11 เมษายน 2551 14:26 น.

สาวบางกอกหลอกลวง

กรุงเทพ เมืองฟ้า อัมรินทร์
ศิวิไล เมืองอินทร์ แว่นฟ้า
หญิงงามรูป ยั่วสั่น ไหวอุรา
คนชาวป่า เช่นข้า ย่อมเขลาเกิน

หลงรูป ฤาหลง หทัยนั่น
หลงชั่ววัน กาลล่วง จนนานเนิ่น
หลงตามืด ไม่มอง แลไม่เมิน
หลงก้ำเกิน กว่าใจ จะถอนคืน

คงจะลืม ไม่ลง เป็นแน่แท้
คงไม่ลืม โฉมแม่ งามระรื่น
คงไม่ลืม รสหวาน ที่หลงกลืน
คงไม่ลืม พิษยื่น ให้พังภิน

สิ้นสี สิ้นแสง สิ้นแรง สิ้นหวัง
สิ้นหมด สิ้นพัง จนพังสิ้น
สิ้นน้ำ สิ้นฟ้า แลสิ้นดิน
สิ้นถวิล สิ้นปอง จนหมองจม

จมปลัก จมโคลน จมซากรัก
จมบ่อปลัก หักซ่อน ให้จมล่ม
จมใจ จมจืด จมแจ้ง สุดจม
จมระทม จมท่วม จมใจ....ตา
:
จักเอา โอสถใด มายาเยียว
จักเสาะเทียว น้ำทิพย์ อยากเสาะหา
จักล้างคราบ น้ำเนตร เนืองนองนา
จักล้างตา ให้สว่าง ทำฉันใด

ว้า เหว่ ...เวิ้งว้าง...วิเวกแว่ว
เหงาแตะแล้ว แต้มผุด แต้มไร้ใส
ฟ้าหม่น คนหมอง หม่นหมองใจ
ฟ้าดำ เมฆไหม้ เป็นสีเทา

.......

1408

love

comment

7 เมษายน 2551 16:04 น.

แม่รำพึง ...แห่งระยอง

กิ่งโศก

สายลมพัด สนไหว ริมชายหาด 
..พัดผ่านพาด ไล้โลม ต้องผิวหน้า 
..ลมทะเล โลมใจ ให้หายชา 
..สิเน่หา ลมทะเล แม่รำพึง 
 
แม่รำพึง แม่รำพัน อันใดอยู่ 
แม่รำพึง แม่ผู้ รำพึงถึง 
แม่โศกใด ใครทำ ถึงรำพึง 
แม่รำพึง จึงรำพัน มานานนม 
 
ฝากข่วยกล่อม ใจข้า ให้สงบ 
ฝากให้พบ ทางสว่าง ห่างความขม 
ฝากรำพึง หยุดรำพัน ห้วงระทม 
ฝากแม่พรม หยาดเย็น รดใจที 
 
.....คลื่นม้วนเกลียว  ดุจใจ ที่ปั่นป่วน 
....คลื่นซัดจน เซซวน จวนล้มรี่ 
....คลื่นซัดล้ม แต่ลุก ได้ทุกที 
....คลื่นใจซี กระแทกทั้น จนฉันคลาน 
 
แม่รำพึง แม่โปรด เมตตาข้า 
ฉันบากหน้า หาแม่ ด้วยฟุ้งซ่าน 
ขอน้ำเค็ม แห่งนที อภิบาล 
แช่ให้ด้าน ทานทน รสระทม 
 
แม่รำพึงจ๋า ขออำลาแม่ก่อน 
หากทุกข์ร้อน คงวอน ให้หายขม 
เอาน้ำเค็ม ล้างน้ำตา ให้หายตรม 
มือพนม ขอขมา แม่รำพึง.......

2461

love

comment

4 เมษายน 2551 23:49 น.

ใกล้..แต่..ไกล

กิ่งโศก

ยิ่งใกล้ แต่กลับไกล สุดหล้าฟ้า
ยิ่งชิดตา แต่กลับแล ชะแง้เง้อ
ยิ่งแนบชิด แต่กลับห่าง ยากพบเจอ
ยิ่งใกล้เธอ กลับไกลพ้น จนลางเลือน

เหมือนมีหวัง แต่สิ้นหวัง ที่วาดไว้
เหมือนคว้าได้ แต่ไม่ได้ คล้ายหลุดเลื่อน
เหมือนจะกอด แต่กอดลม ล้มสะเทือน
เหมือนยิ้มเยื้อน แต่เปื้อนแห้ง ไร้แรงยืน

ความวาดหวัง คล้ายรอพัง อยู่ข้างหน้า
ความโศกา คล้ายรอเย้ย ยอกหยิบยื่น
ความระทม คล้ายถาโถม รอเอาคืน
ความขมขื่น คล้ายคอยซ้ำ ให้จมดิน

ได้แต่แล ชะแง้คอ สายตาเศร้า
ได้แต่ทน ฝืนเป่า ปัดโศกสิ้น
ได้แต่ห่วง ส่งใจ เจ้ายุพิน
ได้แต่จินต์ ให้เธอสู่ สุขสมปอง

1176

love

comment

20 มีนาคม 2551 10:33 น.

สลาย..แต่ต้องทน

กิ่งโศก

ร้าวราน รัก ราน-อก 
ยากหยิบยก โยนออกได้
เจ็บจำ จน ล้นใจ
หมองสิ้นไหม้ เผามอดจม 

อดีต ยอก ย้อนถอน
ประหวัดวอน จิตขื่นขม
ซมซาน ซ่าน ซบซม
อดีดถม จมผืนดิน

เข็ดหรือ ไม่ ยากตอบ
หลายวนรอบ  ชนมากสิ้น
หทัย แหว่ง แบ่งบิน
ถูกเฉือนวิ่น ด้วยคมคำ

คำคน คม กว่ามีด
คมบาดกรีด ผ่าลึกล้ำ
ผ่าแบะ แบ่ง ระกำ
ชอกช้ำกล้ำ กลืนฝืนทน

ทนทน คง ฝืนจิต
ต้านต่อพิษ แพร่แผ่พ่น
ต้านนี้ สิ  ฝืนทน
เหลือชีพชนม์  คนไร้ใจ

1261

love

comment

17 มีนาคม 2551 12:36 น.