20 พฤศจิกายน 2547 13:28 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
ผ่านพบ นงราม ใดก็ตาม แค่เพียงผันผ่าน
ความซึ้งอุรา มิมาแพ่วพาน เรื่องรักนั้นห่างไกล
อาจเคยพลั้งมาก่อน เป็นสิ่งสอน ตักเตือนหัวใจ
พอพบคนงาม แม้งามเท่าไร มิชอบใจซักครา
แต่พอได้เจอเธอนั่น จิตฉันก็พลันรู้ค่า
เกิดเป็นความจริงใจ อบอุ่นในวิญญา
ปรารถนาได้เธออยู่เคียง
สุขสันต์ ซาบซ่านทรวง ดังหนุ่งสรวงสวรรค์โน้มเอียง
นำรักมาสู่ชื่นชูร่วมเรียง ขอข้างเคียงตราบนิรันดร์
20 พฤศจิกายน 2547 13:15 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
ป่านนี้ คนดีของฉันอยู่ไหน
จากไปไฉนไม่ส่งข่าวเลย
เอาใจฉันไปแห่งไหนเล่าเอย
อย่ามัวเฉยเฉลยบอกมา
รู้ไหมคิดถึงเธอเป็นที่หนึ่ง
ยังซึ้งคำมั่นก่อนเธอบอกลา
จับมือฉันไว้เธอให้สัญญา
จะกลับมาขอเวลา ให้รอคอย
แต่จากกันวันนั้นจนห่างกันนับปี
เธอคนดีกลับหายลับตา
ไม่มีข่าวคราวฉันจึงเศร้าวิญญา
น้ำตา ฉันไหลร่วงริน
หากแม้น ลมหายใจยังไม่สิ้น
โปรดถวิลถึงฉัน ช่วยส่งข่าวมา
ว่าจะลาลับกัน หรือมั่นในสัญญา
เพียงส่งข่าวมาฉันคงเข้าใจ
หน้าส่วนตัว
1253
