แสงอรุณแห่งชีวิต

การัณยภาส

รุ่งอรุณ อุ่นหล้า ยามฟ้าสาง
แดดสีจาง ทาบขอบฟ้า เช้าวันใหม่
ทุกชีวิต บีบคั้น ดั้นด้นไป
เพราะความหวัง ที่อยู่ไกล ใกล้เข้ามา

แม้ยากดี มีจน คนต้องสู้
เพื่อได้อยู่ กินนอน ตอนโหยหา
แม้ลำบาก ตรากตรำ ทุกคร่ำครา
จนเหนื่อยล้า ก็ยังฝืน ลุกขึ้นเดิน

มีบางครั้ง นั่งท้อแท้ เพราะแพ้พ่าย
ใจสลาย อ้างว้าง ดูห่างเหิน
เหมือนโลกนี้ ช่างยาก ลำบากเกิน
ทุกสิ่งเมิน เฉยชา ระอาใจ

มีบางคราว สับสน และหม่นหมอง
น้ำตานอง ทุกข์ระทม เกินข่มไหว
เหมือนโลกนี้ เป็นสีขุ่น ว้าวุ่นใจ
มองทางใด ก็มืดดำ เจ็บช้ำจริง

แต่สติ ที่คิด ด้วยจิตมั่น
คือลำแสง แห่งตะวัน พลันสู่สิง
ตาที่บอด มืดดำ เห็นความจริง
ล้วนทุกสิ่ง ผันแปร ไม่แน่นอน

ด้วยโลกนี้ มีสิ่ง น่าเรียนรู้
เหมือนเป็นครู ดูอ่านเขียน เพียรสั่งสอน
เป็นหนังสือ เล่มใหญ่ หลายบทตอน
ที่ตักป้อน ความรู้ คู่กายคน

แล้วเช่นนี้ มีหรือ จะหมดหวัง
ฝึกพลัง กล้าแกร่ง ทุกแห่งหน
ลุกขึ้นสู้ อยู่ต่อไป ด้วยใจตน
และอดทน เข้มแข็ง ด้วยแรงใจ

รุ่งอรุณ อุ่นหล้า ยามฟ้าสาง
แดดสีจาง ทาบขอบฟ้า เช้าวันใหม่
รุ่งอรุณ อุ่นหล้า ในหัวใจ
พร้อมสร้างสรรค์ ชีวิตใหม่ ให้งดงาม