30 พฤษภาคม 2548 20:10 น.
กอกก
. ** น้ำตานางพราย **
เป็นเพียงร่างนางพรายที่หมายชื่น
ทุกวันคืนคอยเฝ้าให้เขาหวน
ริมฝั่งน้ำชายหาดคลื่นสาดครวญ
เสน่ห์รัญจวนฝังทาบเหมือนฉาบทา
กลางแสงจันทร์คืนเพ็ญนวลเย็นผ่อง
ดวงตาจ้องทะเลเฝ้าเห่หา
แสงสะท้อนศศิธรมาย้อนตา
ชื่นอุรารื่นรมย์มาห่มใจ
ลมพัดโชยโพยพัดสะบัดพลิ้ว
เส้นผมปลิวปะหน้าเคลียบ่าไหว
กระชับร่างพลางห่อกอดทอดหทัย
ขอบฟ้าไกลในนภาแสงพร่าพราย
เขาอยู่ไหนใจหนอเฝ้ารออยู่
เขามิรู้หรือนั่นเจ้าจันทร์ฉาย
เขาทิ้งฉันสั่นหนาวร้าวเดียวดาย
เขาคงคล้ายเงาลับเกินจับจอง
คิดถึงเขาคลับคล้ายใจเจียนขาด
พิศวาสยวนเย้าของเราสอง
ริมชายหาดวาดรักประคับประคอง
มีกายข้องเกี่ยวใจใต้เงาจันทร์
นอนเกลือกกลิ้งริมน้ำคืนค่ำก่อน
ฟังเขาอ้อนน้ำคำที่พร่ำฝัน
นอนหนุนแขนแทนหมอนแล้วอ้อนกัน
สุขนิรันดร์หมายมุ่งจวบรุ่งราง
เห็นดาวตกอกประหม่ากลางฟ้ากว้าง
สุดอ้างว้างยามเห็นดาวเป็นหาง
ใครคนหนึ่งสัญญารักมิจักจาง
น้ำคำช่างจำนรรจ์คืนนั้นเอง
เขาไปนานแล้วหนารอท่าอยู่
อยากให้รู้รักแสนขมถูกข่มเหง
ดวงตาช้ำน้ำหยาดหยดมาเอง
เหมือนกับเคว้งกลางอารมณ์สุดข่มใจ
จึงสะอื้นร้องไห้กายไหวสั่น
เกินจักกลั้นน้ำตามาหลั่งไหล
ส่งสะอื้นขื่นขมถึงคนไกล
หากไร้ใจ พราย มิฝืน...ขอคืนชล
***************
29 พฤษภาคม 2548 16:47 น.
กอกก
. ** ฉัน..วันนี้ **
ท่ามกลางแสงพร่ามัวสลัวหม่น
ฉันแค่คนหลงทางในพรางหลอน
เจ็บรานร้าวเรื่องกำสรดมากบทตอน
อดีตย้อนขวัญหายกล้ำกลายกลืน
เดินทางไกลในเวลาที่ว้าเหว่
ชีพร่อนเร่ผิดพลาดมิอาจฝืน
อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจไร้วันคืน
แอบสะอื้นมิให้ใครเห็นมัน
พเนจรไปได้วันวันหนึ่ง
ไม่ลึกซึ้งอนาคตเหมือนหมดฝัน
อยู่อย่างเรียบเงียบยิ่งและนิ่งงัน
สะกดกลั้นความรู้สึกเบื้องลึกใน
อย่าหยิบยื่นไมตรีมีมาสู่
คนร้างคู่มิควรชวนหลงใหล
อย่าพะวงหลงคิดพิชิตใจ
ทอดสายใยส่งมาเพราะล้าเกิน
ปล่อยให้เห็นเป็นฉันของวันนี้
ผู้หญิงที่ไร้ค่ามันน่าเขิน
จะหลีกลี้หนีไกลไม่เผชิญ
ใจยับเยินเกินพอจึงขอลา
ขอบคุณมากหลากสิ่งดีที่มีให้
ขอเก็บไว้ในจิตมิผิดหนา
เก็บลึกลึกผนึกแนบแอบอุรา
ตระหนักว่าใครเคยผ่านสานไมตรี
ทิ้งฉันไว้ตรงนี้ ณ ที่หนึ่ง
ซึ่งถูกตรึงตรวนโซ่รักเกินจักหนี
สลักแน่นแก่นใจกร้านรานฤดี
ชีวิตนี้...อยู่ได้ไปวันวัน
ขอคุณเดินก้าวย่างให้ห่างเถิด
ฉันมิเชิดชูใจให้สุขสันต์
ชีวิตนี้ขีดเส้นเป็นนิรันดร์
หนึ่งคำสั้นกล่าวอย่างท้อ..ว่าขอลา
****************
19 พฤษภาคม 2548 14:07 น.
