22 กันยายน 2550 16:02 น.
กันเอง
เพราะว่าเธอคือดอกหญ้าของแผ่นดิน
เพราะว่าเธอคือเพลงพิณแห่งพฤกษา
เพราะว่าเธอคือผลิตผลแห่งพนา
เธอจึงเป็นเปรียบปรัชญาแห่งเผ่าพันธ์
เธอคือหนุ่มสาวแห่งชาวพฤกษ์
จิตวิญญาณจึงตกผลึกท้าทายฝัน
อุดมการณ์จึงโดดเด่นเป็นนิรันดร์
เพราะว่าเหล่าเธอนั้นแต่งแต้มดิน
15 กันยายน 2550 23:18 น.
กันเอง
โลกนี้มีอะไรใยจึงแปลก
ดี-ชั่ว,ไม่รู้แยกในเหตุผล
ดี-เลว,คละเคล้าเอาเปปน
หลายคนไม่คิดแยกแปลกแปลกจัง
ดี,เป็นอย่างไรใจย่อมรู้
หลายคนดูไม่ยุ่งไม่มุ่งหวัง
หลายหลายคนไม่เห็นดีไม่จีรัง
หลายคนยังไม่เปิดเผยแม้เคยดี
ชั่ว,รู้รู้เห็นเป็นอย่างชั่ว
ยังมัวเมาอยู่กับชั่วตัวไม่หนี
อยู่สนองรับใช้อลัชชี
ไม่พาทีหากชั่วอยู่ตัวเรา
เลว,จึงพบเห็นเช่นปรากฏ
ใจสลดหมองมัวเมื่อตัวเขลา
ไม่ใฝ่หาความดีที่บรรเทา
แต่ยังเอาใจจดจ่อพอรอดไป
ดี,ควรทำใช่ใหม่ให้พินิจ
ให้รู้คิดแนวทางสว่างใส
ดี-ชั่ว,ตีให้แตกแยกภายใน
ทำอย่างไรจะรู้ดีที่ใจเรา.
29 สิงหาคม 2550 04:30 น.
กันเอง
น้อมรับดำรัส ปฏิบัติเถิดไทย
น้อมรับด้วยใจ พึงปฏิบัติตาม
พากเพียรอดทน สร้างตนทุกยาม
ทุกผู้ทุกนาม บากบั่นอดทน
เสริมสร้างคนดี ที่มีเหตุผล
เสริมสร้างค่าคน เติมเชื้อพลัง
พร้อมเพรียงปรองดอง จึงต้องอยู่ยัง
แตกแยกชาติพัง ต้องรู้สามัคคี
น้ำใสใจจริง ทุกสิ่งควรมี
นิสัยไทยนี้ เอื้อเฟื้อต่อกัน
พึงรู้ประหยัด รู้จัดรู้ปัน
มีค่าอนันต์ ใช้จ่ายพอควร
ซื่อสัตย์สุจริต รู้คิดทบทวน
จิตใจทั้งมวล ยึดถือซื่อตรง
เศรษฐกิจพอเพียง พอเลี้ยงอยู่คง
ให้ตนดำรง พอมีพอกิน
วอนเถิดชาวไทย ร่วมใจภูมินทร์
รับใช้แผ่นดิน ตามพระบัญชา
ดำรัสพ่อท่าน ร่วมกันรับมา
ด้วยเป็นปรัชญา การสร้างบ้านเมือง.
12 สิงหาคม 2550 14:13 น.
กันเอง
ลืมตาดูโลกมิโศกเศร้า
แม่ดูแลเรามาแต่คราไหน
แม้เวลาจะเนิ่นนานสักปานใด
นั่นคือหัวใจที่แท้ของแม่เรา
มองดูแม่คราใดแม่ไม่ว่าง
ทำทุกอย่างใจแม่ไม่เคยเหงา
อาจจะงาวงบ้างยังทนเอา
งานบางเบาแม่ก็พักพำนักแรง
แม่ทำทุกอย่างมิว่างเว้น
ทำให้ลูกเห็นหัวใจอันเข้มแข็ง
ด้วยหัวใจของแม่แผ่ซ่านแรง
ประกายแสงท้าทายใจลูกยา
แม่จึงไม่เคยหลับกับชีวิต
แม่จึงมีจิตที่ปรารถนา
แม่จึงเปี่ยวด้วยวัญญาณแห่งมารดา
แม่จึงกลั่นน้ำตาเลี้ยงเราแต่เยาว์วัย
มองดูแม่คราใดแม่ไม่หลับ
ดวงตาแม่แวววาววับอันสว่างใส
แม่จึงคือแม่แท้ทั้งหัวใจ
พระคุณแม่จึงยิ่งใหญ่ในจิตเรา.
20 กรกฎาคม 2550 12:02 น.
กันเอง
เที่ยงวันกันเองบทเพลงเศร้า
นั่งทานข้าวคนเดี่ยวเหี่ยวใจฝืน
ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน
ไม่ได้ตื่นด้วยไม่ได้หลับกับภาพลวง
นั่งทานข้าวคนเดี่ยเปลี่ยวยิ่งนัก
ถ้ามีคนรักในใจได้หึงหวง
แต่เวลานี้ไม่มีใครให้คิดควง
ภารกิจอันใหญ่หลวงตกที่ใจ
ทานข้าวไม่อร่อยไม่ค่อยอิ่ม
ไม่มีรอยยิ้มในแววตาอันพร่าใส
ไม่มีหมู่ไม่มีมิตรไม่มีใคร
ทานข้าวไปใจละห้อยคล้ายคอยคน
เที่ยงวันกันเองบทเพลงโศก
คล้ายว่าโลกทั้งโลกนี้สับสน
คล้ายว่าชีวิตนี้พิการพิกล
คล้ายว่าจิตวุ่นวนเกินกว่าใจ
หน้าส่วนตัว
1978
