30 ตุลาคม 2550 17:49 น.
กะลาสีเบจ
สรรพสิ่งกิ่งปัญหาใน"หล้าโลก"
รวมถึงโศกนาฏกรรมทำฉิบหาย
จับตัวประกันหันต่อรองคล้องความตาย
ก่อการร้ายชีพพลีคัมภีร์ดล
ราคาน้ำมันพุ่งเฉียบไม่เหยียบเบรก
ใกล้ร้อยเลขเหรียญบาร์เรลสเกลฉล
น้ำแข็งเหนือน้ำแข็งใต้จำใจจน
ละลายล้นทับถมจมธานี
สรรพสิ่งกิ่งปัญหาใน"ประเทศ"
คิดแบ่งเขตแขวงแคว้นแยกแดนหนี
สามจังหวัดเป็นเขตรัฐปัตตานี
อ้างคัมภีร์เป็นหน้ากากลากมวลชน
การเมืองไทยใช่จะนิ่งสิงสงบ
คนโน้นซบคนนี้ซับน่าสับสน
พรรคโน้นย้ายพรรคนี้รับสัปดล
ขอแค่คนซื่อสัตย์คงสัตยาบรรณ
สรรพสิ่งกิ่งปัญหาใน"ครอบครัว"
วัยรุ่นมัวเพิกเฉยละเลยหัน
ส้องสุมเสพกามาเป็นกิจวัน
ชิงสุกก่อนห่ามกระนั้นแฟชันลวง
ท้องในวัยศึกษาหาความรู้
น่าอดสูชีวิตลิขิตสรวง
อนิจจาทารกพกกรรมกวง
มีปู่พ่อเดียวดวงในคนเดียว
สรรพสิ่งกิ่งปัญหากล่าวมานั้น
ตกตะกรันเป็นตะกอนนอนแน่เหนียว
ใน"สังคมอุดมฆ่า"ไร้ยาเยียว
สู่ทางเทียวเดรัจฉานลานสังคม
......กะลาสีเบจ (๓๐ ตุลาคม ๒๕๕๐)
24 ตุลาคม 2550 13:56 น.
กะลาสีเบจ
.
กลิ่นบ้านนอกคอกนาที่คลาคลุ้ง
แม้นเข้ากรุงศิวิไลซ์ไฟแสงสี
ยังรำพึงถึงยอดหญ้านาขจี
แมงกุ๊ดจี่ตัวน้อยร้อยชีวา
บ้านพักครูหลังเก่าโคนเสาร้าว
ไม้เป็นข้าวของปลวกกระซวกฝา
เหล็กหน้าต่างพร่างสนิมริมชายคา
ยามฝนมาชุ่มฉ่ำย่ำพื้นใน
ต้นเฟื่องฟ้าหน้าบ้านระรานกิ่ง
ต้นเอนอิงแนวรั้วตัวไม้ไผ่
ค่อยค่อยผุสลายกรายเกรียมไป
เพราะรับใช้มานานมิทานทน
เจ้าไก่แจ้เอ่ยขันเมื่อพลันรุ่ง
ต้องสะดุ้งลืมตาทุกคราหน
กระพือปีก ผับ! ผับ! รับกมล
เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก! ณ บัดดลรับตะวัน
บ้านพักครูหลังนี้มีพ่อแม่
สุขภาพดีหรือแย่พ่อแม่ฉัน
สอนเด็กเด็กเล็กประถมคงงมงัน
ชะแรวันลงไปวัยชรา
ถนนลูกรังตัดผ่านหน้าบ้านพัก
ปูนสลักเป็นถนนทุกหนหา
แปรเปลี่ยนผันวันวานกาลเวลา
ให้บ้านนอกคอกนาล้าเจริญ
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง! นาฬิกาปลุกฉุกให้ตื่น
ให้กายฟื้นจากนิทราที่พาเหิน
เสียงไก่แจ้แลท้องนาพาเพลิดเพลิน
แต่เผอิญเป็นแค่ฝันพรรณนา
.........กะลาสีเบจ (๒๔ ตุลาคม ๒๕๕๐)
(ในรูปถ้าเปลี่ยนเป็นรถกระบะ อีซูซุ สีดำ รุ่นอักษรตัวใหญ่ จะใช่เลย)
20 ตุลาคม 2550 07:47 น.
