25 กรกฎาคม 2557 23:16 น.

FACEBOOK

กันนาเทวี

 
คำทักทายกรายมาผ่านหน้าเฟซ ต้องอับเดทเสียหน่อยเติมสีสัน รูปเก่าเก่าเอาออกงามรายวัน ที่สำคัญรูปปกงามจุงเบย ฝากคำกลอนอวยพรวันเกิดเพื่อน... ฝากติงเตือนผองเพื่อนอย่าเชือนเฉย ฝากยินดีกับเรื่องดีดีที่ชื่นเชย ฝากคำเอ่ยรักคิดถึงจึงออนรอ บ้างขายของสินค้าดีก็มีมาก สั่งซื้อฝากส่งถึงบ้านเลยเชียวหนอ บ้างสั่งสมอุดมการณ์เฝ้าด่าทอ แต่บ้างก็เหงานักหนาหาเพื่อนคุย เล่นดีดีมีประโยชน์โทษก็มาก บ้างรับปากสัญญากันชุ่ยชุ่ย บ้างลวงหลอกบ้างบ่นบ้าข้ามาลุย บ้างหน้ามุ่ยถูกเพื่อนบล็อคแทบช็อคเอย.
17 สิงหาคม 2556 04:06 น.

จากใจ

กันนาเทวี

เพื่อนนักกลอนที่รักและคิดถึง

ทั้งที่ซึ้งเพิ่งได้พบและคบหา

กลอนบทนี้ที่ฉันพรรณนา

ด้วยเหนื่อยล้าอ่อนไหวใจอาวรณ์ 

 

ฉันหนาวเหน็บเจ็บร้าวใจป่วนปั่น

ไกลฝั่งฝันกวีกานท์ชาญอักษร

ไร้คนรักนำพามาต่อกลอน

สุดสะท้อนสุดตรมขมในใจ

 

คนท้ายแถวแมวมองไม่มองหา

โศกอุราหม่นเศร้าเขาผลักไส

ทุกคนเบือนเลือนห่างร้างสายใย

ดั่งหมอกไหววูบวับกับสายลม 

 

จะเป็นไปเช่นนี้อีกกี่หน

กาลวิกลจนวิกฤตจิตขื่นขม

น้ำตารินหยดไหลหทัยตรม

ไม่สุขสมในวงวรรณอันเกรียงไกร 

 

ไม่เด่นดาวพราวฟ้าแสนล้าหลัง

แถมคนชังนักหนาว่าเหลวไหล

หมดสิ้นหวังแววกวีมิก้าวไกล

คงจะใกล้อวสานกานท์กวี 

 

หมดพลังสร้างสรรค์อันแกล้วกล้า

ไร้คุณค่าใดใดในศักดิ์ศรี

ฝากลำนำย้ำเอ่ยเผยวจี

คิดอีกทีสู้ไม่ถอยข้อยรักกลอน...555 

 

25 เมษายน 2556 05:54 น.

เหงา หนาว

กันนาเทวี

ใต้ฟ้าพราวดาวพร่างกระจ่างฟ้า
ก่อนนิทราแสนเหงาเศร้าจริงหนอ
คิดถึงคนเคยใกล้ได้พะนอ
ยังเฝ้ารอเฝ้าฝันทุกวันคืน

คิดถึงกันบ้างไหมใจผวา
อยากพูดจาเห็นหน้าพาใจชื่น
อยู่ที่นี่หนาวจนทนกล้ำกลืน
ลืมตาตื่นภาพฝันนั้นยังจำ

ยามฟ้าครวญฝนมาพาใจป่วน
หัวใจครวญหนาวอุราฟ้าชุ่มฉ่ำ
ได้แต่รอเรียงถ้อยร้อยลำนำ
วอนเว้าคำฝากไปใจคนคอย

หนาวจับจิตคิดหวังรอฟังหา
ส่งข่าวมาถึงบ้างช่างเหงาหงอย
คนทางนี้หวั่นรักจักเลื่อนลอย
ตะวันคล้อยลับทิวเขาสุดเศร้าใจ
หนาว...เหลือเกินคนดีสุดที่รัก หัวใจปักรักเธอมั่นไม่หวั่นไหว ยามลาไกลรอเธอเพัอเพลงไพร ส่งรักไปออดอ้อนวอนตามลม ใต้ฟ้าพราวดาวลอยคล้อยลงต่ำ น้ำค้างพรำเยือนหล้าพาขื่นขม ร้อยคำรักเรียงถ้อยคอยชื่นชม หวังสุขสมสองเราคงเข้าใจ
19 เมษายน 2556 08:38 น.

