9 มีนาคม 2548 01:21 น.
กิรณา
ฉันนั่งเงียบ ...หัวสมองว่างเปล่า...ไม่รู้จะคิดอะไร...
...กลับดีกว่า ...
ฉันเดินมาถึงประตูห้อง ...ได้ยินเสียงเขาบอกวัฒน์ ..อย่างลูกผู้ชาย ..
"ผมรักดาว .."
...ฉันหลับตา ...พยายามข่มความเจ็บที่วิ่งเป็นริ้วแล่นสู่หัวใจ ...
คำภาวนาของฉันไม่เป็นผล ....
"แล้วแก้วล่ะ?" ฉันได้ยินเสียงวัฒน์ถามเขา
...ฉันแทบไม่หายใจ ...กลัวคำตอบของเขา ...
"............................................................
...ผมรักแก้ว ...ไม่อยากเสียแก้วไป ..." เสียงต้น..เบา ..แทบกระซิบ
...เออหนอ ...หัวใจคน ...
ฉันรู้ในนาทีนั้น ...ความรักของฉัน ...มันจากไปแล้ว ...
6 มีนาคม 2548 02:08 น.
กิรณา
"จะไปไหน ..!!" เขาถาม
ฉันนิ่ง .. น่าแปลก .. น้ำตาไม่ไหลสักหยด ..
"จะไปไหน ?.. ทำไมไม่รอ?.." เขายังคงถาม ...
และฉัน .. ยังคงนิ่ง ..
"เป็นอะไร???" เขาไม่รู้จริงหรือ? ว่าฉันเป็นอะไร.. เขาถึงถาม..
"ปล่อย!!" .. ฉันไม่เคยรู้ .. น้ำเสียงฉันจะแข็งกระด้างได้ขนาดนี้ ..
เขามองหน้าฉัน .. คงแปลกใจ .. ผู้หญิงไม่มีปากไม่มีเสียงอย่างฉัน ..
จะกล้าทำเสียงแข็งใส่เขา ได้ ..
ฉันสบตาเขา .. "ปล่อย.." ฉันย้ำคำเดิม ..
.. ตาสบตา ..
.. เขาปล่อยแขนฉัน ..
ฉันเดินลงบันได .. จากมา .. น้ำตารินพรั่งพรู ..
เจ้าน้ำตา ..มันคงรู้ว่า .. เมื่อครู่ ฉันต้องการความเข้มแข็งเพียงใด ..
จึงคงเก็บตัวไว้ .. รอจนฉันอยู่คนเดียว .. มันจึงล้นทะลัก ..
หน้าส่วนตัว
901
