28 กรกฎาคม 2551 01:16 น.
การัณยภาส
ความทรงจำ ย้ำเตือนใจ ในวันเก่า
เคยมีเรา เฝ้าปลูกรัก สมัครสมาน
ร่วมถักทอ ก่อสัมพันธ์ นั้นแสนนาน
ซึ้งซาบซ่าน หวานระรื่น ชื่นฉ่ำใจ
แต่อดีต ที่ขีดเขียน นั้นเปลี่ยนผัน
หนทางตัน กั้นขวางหมด มิสดใส
รักลึกซึ้ง ถึงวันพราก จากกันไป
จึงทิ้งไว้ ในสุสาน ลานน้ำตา
ชีวิตสอง หวังครองคู่ ต้องอยู่ห่าง
จึงอ้างว้าง ร้างรารัก นานนักหนา
ด้วยเรานี้ ที่เดินแยก แตกทางมา
เหลือเพียงค่า แห่งความหลัง ที่ฝังใจ
ณ วันนี้ ที่สุสาน มาพานพบ
มองจุดจบ แห่งรักนั้น ยังหวั่นไหว
เห็นหิ่งห้อย ตัวน้อยนิด บินว่อนไป
เป็นกลุ่มใหญ่ ใสสว่าง กระจ่างตา
รักของเรา ที่เฝ้าดู อยู่ตรงนี้
ยังคงมี หิ่งห้อยน้อย คอยรักษา
เป็นพยาน สุสานรัก ทายทักมา
คงคุณค่า แสนอาลัย ไม่ลืมเลือน
23 กรกฎาคม 2551 21:42 น.
การัณยภาส
หนึ่งฤทัย ได้นิมิต ลิขิตวาด
ดังหมายมาด วิลาศจิต พิศวง
แม้นเคลื่อนคล้อย ลอยลาลับ อัสดง
ความลุ่มหลง ยังคงอยู่ มิรู้คลาย
จึงสรรค์สร้าง ร่างมายา ลวงตาคิด
ตามแต่จิต พิศวาส มิขาดหาย
ปั้นภาพลอย ทั้งน้อยใหญ่ ด้วยใจกาย
หวังสุดท้าย ให้เป็นจริง ทุกสิ่งอัน
ด้วยเพราะรัก ปักฤดี ที่มากล้น
จึงกล่อมคน จนหลับใหล ในความฝัน
ภาพมายา ลวงตาเคลิ้ม เติมแต่งกัน
สติมั่น พลันเลือนหาย มลายไป
เมื่อตื่นดู มิรู้เห็น เป็นจริงนั่น
คล้ายชีวัน พลันสิ้นลง อสงไขย
ที่เคยหวง ภาพลวงตา มายาใจ
หากสุดท้าย คือความฝัน อันพร่าเลือน
16 กรกฎาคม 2551 20:01 น.
การัณยภาส
ได้ตั๋วฟรี ไปดูหนัง ต้องยั้งคิด
แต่ตามติด จิตสนใจ ไปบ้านผี
เหมือนชมรม ขนหัวลุก สนุกดี
จึงเร็วรี่ ปรี่เข้าสู่ ประตูมา
บรรยากาศ ช่างมืดมัว สลัวนัก
ทั้งกลิ่นอับ จับคลื่นเหียน วิงเวียนหนา
แต่ชายหนุ่ม จูงมือเรา เดินเข้ามา
จากที่กลัว เปลี่ยนเป็นกล้า มุ่งท้าทาย
ผีกระสือ ลอยหวือมา น่าเสียขวัญ
เห็นตับไต ไส้พันกัน ฉันใจหาย
ผียายแก่ ผีแม่ลูก ผูกคอตาย
ร้องวี้ดว้าย กรี๊ดกร๊าดลั่น ช่วยฉันที
แต่ชายหนุ่ม กุมมือไว้ ไม่เคยห่าง
แม้ผีสาง ช่างหลอกกัน จนขวัญหนี
ทั้งผีบ้าน ผ่านผีเรือน เยือนตานี
ทัวร์ทุกที่ มีผู้ชาย ข้างกายกัน
ด่านสุดท้าย ผีแม่มด ต้องหดหัว
รีบวิ่งรัว ตัวปลิวไป ไม่แลหัน
ออกมาได้ ใจปรอดโปร่ง โล่งอกพลัน
แต่สับสน หนุ่มคนนั้น ดันหายไป
เหลียวมองซ้าย ส่ายแลขวา ดูหน้าหลัง
ขนลุกตั้ง เมื่อพลั้งปาก ถามคนหาย
ยามเล่าว่า ในบ้านผี มีคนตาย
แทบใจวาย เป็นชายหนุ่ม ชอบกุมมือ
14 กรกฎาคม 2551 22:46 น.
การัณยภาส
ยินสำเนียง เสียงร้องครืน บนผืนฟ้า
ลั่นลงมา พาฤทัย ให้ถวิล
สู่ปลายทาง ถึงคนหนึ่ง ซึ้งดวงจินต์
จนด่าวดิ้น เกือบแดดับ ลับชีพไป
หยาดพิรุณ กรุ่นกลิ่นโชย โปรยปรายร่วง
เหมือนความห่วง คำนึงคิด รินรดไหล
หยดน้ำตา พาเอ่อล้น ถึงคนไกล
แม้ใจใกล้ แต่กายห่าง ช่างตรอมตรม
หรือเทวา บนฟ้าโน้น มาโปรดแล้ว
ให้คลาดแคล้ว จากอาราม ความขื่นขม
หลุดจากบ่วง ความห่วงหา เล่ห์อารมณ์
ที่เคยล้ม ได้ลุกยืน ฝืนเดินไป
แม้มีรัก จักต้องพลาด จนบาดเจ็บ
เพียงแต่เก็บ เป็นความรู้ ดูเลื่อมใส
คอยศึกษา ตำราคน ผ่านพ้นไป
เริ่มต้นใหม่ ด้วยใจแข็ง แกร่งขึ้นมา
คิดให้รู้ ดูให้เห็น เป็นเช่นนี้
สวรรค์มี ที่สื่อรัก มากนักหนา
แม้ใจคน หม่นมืดดำ เจ็บช้ำมา
แต่สวรรค์ ยังเห็นค่า ความเป็นคน
หน้าส่วนตัว
1562
