คลอด

กะลาสีเบจ

     ช่อข้าวชูรวงเป็นพวงสร้อย
แก่งคอยทาบทองของสวรรค์-
บ้านนามุ่งมั่นพัลวัน
เคียวคันเกี่ยวก้อยเจ้าสร้อยทอง

หวังขายได้ราคามาปลดหนี้
สิ้นผีถามทวงมาล่วงร้อง
หมดกันทีทาสเบี้ยในเรือนรอง
กู่ก้องป่าวฟ้าว่าข้าไท

แต่ฟ้าไม่มีตาอย่างที่คิด
สวรรค์ยังให้สิทธิ์ข้าร้องไห้
เอา ไอ้! อำนาจที่ยิ่งใหญ่
มาวิ่งไล่เหยียบย่ำลงกับดิน

กูจึงมาชุมนุมเพื่อเรียกร้อง
ตามทำนองสิทธิที่ปริวิ่น
ราชการสูบเลือดเนื้อกูมากิน
ด่าวดิ้นกระอักเลือดเหมือนเชือดคอ

ถูกใช้แทนเครื่องมือที่ถือลั่น
เป็นโล่กั้นสถานภาพตามคำขอ
ใครล่ะ! ล้มตายมึงจะพอ
ที่มึงจ่อสาดกระสุนนั่นนะใคร

     เมื่อวิญญาณของกูยังไม่สิ้น
ยามถวิลเบิกฟ้าของวันใหม่
โชยกลิ่นแห่งประชาธิปไตย
อุดมการณ์นั้นไซร้เพิ่งเริ่ม คลอด

........กะลาสีเบจ (๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๓)