผุดผ่อง พ้องนาฏ มาสโสภิณ
โอษฐ์แย้มยิน ย-มล ทนต์เงางาม
ยุรยาตร บาทย่าง ดุจนางหงส์
ลีลาศองค์ ชูศอ ยอยศย่าม
มยุเรศ ร่อนร่าย ยะย้ายตาม
วาดกรงาม อร่ามต้อง ...กรองได
นางเอย นารีใด ใยเทียมเทียบ
งามใดเอย ใยเปรียบ เทียบนางได้
วาสิฏฐี สีดา พิมพิลาไลย
ยอมคลาไคล ไกลสถิต ชิดซ่อนองค์
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
..กิ่งโศกไปเจอเวปหนึ่งเห็นมีการระบุว่า มีนางงามที่ งามเกินกว่าสาวงามใดๆ
ทั้งสามโลก..คือสวรรค์ บาดาล และมนุษย์โลก..
อีกอย่างเปิดเจอเพลง..โฉมเอย โฉมงามอร่ามแท้แลตลึง...อิอิ
27 กันยายน 2551 12:50 น.
กิ่งโศก
สิ้นทิวา..กา-ศกุน ก่นกู่ก้อง
เสียงแซร่ซ้อง ร้องอาลัย ให้ พ่อ"สิน"
ณ.ริมธาร โคกขาม ลำสีนิล
ลานตัดสิน บั่นเศียร สัจจะชน
ก่อนดาบคม จมคอ พ่อจ้องเจ้า
นวลนงเยาว์ เฉลาแม่ ..แลฉงน
หาร่ำไห้ ได้เพียงหลั่ง อัสสุชน
นางจอมคน ชลนัยน์ ไหลเป็นทาง
น้ำเนตรริน ไหลแต้ม ต้องแสงไต้
วะวาบไหว ประกายล้อ แก้มสล้าง
วะวาบวับ ดาบเงา เร้าสรรพางค์
สลับย่าง เพชฌฆาต วาดวิญญาณ
เพียงหัวหลุด ใจร่วง สู่สรวงแล้ว
มณีแก้ว จากไกล กัลปาวสาน
แม้นภพใด ชาติใด ได้พบพาน
อธิษฐาน ผ่านผืน ลำนที
อ้า.....มาเยือน เตือนย้ำ คำอดีต
จึงตั้งจิต วอนแด่ แม่นวลศรี
ทุกข์เทวษ แห่งรัก ถมทวี
ให้หายหนี ลี้ลับ จากลูกเทอญ
...................................................................
ตอนปลายปีที่แล้ว กิ่งโศก มีโอกาส พาใครคนหนึ่ง ไปสักการะ ศาลพันท้ายนรสิงห์ และ ศาลแม่ศรีนวล ที่สมุทรสาคร
พร้อม คำอธิษฐาน..
แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว..ฮือๆๆ ..
และวันนี้ ได้ฟังเพลงน้ำตาแสงไต้ ...คิดถึงจัง
17 กันยายน 2551 22:10 น.
กิ่งโศก
ณ..มุมหนึ่ง กระท่อมน้อย ในไพรวัลย์
บางใครนั้น นั่งเหม่อ แลเผลอไผล
ภวังค์จม ลมหวน อดีตไกล
ม่านมัวใจ ขุ่นครั่ง ดั่งโคลนเลน
เม็ดฝนโปรย โรยร่วง ดุจคนร่ำ
พร่างพรูพรำ ร่ำไห้ เป็นสายเส้น
พิโรธหรือ จึ่งร่ำไห้ เช้าจรดเย็น
ฤาอาลัย ใครเซ่น เป็นบัดพลี
ริ้วพิรุณ หลั่งริน ยินเสนาะ
เสียงแปะเปาะ เคาะดัง ดั่งพิณสี
หทัยเต้น เร้นรื่น มโหรี
ด่ำฤดี คีตา แห่งพิรุณ
ขอหยาดเย็น รดรอย ร้าวรานจิต
ขอหยาดเย็น ลบพิษ จิตแค้นขุ่น
ขอหยาดเย็น ย้อมร้อนรัก ที่กักตุน
ขอหยาดเย็น ลบอาดูร ที่ค้างคา
หยดสุดท้าย สายฝน หมดเมื่อไหร่
เคล้าคละไป ไล้แก้ม แตะแต้มหน้า
กลบแสงเศร้า กลบโศก กลบน้ำตา
โอ้ฟ้าจ๋า ข้ารอ ขอหมดธาร
หมายเหตุ.. วัสสานฤดู คือฤดูฝน คนชอบจำผิด ว่าฤดูฝน คือ วสันตฤดู (ฤดูใบไม้ผลิ)
...เห็นฝนตกทุกวัน จนข้าพเจ้าไปทำงานสายบ่อยแล้ว...ตกได้ตกดี
11 กันยายน 2551 21:31 น.
กิ่งโศก
จำใจก้าว เท้าจาก ด้วยใจเจ็บ
ด้วยหนาวเหน็บ เนื้อคำ กระหน่ำโหม
ยากจะทน ท้นท่วม อ่วมทรุดโทรม
แรงถาโถม ถมจม จำจากลา
หาได้ใช่ ใคร่คิด ทรยศ
หาใช่ปด เพื่อปัด แห่งโทษา
หาใช่เรียก ร้องกระเฌอ เพ้อเมตตา
หาใช่ร้อง เพรียกหา ความเห็นใจ
หูไม่หนวก ตาไม่บอด เห็นสดับ
ทุกสิ่งรับ ทราบด้วยจิต เพียงคิดได้
ทุกอย่างเห็น เช่นเธอบอก ตอกย้ำใย
ทุกอย่างเป็น เช่นใคร บอกกล่าวมา
ขอทนเจ็บ เหน็บร้าว หนาวสะท้าน
แม้ซมซาน ซ่านซม ระทมล้า
ขอหยัดยืน ฝืนทน ต่อชะตา
เพียงบากหน้า สู้คน ชนทั้งมวล
จะเจ็บร้าว เท่าฟ้า ผ่าฉีกแบ่ง
คงตะแคง แรงยืน หัวเราะร่วน
เพราะไม่ปวด ไม่เจ็บ ไม่เซซวน
เพราะเจ็บเกิน กว่าล้วน เจ็บใดใด
Calendar
Lovers
22 คน เลิฟกิ่งโศก
หน้าส่วนตัว
1207
