3 เมษายน 2547 21:45 น.
กำมะหยี่
ทุกอณูของหญ้าดูไร้ค่าจัง
ใครๆก็ชิงชังพวกชนชั้นของเขา
เสียงของดอกหญ้า เดี๋ยวอย่าเพิ่งเหมา
เราจะลองเล่าเรื่องราวให้ฟัง
วันฟ้าแจ่มใสเมฆระบายยิ้มสีขาว
แสงแห่งดาวส่องสกาวอยู่ทั่วไป
ใครกันร้องไห้ อย่าได้เศร้าใจ
หญ้าน้อยเหมือนจะบอกไม่เป็นไร
เราจะให้ปุยฝ้ายเหล่านั้นไป
หนูน้อยยิ้มร่าเริงน่าดีใจ
มองของเล่นชิ้นใหม่เต้นระบำ_______ยามหลุดลอย
หันไปเอ๊ะนั่นพรานหนุ่มใกล้ถูกสอย
วิ่งตรงรี่เข้ามาพลอย ญ. หญ้าพักพิง
น้ำใจเต็มเปี่ยมเจ้าพร้อมเป็นที่แอบอิง
ที่พักพึ่งพิงที่พักผ่อนคลายใจ
คุณๆเห็นว่าไงหญ้ายิ่งใหญ่จัง
3 เมษายน 2547 14:50 น.
กำมะหยี่
เด็กคนหนึ่งท่วงท่าท่วงทีดี
บุคลิกมีสง่า ช่างพาที
เสียแต่ว่าทระนงตัวซะไม่มี
ว่าข้านี้นั้นเก่งคุณต้องง้อ
ผู้ใหญ่เห็นว่ามันเก่งก็เลยยอ
แต่ก็รอให้โอกาสเด็กหน่อยหนอ
มีเวลาให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ
ขี้เกียจรอเด็กอวดเก่งช่างหัวมัน
2 เมษายน 2547 17:56 น.
กำมะหยี่
เปรียบมนุษย์กับผีเสื้อตัวน้อย
ค่อยค่อยบินไต่ตอมมวลบุปผา
ดูดน้ำหวานจากเกสรช่อผกา
แล้วพากันจากไปไม่หวนคืน
ดั่งคนจรหมอนหมิ่นผจญภัย
ก้าวไปสู่แดนไกลเป็นร้อยผืน
ปราศจากอนาคตอันยั่งยืน
เมื่อถึงคืนลาลับกลับสู่ดิน
1 เมษายน 2547 22:40 น.
กำมะหยี่
คิดว่าเราเก็บมันเอาไว้ได้
แล้วทำไมถึงให้ออกมาเพ่นพ่าน
เริ่มกลัวว่าเสียงของมันจะกังวาน
ไม่ได้การณ์แล้วสิทำไงดี
1 เมษายน 2547 18:39 น.
กำมะหยี่
How can I tell you what I feel.
I have enough the time till I will.
Now I know my feeling has change.
I will wait for you to tell me,
Honey we are same heart
หน้าส่วนตัว
704
