27 มิถุนายน 2549 17:36 น.
กานต์คร้าบผม
ที่เขียนวันนี้มันอาจมีปัญหา
ไม่รู้จะเรียกว่าบทกลอนได้รึเปล่า
วันนี้แค่อยากมาเล่าเรื่องราว
ที่ได้พบได้เจอให้คุณฟัง
เมื่อวันก่อนผมทำความผิด
เมื่อวานผมก็ผิดไปอีกครั้ง
วันนี้ผมก็ผิดเต็มกำลัง
ผมทำผิดทุกวันเลยจริงๆ
แม่ดุด่าเรื่องผมทำแจกันแตก
พ่อว่าผมที่ไม่เอาขยะไปทิ้ง
เขารุมใช้งานผมจนมือเป็นระวิง
ลงโทษราวกับผมฆ่าคนตาย
ชีวิตคนเราเหมือนเรื่องตลก
วันนี้ผมทำกระจกแตกเสียหาย
วันนี้ผมบอกพ่อว่าแม่อ้วนจะตาย
วันนี้ผมเลยเกือบตายเพราะแม่ตี
นี้คือเรื่องเลวร้ายในชีวิตผม
ชีวิตมันจะเศร้าตรมอะไรขนาดนี้
ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อยังไงดี
ผมไม่รู้พรุ่งนี้ผมจะทำยังไง
ผมตัดสินใจออกจากบ้าน
ผมยังไม่รู้ว่าจะไปไหน
คุณอาจว่าผมเว่อร์เกินไป
แต่ว่าผมทำใจไม่ได้จริงๆ
หมาตัวนึงถูกรถสิบล้อทำตาย
คนขับรถลงมาแล้วเตะมันทิ้ง
ผมเห็นกับ-ผมตกใจมากจริงๆ
โลกนี้มันเป็นอะไรไป
ผมเห็นคนเดินร้องไห้ผ่านมา
ดูหน้าตาคล้ายคนเป็นไข้
ผมก็อยากถามว่าเขาเป็นอะไร
แต่ไม่รู้ทำไม ไม่กล้าอ้าปากเลยซักนิดเดียว
ผมมองออกไปที่ถนน
เห็นชายคนหญิงสองคนขับรถเที่ยว
ไม่ถึงวินาที-ประเดี๋ยวเดียว
เขาก็โดนหกล้อเฉี่ยวลงข้างทางไป
ผมส่ายหน้าหันไปหาบ้าน
ผมไม่รู้แม่จะตีผมคลายหรือไม่
แต่ผมรู้สึกหนาวหัวใจ
โลกนี้มันร้ายเกินไป ร้ายน่าดู
มีคนเป็นล้านคนบนโลกนี้
บทเรียนมากมายมีให้เรียนรู้
เพียงแค่คุณเปิดตาดู
เปิดสมองและเปิดหูเพื่อรับฟัง
เราทำผิดสิบครั้งสิบหน
โลกนี้ยังมีคนทำผิดเป็นล้านครั้ง
ทำผิดทำพลาดเกินกำลัง
ยังมีคนหนักกว่าที่เราเป็น
(ยังไม่จบครับ*)
27 มิถุนายน 2549 17:20 น.
กานต์คร้าบผม
ขอพักซักวัน...วันนี้ไม่อยากคุยกับใคร
ขอพักซักวัน...มีอะไรก็ปล่อยมันไป
ขอพักซักวัน...เพราะว่าเหนื่อยมามากเกินไป
ขอพักซักวัน...วันนี้วันสบายๆ
ขอพักใจ...ไม่อยากคิดถึงใครอีก
ขอพักใจ...ไม่อยากวุ่นวายอะไรอีก
ขอพักใจ...ไม่อยากไล่ตามใครอีก
ขอพักใจ...ขอพักไว้ซักวัน
ขอพักกาย...หลับตาลงตรงนี้ก่อน
ขอพักกาย...ทิ้งตัวลงบนที่นอน
ขอพักกาย...เปิดพัดลมคลายร้อย
ขอพักกาย...กินของหวานให้ชื่นใจ
ขอพักซักวัน...พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มต้น
ขอพักซักวัน...พรุ่งนี้งานจะเริ่มใหม่
ขอพักซักวัน...พรุ่งนี้ฉันจะสู้ต่อไป
ขอพักซักวัน...ขอวันนี้ฝันดี
หน้าส่วนตัว
547
