8 กุมภาพันธ์ 2548 22:28 น.
กิรณา
คงเพราะเสียงทุ้ม...นุ่มนี้กระมัง...ที่สะกดให้ฉัน...ลืมความกลัว...
ก้าวเท้า...ฝ่าสายฝน...ไปตามเสียงห้าว...และ...เสียงกีต้าร์...
รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง...ที่ย่ำลงบนผืนทราย...
...เสื้อยืดสีขาว...กับ...กางเกงยีนส์สีซีดของฉัน...เปียกฝน...
ฉันก้าวไปตามทาง ... ที่เห็นเงา ใครบางคน นั่งอยู่ข้างโขดหิน...
... ฉันคิดถึงเธอ ... ไม่อาจบอกกับใครเขา...
... ชายหนุ่มแปลกหน้า ... ในกางเกงยีนส์ ...ไม่ใส่เสื้อ... เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ...
เขาเงยหน้ามองฉัน ... หญิงสาวแปลกหน้า ... ตัวเปียกฝน เช่นกัน ...
... อยู่กับใจของตัวเรา ... อยู่ในความคำนึงผู้เดียว...
ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา ... แลเห็นกีต้าร์โปร่ง ในวงแขนกำยำ...
... ฉันคิดถึงเธอ ...
... เพลงจบลง ... ตาสบตา ...
ฉันมองเห็น ... แววตาเศร้า ... ปนกระแสปวดร้าว ...
... เหมือนฉันส่องกระจก !!! ...
............................................
8 กุมภาพันธ์ 2548 00:42 น.
กิรณา
"มาคนเดียวหรือ?... แฟนไปไหนซะล่ะหนู?"
คุณป้า เจ้าของบังกะโลริมทะเล... ณ อ่าวหนึ่ง บนเกาะเสม็ด ถามฉัน...
"อยู่อ่าวโน้นค่ะ....เมื่อคืนทะเลาะกัน...เดี๋ยวหายงอนก็ตามมาแหละค่ะป้า..."
มีซะที่ไหนล่ะ...แฟนน่ะ...ฉันมาคนเดียว...
แต่เพื่อความปลอดภัย...คงต้องยอมผิดศีลซะหน่อย...
"อ้อ...หนุ่มสาว ก็แบบนี้ล่ะนะ...นี่กุญแจห้องหนู...เดี๋ยวจะให้คนไปส่งนะจ้ะ..."
คุณป้าส่งกุญแจห้องพักให้ฉัน...
ฉันเดินตาม ... บ๋อย ... ไปสู่บังกะโลหลังเล็กๆ ริมทะเล ราคาสี่ร้อยบาท...
มีแค่พัดลมเพดานเก่าๆ กับ เตียงเก่า ๆ แต่ดีที่มีห้องน้ำอยู่ในห้องพักด้วย...
ถึงทุกอย่างจะเก่า... แต่ ... มันอยู่บนชายหาดนะ... ได้ยินเสียงคลื่นซัดหาดทราย...
บรรยากาศช่างดีแท้...
ฉันล้มตัวนอนบนเตียงเก่าๆ ...
ระลึกถึงสาเหตุ...ที่ทำให้ฉัน ต้อง ระเหระหน มาถึงเกาะเสม็ด...คนเดียว...
...ความน่าเบื่อ...
...ชีวิตประจำวันที่ซ้ำซากจำเจ...ความสับสนวุ่นวายในเมือง...???
...งานที่มากล้นขึ้นทุกวัน...???
...คน...???....
...ตัวเอง...???
...ไม่รู้สิ...ว่าฉันเบื่ออะไร..??? ... อาจจะทุกอย่างที่บอกมานั่นมั้ง..
เลยหนีมันซะเลย... หนีมาอยู่คนเดียว...
เผื่ออะไรๆ ... มันจะดีขึ้น...
เผื่อความเศร้า...มันจะจมทะเลหายไปซะมั่ง....
............................................................................
ZZZzzz....zzz.......................................................
............................................................................
24 ธันวาคม 2547 18:48 น.
กิรณา
เปิดสมุดบันทึกเล่มสีฟ้า.....
พบเนื้อเพลงเพลงหนึ่ง.....
เคยคุ้นในความทรงจำ......
เพียงเห็นตัวอักษรที่โลดแล่นบนหน้ากระดาษ.....
เสียงหนึ่งเสียง พลันแว่วเข้ามาในโสตประสาท.....
เสียงทุ้ม.....นุ่ม ...ร้องเพลงนี้ พร้อมเล่นกีต้าร์คู่ใจ.....
.........เสียงคลื่นซัดสาด......
.......มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า......
.....มีทะเลทุกเวลา แต่บางทีไม่มีเธอ ......
...คลื่นซัดหาฝั่ง เหมือนใจร่ำคร่ำครวญหา .....
...จากกันไปตามเวลา จากกันให้เธอสุขใจ .....
เป็นเสียงที่จะอยู่ในความทรงจำ...ไม่ลืมเลือน......
.....แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร.....
....ฉันพร่ำบอกให้เธอเข้าใจ.....
..เพราะรักจริงจริง รักคือการให้ ฉันให้เธอ.....
เป็นเพลงที่ฉันเคยขอให้คุณร้องพร้อมเล่นกีต้าร์ให้ฟัง.....
แต่คุณบอกว่า....เล่นเพลงนี้ไม่เป็น.....
แล้วมันก็ผ่านพ้นไป....ฉันคิดว่า...คุณลืมไปแล้ว........
....จะมีใครบ้างหนอ ที่พอเห็นใจ ....
.....ความรักสับสนในใจเสมอ ..........
แต่แล้ว.... ในค่ำคืนหนึ่ง ....
คุณก็คว้ากีต้าร์คู่ใจ ....พร้อมบอกว่า....
....เคยให้คำสัญญาไว้กับใครคนหนึ่ง...
....ว่าจะร้องเพลงนี้ให้ฟัง........
....ถึงคร่ำครวญหา กลับมาเหมือนเคย ....
......แต่พอเจอเธอต้องยิ้ม สุขใจ .......
....ขอเพียงแต่ให้เธอสบาย เท่านั้นก็พอ ........
ใจฉันเต้นระทึก.....ฉับพลัน.....
ในวินาทีที่เสียงคุณ...ดังขึ้น........
..... ฉันคิดถึงเธอ .......
....ไม่อาจบอกกับใครเขา .......
น้ำตาฉันเอ่อท่วมท้น....
เบ้าตา...เบ้าใจ...
และเริ่มรินไหลอย่างช้า ...ช้า......
.....อยู่กับใจของตัวเรา .......
คุณส่งสายตามามอง....
พร้อมคำถามว่า....
...ร้องไห้ทำไม......
.....อยู่ในความคำนึงผู้เดียว......
...................................................
ไม่มีเสียงใดใด เล็ดรอดจากปากฉัน....
นอกจากเสียงสะอื้น.......
เพราะความตื้นตันมันล้นใจ....
...ฉันพูดอะไรไม่ออก....
ฉันขอตอบคุณวันนี้ ...ได้ไหมคะ...
.................ว่า.................
...........ฉันคิดถึงเธอ.........
........ขอขอบคุณ...คุณ....
ผู้มอบความทรงจำแสนสุข.....
ในค่ำคืนนั้น...
ฉันเพียงปรารถนาจะบอกคุณ....
ว่า.....ฉันจะเก็บมันไว้ในความทรงจำตลอดกาล.....
และ....ฉันจะ...คิดถึงคุณ....
หน้าส่วนตัว
1006
