28 สิงหาคม 2544 10:36 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
เธอเป็นดั่งหมอกควัน..ที่เลือนลาง
เธอเป็นดั่งสายลม..ที่พัดผ่าน..
เธอเป็นดั่งสายน้ำ..ที่ไหลไป..
วันวานที่แสนหวานอีกไม่นาน..คงลบเลือน..
ผ่านไป...ผ่านไป..ผ่านไป...
สุดขอบฟ้ากว้างไกล..เหลือสิ่งใดให้อาลัยถึง..
ชีวิตที่แสนเหงา..มีแต่เศร้าปนคราบน้ำตา..
ราตรีนี้..ช่างยาววว..นานนัก../
28 สิงหาคม 2544 10:18 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
ท้องฟ้าคลื้มซึมเซาเปล่าเปลี่ยวจิต
ทั่วทุกทิศเมฆมัวมืดสลัว
สายฟ้าแลบแปบปรายมองน่ากลัว
ทรงกายตัวมองหน้าต่างที่ห่างไกล
ยืนเม่อลอยเงียบเหงาเศร้าลึกๆ
ทำไมนึกถึงเขาเหตุไฉน
เป็นแค่เพื่อนย้ำเตือนกับหัวใจ
อย่าเหลวไหลนะเจ้าเราเว้าวอน
เขาเป็นเพื่อน..เพื่อนๆแล้วก็..เพื่อน
ต้องคอยเตือนหัวใจเกินไถ่ถอน
ยิ่งบอกห้ามเหมือนตอกย้ำให้ร้าวรอน
แม้ยามนอนยังเพ้อรักเธอจัง
เพียงแค่นี้ยังเจ็บไม่พอหรือ
ยังดึงดื้อครุ่นคิดจนคลุ้มคลั่ง
เธอเพียงหลอกให้รักไม่จริงจัง
หลอกให้หวังให้รักแล้วจากลา
สายฝนสาดเข้ามาน้ำตาเอ่อ
ยืนละเมอเผลอใจคิดครวญหา
ขอสายฝนพร่างโพมโลมวิญญา
ล้างน้ำตาเป็นน้ำฝนปะปนกัน
พรุ่งนี้หนาฟ้าหลังฝนเป็นคนใหม่
จะไม่สนใครๆให้โศกสันต์
จะไม่เพ้อไม่รักเธอชั่วชีวัน
จะไม่ฝันไม่ครวญหาให้อาวรณ์../
25 สิงหาคม 2544 11:14 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
ถึงอยู่ไกล..ใจยังหลง..พะวงหา
ฝากลมมา..เพียงกระซิบ..ว่าคิดถึง
คนอยู่ไกล..ใจเพ้อ..เฝ้าคนึง
เฝ้าคิดถึง..โหยหา..ทุกนาที
ฟังเสียงคลื่น..คืนเหงา..เปล่าเปลี่ยวจิต
ฟ้ามืดมิด..ไร้ดาว..ทุกถิ่นที่
นั่งเม่อมอง..ขอบฟ้า..ยามราตรี
ไกลเกินที่..จะไปหา..แสนอาวรณ์
หนาวน้ำค้าง..กลางดึก..รู้สึกหนาว
เจ็บปวดร้าว..กายใจ..เกินไถ่ถอน
ใจละเมอ..ฝากลมเพ้อ..ไปเว้าวอน
หรือน้องนอน..หลับแล้ว..นะแก้วตา
รู้บ้างไหม..คนอยู่ไกล..เขาคิดถึง
รู้บ้างไหม..ใครคนหนึ่ง..เฝ้าครวญหา
รู้บ้างไหม..มีใคร..คอยเมลล์มา
บอกคำว่า..คิดถึง..ซึ่ง..คนไกล....
หน้าส่วนตัว
1003
