หน้าส่วนตัว
ฟ้องฟ้าที่มัวหม่น ดั่งใจคนที่มังหมอง
นวลนางอันหมายปอง ดังลอยล่องไปตามลม
ก่อนนี้เคยสุขจิต ยิ่งย้อนคิดยิ่งสุขสม
ครานี้ต้องตรอมตรม ทุกข์ระทมทั้งชีวา
599
กุพชะกะผกางามอันสวยสด
ช่างหมดจดงามวิไลให้ไหลหลง
กลิ่นรัญจวนยวนใจให้พะวง
อาจต้องปลงเพราะหนามคมพรมกิ่งใบ
ภุมรินบินล้อมคอยตอมอยู่
มิอาจเสพสมสู่ดังพิศมัย
ดั่งใจรักภักดิ์นางในกลางใจ
มิอาจชมชิดได้จึงวายตรอม
