9 ธันวาคม 2546 16:01 น.
กานิเมด
ความรู้สึกที่ท่วมล้น
มันเอ่อจนทนไม่ไหว
น้ำตาแห่งความเสียใจ
เธอจากไป...ไปจากกัน
น้ำตาหล่นมาจากตา
คำรำลาที่ไม่เห็น
ความรู้สึกที่หนาวเย็น
ไม่รู้เป็น....หรือว่าตาย
ความรู้สึกที่เคยมี
จะไม่มีวันเลือนหาย
จำเธอไปจนวันสุดท้าย
แม้ชีวาวาย....จะจดจำ
6 พฤษภาคม 2546 01:23 น.
กานิเมด
เธอคือแรงบันดาลใจของฉัน
เธอคือฝันคือคนที่ฉันตามหา
เธอคือคนแห่งวันและเวลา
ที่มีค่าที่ไม่มีวันลืม
เธอจะอยูข้างในใจของฉัน
ทุกคืนวันทุกเวลาไม่ห่างเหิน
จะอยู่ในทุกก้าวที่ฉันเดิน
ทุกยามเพลินยามทุกข์ยามสุขใจ
แม้ความจริงแยกเราให้ไกลห่าง
ฉันยังคงวางเพียงเธออยู่ใกล้ใกล้
แม้รู้เธอไม่กลับมายังห่วงใย
แม้รู้เธอไม่หวนไม่กลับคืน
เธอได้สอนตัวฉันให้ได้คิด
ว่าชีวิตนั้นมันสั้นเพียงไหน
สอนฉันทั้งสัจธรรมเกิดดับไป
สอนว่าใครไม่ได้อยู่ตลอดกาล
ฉันได้รู้ซึ้งแล้วในวันนี้
ว่าชีวีนั้นสั้นสักเพียงไหน
มีชีวิตใช้ชีวิตอย่างเข้าใจ
มีชีวิตก้าวไปอย่าอ่อนแอ
สักวันหนึ่งเราคงได้พบกัน
ที่สวรรค์ที่ที่มีสุขแท้
เมื่อเวลาได้เปลี่ยนได้ผันแปร
แล้วฉันจะไปดูแลเธอตลอดกาล
30 มีนาคม 2546 19:43 น.
กานิเมด
เธอไม่รู้ว่าฉันเจ็บแค่ไหน
ก็เมื่อกี้ฉันยิ้มไปนี่นา
ทนกัดฟันยิ้มจนแก้มชา
ให้คิดว่าฉันเข้มแข็งจริงจริง
แต่สิ่งที่ฉันเป็นอยู่
เธอก็รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง
มีความหวั่นไหวคอยแอบอิง
เข้มแข็งจริง....จะมี.....ที่ไหนกัน
24 มีนาคม 2546 16:29 น.
กานิเมด
เงียบ...สงบ.....ว่างเปล่า
ไม่มีแม้คำใดจะเอ่ยถึง
ไม่มีภาพเธอในห้วงคำนึง
เธอไม่มีค่าพึงจะจดจำ
ลมพัดเพียงเบาเบากระทบหน้า
ค่อยค่อยลืมตาขึ้นมาจากความช้ำ
เสียงของเธอเลือนหายไปทีละคำ
ความมืดดำ.....ปลิวไป....พร้อมสายลม
14 มีนาคม 2546 22:41 น.
กานิเมด
เงียบ...สงบ.....ว่างเปล่า
ไม่มีแม้คำใดจะเอ่ยถึง
ไม่มีภาพเธอในห้วงคำนึง
เธอไม่มีค่าพึงจะจดจำ
ลมพัดเพียงเบาเบากระทบหน้า
ค่อยค่อยลืมตาขึ้นมาจากความช้ำ
เสียงของเธอเลือนหายไปทีละคำ
ความมืดดำ.....ปลิวไป....พร้อมสายลม
หน้าส่วนตัว
969
