26 กันยายน 2551 08:41 น.
กิตติเวทย์
หนังสือคือวิชา แสวงหาจึงจะได้
มีแล้วไม่อ่านไซร้ มีทำไมไม่เข้าใจ
หลายคนซื้อมาเก็บ ใส่ปกเย็บแปะเทปใส
ใส่ตู้ให้ยองใย เก็บเอาไว้ดั่งบูชา
จึงเลยไม่ได้อ่าน เดือนปีนานผ่านวัสสา
เปิดตู้ดูอีกครา ร้อง "ตายห่าปลวกกัดกิน"
26 กันยายน 2551 07:58 น.
กิตติเวทย์
ชม Homepage เพื่อนสาวเราคนหนึ่ง
ดูแล้วซึ้งตรึงใจให้ยิ่งเหงา
กลอนหลายบทอ่านแล้วเพลินจับใจเรา
บางบทเศร้าทำเอาเคล้าน้ำตา
อ่านบทกลอนกลอนบอกบอกความหมาย
บอกว่าใจใจของเธอเพ้อเรียกหา
เพรียกหาใครใครคนหนึ่งที่ตรึงตรา
คนที่เคยเคยบอกว่า I love U
บอกจะรักรักเธอเสมอมั่น
จะไม่ผันผันแปรไปให้อดสู
จะรักเธอเธอคนเดียวมิ่งพธู
แต่จู่จู่ก็จากไปให้โสกา
เขาจากไปไม่ร่ำลาพาเธอเศร้า
คิดถึงเขามั่นเสมอพร่ำเพ้อหา
คิดครั้งใดใจหม่นหมองนองน้ำตา
โอ้เธอจ๋าอย่าหลีกลี้หนีฉันไป
มารู้ตัวอีกครั้งหลังกลอนจบ
ฉับแอบซบหน้ากับมือมือสั่นไหว
ฉันสงสารฉันเผลอเศร้าเพราะเข้าใจ
ฉันร้องไห้ในบ้านเธอเผลอจริงจริง ฯ
25 กันยายน 2551 23:56 น.
กิตติเวทย์
เพิ่งเข้ามาครั้งแรกเเหตุแปลกจิต
ดั่งใกล้ชิดนานเนินเกินจะไข
อ่านบทกลอนกลอนทำช้ำหายไป
กลอนถูกใจใจสุขทุกข์คลายครา
อ่านอักษรกลอนกานต์ที่สานสอด
ดั่งได้กอดดวงใจที่ใฝ่หา
กระแทกจิตกระแทกใจไขน้ำตา
แทบดึงผ้ามาซับรับไม่ทัน
จึงรีบเร่งสมัครสมาชิก
สั่นระริกสุขใจให้หุนหัน
กรอกผิดถูกไปมาสารพัน
จนขบขันตัวเองรีบเร่งเกิน
ขอฝากตัวพร้อมหัวใจในอ้อมกอด
ใครจะพรอดจะรัดไม่ขัดเขิน
ใครจะติจะชมขอเชื้อเชิญ
แต่อย่าเหินอย่าห่างอย่าร้างรา
หน้าส่วนตัว
964