กอกก
. ** ยินดีต้อนรับสู่...ระยอง **
คือตัวตนคนระยองใจผ่องแผ้ว
ใกล้ถึงแล้ววันนัดจัดสังสรรค์
มีพี่น้องผองเพื่อนมาเยือนกัน
ร่วมแบ่งปันเปรมปรีดิ์สักขีกลอน
ยี่สิบเอ็ดพฤษภา..คอยท่าอยู่
โปรดรับรู้ว่าใจไม่ถอดถอน
คอยต้อนรับนับเวลาอย่างอาทร
จะหนาวร้อนใส่ใจเยื่อใยมี
หมูชะมวงล่วงหน้ารอท่าอยู่
อยากให้รู้อาหารถิ่นทั้งกลิ่นสี
ผลไม้ใหม่สดทั้งรสดี
ซีฟู๊ดนี้มีเตรียมไว้ให้เลือกทำ
จะชวนท่านเดินเล่นที่ชายหาด
เก็บฝันวาดอักษรเป็นกลอนขำ
เป็นกลอนเศร้ากลอนซึ้งน่าตรึงจำ
ขอน้อมนำทุกหทัยจากใจจริง
ชี้ชมจันทร์วันเพ็ญคืนเด่นหล้า
แสงจันทรานวลใยจนใคร่ผิง ( มีคนผิงดาวไปแล้ว.. ฮา )
ดูทะเลสะท้อนเงาเร้าใจยิ่ง
นางพรายสิงหรือไม่ ให้เฝ้ามอง ( นางพรายจำแลง..อีกแล้วเหรอ ฮา.. )
ถ้าคิดถึงใครใครที่ตรงนี้
เร็วเร็วรี่ตามมาไม่น่าหมอง
รีบเร่งรุดจุดหมายหรือคือระยอง
กอกกจ้อง..ดูแล ทั้งตัวและหัวใจ ( จริงๆ นะ ไม่ได้โม้ )
***********
.................................................................
อยากชวนทุกๆ ท่านมาพบปะกันในครั้งนี้
Lock in ลงชื่อเพิ่มได้ที่กระทู้ที่หน้าแรก
เพิ่มเติมได้ที่กอกก 01-6865335 เจ้าค่ะ
...................................................................
17 พฤษภาคม 2548 14:49 น.