กะลาสีเบจ
. มองทางนั้นหันทางนี้มีเป็นคู่
หวานชมพูหยาดเยิ้มเฉิ่มสีสัน
ผลิดอกรักเบ่งบานย่านเถาวัลย์
เลื้อยพัวพันทั่วแคว้นแดนสังคม
มองถนนหนทางข้างฟุตบาท
หวานหยดหยาดปานประดังคลังขนม
เห็นเดินจับปรับมือถือกันกลม
เป็นบ่วงปมสัญลักษณ์หลักกลมเกลียว
มาแพ็คคู่ตู้อบอุ่นรุ่นดีกว่า
ไออุราเสริมแรงแกร่งใยเหนียว
ดีกว่ารุ่นแพ็คหนึ่งพึงคนเดียว
ไอเปล่าเปลี่ยวทั่วร่างกร่างอุ่นไอ
กวาดสายตามาบนแห่งหนฟ้า
พบนกกาคู่หนึ่งตรึงกิ่งไหว
เห็นหยอกเย้าเซ้าจิกสลับไป
แล้วร้องไขว่กล่อมเกลาเจ้าคู่ครอง
สัตว์หรือคนจะบนโลกโขกหินไหน
รักไม่เข้าใครออกใครให้หม่นหมอง
รักคือรักภาษาสากลชนทั้งปอง
ไม่จำกัดเผ่าพันธุ์ของผองชีวา
บดสายตามาเบื้องล่างช่างเริ่มเหงา
เผลอเหยียบเอาตะเกียบแท่งแหว่งคู่ขา
เห็นตกอยู่คู่ไม่มีปรี่อุรา
ไหงเจ้ามาโดดเดี่ยวเปลี่ยวลำพัง
มองตะเกียบเปรียบเป็นเช่นตัวข้า
มีคู่ขาเพียงเงาเฝ้าตามหลัง
จะหาใครใกล้ชิดประดิษฐ์พลัง-
แห่งรักที่จีรังคงไม่มี
รักข้าคงหมดอายุลงกรุแล้ว
ต้องกินแห้วเคล้าบัวบกทุกศกศรี
นอกจากจะมีใครใจปราณี
เป็น"สารกันบูด"ที่..หัวใจให้รักยืน
........กะลาสีเบจ (๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๐)
17 ตุลาคม 2550 19:06 น.
กะลาสีเบจ
การศึกษาแสงสว่างทางชีวิต
ช่วยลิขิตทอดทางรางความฝัน
เฝ้าร่ำเรียนเขียนอ่านผ่านคืนวัน
แล้วฝันนั้นจะคว้าได้ใกล้เอื้อมมือ
ตลอดชีวิตพิชิตข้อสอบหลายรอบครั้ง
แต่ก็ยังพ้นผ่านเพราะอ่านหนังสือ
หลากหลายปีที่ฉันเรียนเพียรฝึกปรือ
แล้วแบมือรับปริญญาค่าตอบแทน
เป็นบัณฑิตเพียงชั่ววันก็ผันผ่าน
ต้องเปลี่ยนม่านบทฉากลำบากแสน
ถือปริญญาเดินหางานทั่วย่านแดน
ก็ไม่มีซักแคว้นรับเข้าทำ
ย่างสองปีที่ตกงานเกินสานฝัน
คิดร้อยพันก่อกลุ้มรุมกระหน่ำ
อยู่คนเดียวเกลียวความคิดริดอธรรม
จะก่อกรรมใส่ตนพ้นความจริง
กว่าจะได้ใบกระดาษวาดฝันนี้
ต้องเสียกี่หยาดเหงื่อไหลเรื่อหริ่ง
ผลตอบแทนแสนสาสมลมปากจริง
ใบกระดาษวาดสิ่งใดให้ฉันเดิน
เช้าขึ้นมาไปหาเพื่อนเยือนถึงตึก
ด้วยใจลึกใบกระดาษขาดความสรรเสริญ
ขึ้นชั้นห้าหาทางออกนอกทางเดิน
ตัวตนเชิญดิ่งร่างจ่างกระจาย
แก้ปัญหาทางนี้ดีแล้วหรือ
ใช่เพิ่มมือถือภาระญาติสหาย
เจ้าทิ้งโลกทั้งใบใส่ร่างกาย
ให้พ่อแม่แก้คลายแทนลูกยา
ถ้าไตร่ตรองลองพินิจคิดซักนิด
ฆาตกรคร่าชีวิตมีหลายหน้า
หนึ่งหน้านั้นอาจจะเป็นเช่นกล่าวมา
คือปริญญากระดาษฤๅ"ฆาตกร"
........กะลาสีเบจ (๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๐)
หน้าส่วนตัว
1072