เหลือเพียงตอ

กันนาเทวี

เหลือเพียงตอรอวันที่ผันเปลี่ยน กาลหมุนเวียนผุพังหวังใดหมาย อดีตล่วงลาลับฤๅกลับกลาย ผ่านดังสายลมผ่านธารล่องเลย ถักเกลียวรักร้อยใจมาลัยหอม ดั่งถนอมพร้อมเพรียงเคียงเขนย จำใจจากพรากลาชาเฉยเมย ที่คุ้นเคยเริงรื่นขมขื่นใน รักลางเลือนเตือนย้ำคำให้คิด ที่สนิทห่วงหาเคยปราศรัย ใคร่อิงแอบแนบนวลรัญจวนใจ ถอดถอนไกลใยสวาทตัดขาดรอน ห้วงภวังค์ครั้งหนึ่งตรึงตราจิต คนไร้สิทธิ์ถักทอพ้ออักษร ดั่งคนบ้าว้าวุ่นกรุ่นอาวรณ์ คำอาทรสิ่นไร้ใจวังเวง เป็นแค่ฝันผ่านไปใจกางกั้น ใช่ใครนั้นตั้งใจใคร่ข่มเหง คีตกานท์ทำนองร้องบรรเลง จึงเป็นเพลงรักหวานซ่านซึ้งทรวง เหลือเพียงตอรอวันผุพังกร่อน ผ่านขั้นตอนชีวิตหลงติดบ่วง อดีตลาลับไปไม่ถามทวง เก็บฝันช่วงสดใสไว้ลำพัง....
11 เมษายน 2556 02:45 น.

บทรำพึงของหญิงหนึ่ง

กันนาเทวี

ทำไมใจคนเราถึงเขลานัก

ทำไมจึงหวังรักจากใจเขา 

ทำไมต้องน้อยใจไยมัวเมา

ทำไมเศร้าหลั่งน้ำตาสุดอาลัย

ทำไมไม่เข้มแข็งไม่แกร่งกล้า

ทำไมต้องอ่อนล้าและหวั่นไหว

ทำไมจึงยังมีภาพในใจ

ทำไมตัดเยื่อใยไม่ขาดเลย

ทำไมหนอหลงใหลไปติดข้อง

ทำไมต้องมีน้ำตาเขาชาเฉย

ทำไมเมื่อไหร่จักคุ้นเคย

ทำไมถึงไม่เอ่ยคำอำลา

 ทำไมหนาหาเรื่องเปลืองความคิด

ทำไมจิตวิตกเสียนักหนา

ทำไมไม่รักตนทนด้านชา

ทำไมหน้าแตกยับกลับยิ้มยวน   

 ทำไมยอมเป็นทาสอนาถแท้

ทำไมแย่คิดถึงจึงรอหวน 

ทำไมต้องปกป้องถนอมนวล

ทำไมป่วนปวดตามยามเขาตรม

กับคำถามทำไมคงไขแจ้ง

กับนิยามแห่งใจไยสุขสม

กับรักที่ยิ่งใหญ่ใช่หลงลม

ด้วยชื่นชมลูกน้อยข้อยเกิดมา

คุณดูแลใจแม่หรือยัง?

 วันนี้โทรหาท่านหรือยัง? 

หญิงหนึ่งที่รักและห่วงใยเราที่สุด ทำไม??

ปล่อยแม่เหงา...เศร้า...ทำไมๆๆ???

ไม่มีข้อความส่งถึงกันนาเทวี