4 มีนาคม 2551 23:53 น.
กันนาเทวี
เหมือนกับกาลผ่านไปไม่นานนัก
ได้รู้จักความเป็นแม่แน่นักหนา
แสนภูมิใจกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกมา
รักยิ่งกว่าแก้วตาและดวงใจ
เฝ้าถนอมดูแลแม้ยากเข็ญ
ให้ลูกเป็นคนดีที่สดใส
บางครั้งเหนื่อยและท้อไม่มีใคร
สู้ต่อไปเพื่อลูกแม่ผูกพัน
หวังลูกยาได้ดีในวันหนึ่ง
วันนั้นซึ่งประสบพบสุขสันต์
เจริญวัยเพียบพร้อมในชีวัน
คอยเติมฝันเสริมสร้างทางให้เดิน
มีเพียงหนึ่งดวงใจมอบให้ลูก
สอนสิ่งถูกบอกสิ่งดีมิห่างเหิน
ความลำบากหัดให้เจ้าเผชิญ
ใช่บังเอิญตั้งใจให้ฝึกทน
จนกล้าแกร่งแรงใจเจ้าใหญ่กล้า
อยากบินท้าเสรีทุกที่หน
ไกลจากแผ่นดินแม่พร้อมผจญ
พิสูจน์ตนบนทางห่างไกลแดน
จากอ้อมอกแม่แล้วแก้วตาเอ๋ย
สิ่งคุ้นเคยห่วงนักจักยากแสน
อธิษฐานคุณพระคุ้มครองแทน
เจ้าโลดแล่นบินไกลภัยอย่ามี
2 มีนาคม 2551 11:40 น.
กันนาเทวี
สามัคคีคือพลังดังคำกล่าว
ยกเรื่องราวผ่านมาอุทาหรณ์
อุดมการณ์ยึดมั่นต้องสั่นคลอน
คนเดือดร้อนตกอับนับเป็นเบือ
คนเราเกิดต่างกรรมต่างวาระ
ต่างฐานะโอกาสบ้างขาดเหลือ
บ้างมากมีมากมายจนเหลือเฟือ
ควรคิดเอื้อมากกว่าค้ากำไร
การแข่งขันเห็นดีที่การเล่น
ต้องมีเส้นกรอบกั้นกันหลงใหล
กติกามารยาทสะอาดใจ
ชนะให้บริสุทธิ์หยุดยุยง
เมื่อมีเรามีเขาเข้ายึดถือ
ต่างแย่งยื้อสิ่งของต้องประสงค์
ความสัมพันธ์พี่น้องเคยมั่นคง
ยุติลงตรงไหนให้คิดตรอง
เคยช่วยเหลือเกื้อกูลเมื่อสูญเสีย
ยามอ่อนเพลียเมื่อยล้าพาเศร้าหมอง
เอาใจใส่ดูแลตามครรลอง
ทั้งเพื่อนผองน้องพี่มีเมตตา
รู้พอเพียงไม่เกี่ยงว่ารวยจน
รู้อดทนทำกินดิ้นรนหา
ตนพึ่งตนมวลมิตรคิดพึ่งพา
ต่างศรัทธาต่อกันมั่นจริงจัง
29 กุมภาพันธ์ 2551 20:37 น.
กันนาเทวี
รอก่อนนะคนดีรอที่เก่า
รู้ว่าเหงายามไกลใจห่วงหา
มองถนนหม่นใจไกลลิบตา
มองฟากฟ้ากว่ากว้างอ้างว้างเกิน
หักอาลัยวันลาทำท่าชื่น
สุดจะฝืนปล่อยวางทำห่างเหิน
เอ่ยคำลาหน้ารื่นยืนหยอกเอิน
แกล้งทำเมินใจหมองต้องอดทน
ใจอาวรณ์ร้อนรุมสุมในอก
น้ำตาตกข้างในให้สับสน
จำจากลาวันนี้แล้วหน้ามล
ไกลอีกหนห่างกายใช่สำคัญ
คิดถึงมากมากล้นจนใจเผลอ
พร่ำละเมอรักหนึ่งจึงสุขสันต์
วันเดือนผ่านสัญญาที่ให้กัน
จะรักมั่นจริงแท้แน่เชิญชวน
รอก่อนนะรอวันหันคืนกลับ
ใช่ลาลับคนดีจักคืนหวน
กลับมาสู่อ้อมกอดเจ้าเนื้อนวล
อย่าคร่ำครวญรอรับจะกลับมา
26 กุมภาพันธ์ 2551 17:29 น.
กันนาเทวี
เมื่อมีรักสุขใจที่ได้รัก
มอบใจภัคดิ์ต่อกันในวันหวาน
ชื่นคำรักดั่งดอกเริ่มผลิบาน
งามตระการหอมหวลชวนชื่นชม
ความรู้สึกห่วงใยใครคนหนึ่ง
เป็นความซึ้งดั่งมนตราพาสุขสม
อยากประคองรักไว้หวั่นต้องตรม
หวาดระแวงรักล่มขมขื่นใจ
เมื่อดวงใจยอมตัดสลัดรัก
ต้องตั้งหลักมั่นคงอย่าสงสัย
หากพะวงหลงเพ้อละเมอไป
เปลืองหัวใจเสียเปล่าไม่เข้าการ
มองให้ซึ้งถึงในใจของเขา
ยังมีเราสักนิดคิดสงสาร
หากหมดรักกันแล้วคงร้าวราน
ต้องซมซานระทมไม่สมปอง
นิยามแห่งหัวใจใฝ่รักแท้
หากต้องแปรเปลี่ยนไปให้หม่นหมอง
คงเจ็บช้ำน้ำตาไหลแก้มนอง
ความเศร้าครองใจหม่นทนเดียวดาย
จำใจยอมให้ดวงใจไร้ความรัก
ยอมอกหักดีกว่าจะฝ่าฝืน
เก็บความดีเอาไว้ไม่ขอคืน
ขอแค่ชื่นหัวใจเคยได้ครอง
24 กุมภาพันธ์ 2551 23:35 น.
กันนาเทวี
ดูละครย้อนคิดชีวิตหนึ่ง
กว่าจะถึงปลายทางช่างสับสน
กี่ครั้งคราปัญหาที่ผจญ
ต้องอดทนต่อสู้อยู่เรื่อยไป
ทุกชีวิตมีบทกำหนดอยู่
ไม่อาจรู้ล่วงหน้าว่าวันไหน
จากโลกนี้ลับตาสู่แดนไกล
ควรใส่ใจแสดงบทให้จดจำ
หากรู้เรารู้เขาเฝ้ารักษา
เพียรอุตส่าห์ฝึกใจไม่ถลำ
รู้หน้าที่ดีชั่วตัวต้องทำ
หัดน้อมนำเมตตาเอื้ออาทร
ใช้ปัญญาหลีกไกลภัยพิบัติ
สารพัดปัญหาอุทาหรณ์
ศีลธรรมนำใจทุกบทตอน
บทละครสร้างสรรค์ให้ฝันดี
หากมีกรรมส่งผลให้ทนทุกข์
เหมือนดั่งคุกขังใจไร้ทางหนี
ตัวละครปลงใจกันเสียที
ทนใช้หนี้ผลกรรมที่ทำมา
คือละครสอนใจให้คิดบวก
ทางสะดวกทำบุญไว้เถิดหนา
ชีวิตคนหลากหลายในโลกา
ทุกชีวากำหนดบทละคร........
หน้าส่วนตัว
1346
Calendar
Lovers
18 คน เลิฟกันนาเทวี
