23 สิงหาคม 2547 16:19 น.
กานิเมด
เปิดใจยอมรับมองความจริง
ได้เห็นสิ่งสวยงามที่สดใส
ได้เห็นเธอได้เจอะเจอโลกใบใหม่
ได้เห็นทางแสนไกลสู่ความจริง
เสียเวลามานานกับความเศร้า
โลกสีเทากับคำว่าโดนทิ้ง
มือมน เงียบงัน จมดิ่ง
หันหลังวิ่งหนีความจริงตลอดมา
ยิ้มแล้ววันนี้ฉันยิ้มได้แล้ว
โธ่แค่แห้วเอาอะไรนักหนา
หัวเราะได้หลังจากมีน้ำตา
ได้รู้ว่าความรักน่ะสวยงาม
10 สิงหาคม 2547 16:22 น.
กานิเมด
เราเป็นเพื่อนวันนี้ยังเป็นเพื่อน
ที่คอยเตือนคอยห่วงมิรู้หาย
เราเป็นเพื่อนความเป็นเพื่อนมิเคยคลาย
ไม่เคยหายไม่เปลี่ยนไปจากใจ
คำว่าเพื่อนช่างดีกว่าที่คิด
ตลอดชีวิตคำว่าเพื่อนยังคงไว้
เป็นเพื่อนร่วมเดินร่วมทั้งใจ
เพื่อนตลอดไปอยู่ในใจจนวันตาย
หน้าส่วนตัว
1184
