21 กุมภาพันธ์ 2551 20:52 น.
การัณยภาส
เสียงธารา รินไหลหลั่ง ดังเรื่อยเปื่อย
บรรเลงเพลง อันเนิบเนือย ไพเราะหู
วิหคร้อง ดังก้องป่า ลืมตาดู
มวลแมกไม้ กระตู้วู้ เล่นลู่ลม
สัตว์น้อยใหญ่ โยกย้ายเยื้อง อยู่เบื้องล่าง
ร่วมสรรค์สร้าง ให้ชีวี นี้สุขสม
ขับดนตรี ระริกระรื่น น่าชื่นชม
จากโคลนตม พ้นสู่ดิน ไปบอกดาว
ธรรมชาติ แห่งพื้นล่าง ช่างต่ำต้อย
ดินใจน้อย คอยรักร้าง อย่างหงอยเหงา
จึงบรรเลง กล่อมเพลงรัก ไปฝากดาว
ผ่านลมหนาว ที่เป่าพัด สะบัดไป
เมื่อสิ้นแสง แห่งอรุณ อันอุ่นหล้า
อรุโณทัย ได้คลาดคลา ลับลาหาย
ทิ้งเนื้อดิน ปนหินก้อน นอนเกลือกทราย
ทุรนทุราย ไม่คลายเจ็บ หนาวเหน็บทรวง
โอ้ดารา ลอยเด่นฟ้า จะรู้ไหม
ระยิบระยับ ประทับใจ ในแดนสรวง
อยากเอื้อมคว้า มาคู่เคียง เพียงหนึ่งดวง
แต่ไฉน ดาวจะร่วง มาห่วงดิน
ธรรมชาติ แห่งพื้นบน มิสนรัก
ห่างเหินนัก รักต่ำต้อย น้อยถวิล
ทั่วผืนฟ้า นภากว้าง ทิ้งขว้างดิน
มลายสิ้น แล้วจริงหนา ดอกฟ้าราตรี
แม้นตะวัน ได้ผันขึ้น ทุกหย่อมหญ้า
ส่องแสงมา พาอุ่นใจ ไม่หน่ายหนี
จึงได้เห็น พสุธา คู่มาลี
ดารานี้ ได้ลอยลับ ดับแสงไป
เสมือนหนึ่ง ภาพชวนฝัน พลันสูญสิ้น
สูงคือดาว ต่ำคือดิน เกินคว้าไหว
รักแสนรัก ร้างแสนร้าง เพราะห่างไกล
หวังสลาย ทลายสิ้น ดินเอื้อมดาว
17 กุมภาพันธ์ 2551 20:44 น.
การัณยภาส
วาเลนไทน์ในปีนี้ช่างดีนัก
เธอบอกรักกับฉันแล้วอย่างแหววหวาน
แม้น้ำผึ้งถึงลองลิ้มชิมน้ำตาล
ก็ไม่หวานเท่ารักนี้ที่พูดมา
หนึ่งหัวใจใสสะอาดที่มอบให้
แทนความรักทั้งดวงใจใยเสน่หา
เป็นกุ๊กกิ๊กเสียงปิ๊งปั๊งดังเรื่อยมา
แสนสดชื่นรื่นอุราทุกคืนวัน
เฝ้าเพาะปลูกกุหลาบแดงสีแรงฤทธิ์
เพื่อนคู่คิดมิตรคู่ใจเธอให้ฉัน
แต่ที่ให้ในฐานะคู่รักกัน
คือคำมั่นและสัญญาตลอดไป
วาเลนไทน์ในปีนี้ช่างดีนัก
เธอและฉันมีความรักอันสดใส
เป็นรักแรกแต่รักแท้และจริงใจ
กุหลาบไหนก็แพ้ราบกุหลาบเธอ
ทางสายรุ้งพยุงรักมักหวานฉ่ำ
ช่วยประคองทุกก้าวย่ำสม่ำเสมอ
เป็นพยานแห่งรักนี้ที่พบเจอ
ฉันและเธอมีสุขสันต์วาเลนไทน์
หน้าส่วนตัว
1653