กอกก
. ** เพ้อ..ไข้ **
แสนปวดหัวตัวร้อนนอนเป็นไข้
ดูเหมือนไม่สู้ดีมีร้อนหนาว
กินยาแล้วมุดผ้าห่มล้มนอนยาว
ร่างกายร้าวดั่งหทัยใกล้ขาดรอน
หลับตาพักหนักใจให้ว้าวุ่น
คนมิคุ้นใยลอยหน้ามาหลอกหลอน
ยิ้มละไมตาโศกทำโลกคลอน
เวลาอ้อนเสียงนุ่มแผ่วทุ้มเบา
แววตาเขาลอยมาตรงหน้านี้
หลับตาปี๋ตะแคงหลบกลัวพบเขา
คว้าหมอนข้างตะคองกอดทอดร่างเรา
พร้อมกับเอาหน้าแนบแอบซุกอาย
เสียงกระซิบครวญมาพาใจแผ่ว
น้ำเสียงแว่วเว้าวอนมิห่อนหาย
คิดถึงมาก รู้บ้างแม่นางพราย *
น้ำเสียงคล้ายมีดเจาะ เลาะอุรา
โมโหเขาเอาหน้ามาหลอนหลอก
น้ำคำหยอกอ้อนหูดูเถิดหนา
ยกมือทุบที่หมอนข้างช่างระอา
เหมือนคนบ้าอ่อนไหวเยื่อใยมี
ให้ฉันคือแม่เนื้อเย็นคราเป็นทุกข์
ยามเจ่าจุกเขาร้อนมิย้อนหนี
ให้ฉันเป็นแม่เนื้ออุ่นละมุนดี
ยามเขานี้เหน็บหนาวนอนร้าวทรวง
แต่ยามนี้ฉันหนาวคราวเจ็บป่วย
มิมาช่วยยังไร้ซึ่งใจห่วง
ทำยื่นหน้าตาใสเหมือนใฝ่ลวง
หัวใจกลวงกลิ้งกลอกหลอกทำไม
แล้วเอามือฟาดลงตรงบนหมอน
เลิกอาวรณ์ถึงเขาเข้าใจไหม
ทุบทุบทุบให้สะให้สาใจ
เปรียบหมอนไว้เป็นเขาที่เฝ้ากวน
ใยทิ้งฉันโดดเดี่ยวใจเปลี่ยวร้าว
เนื้อตัวพราวพิษไข้หัวใจหวน
ฉันหนาวร้อนนอนซมระทมครวญ
ให้มาด่วน! ดูแลกันก่อนฉันตาย
**********
..................................................
คนมันไม่สบาย..ยังจะตามมาอ้อน
วอนเสียแล้ว..เดี๋ยวหาว่าไม่เตือน
..................................................
11 พฤษภาคม 2548 17:31 น.
กอกก
...............รัก..มายา.................
ดวงตานั้น...หวั่นไหวใจดวงนี้
ในคืนที่มีเขาเป็นเงาฝัน
หทัยสองข้องเกี่ยวใต้เสี้ยวจันทร์
สื่อสัมพันธ์ส่งสายผ่านปลายมือ
ลูบผมฉันแผ่วเบาอย่างเฝ้าห่วง
แลละล่วงโอบบ่านะอย่าถือ
กระชับกอดสอดรับสัมผัสคือ
ฉะนี้ฤาเสน่หาที่พร่าพราง
กลิ่นกรุ่นกายดั่งไฟโชนไหม้เชื้อ
เนื้อแนบเนื้ออุ่นไออางขนาง
เริ่มคลายหนาวร้าวเจ็บเหน็บเริ่มจาง
โผซบร่างกลัวเขาทิ้งเราไป
น้ำตารินตกในใจรานร้าว
มีเรื่องราวดั่งแผลยากแก้ไข
หลับตานิ่งอิงแอบแนบหทัย
กายสั่นไหวสะอื้นมิฝืนทน
เสียงกระซิบออดอ้อนยามกอดร่าง
มิจืดจางลืมรักแม้นสักหน
เพียงห่างไกลจงฟังอย่ากังวล
มีเพียงคนเคียงกายที่หมายตา
จันทร์กึ่งดวงเงากระทบสะท้อนผิว
มองเป็นทิวในทะเลคลื่นเห่หา
แสงเงินยวงทอทาบวาบอุรา
กระทบมาจ้าสะท้อนไม่ผ่อนคลาย
กระชับร่างพลางดอมหอมกลิ่นกรุ่น
ให้ไออุ่นยามลมโชยที่โปรยสาย
หนาวมินานกอดเนื้อเย็นมิเว้นวาย
สัมผัสกายเชื่อมต่อก่อสัมพันธ์
ฟ้าแสงทองทาบทาเบื้องหน้าแล้ว
รวิแววเผยองค์มิทรงผัน
ถึงเวลาจำพรากต้องจากกัน
ยิ้มเยาะหยันมันเศร้า..เกินเข้าใจ
ปล่อยมือกันรักร้าวราวนิมิต
อยากจุมพิตสักหนเกินทนไหว
หอมแก้มเขาก่อนลาร้างต้องห่างไกล
ปล่อยเขาไปให้ตระหนัก รัก มายา
***************
หน้าส่วนตัว
1500
