21 มกราคม 2548 18:15 น.
กอกก
มนุษย์
ยืมร่างกาย หมายใช้ ในโลกนี้
กายาที่ มีเลือดเนื้อ และเชื้อไข
พบทั้งสุข ทุกข์คละ เผชิญไป
ณ ที่ใด ไหนบ้าง ต่างดำเนิน
มีละโมบ โลภ รัก ประจักษ์จิต
ต่างยึดติด ตัดใจ ใยขัดเขิน
มุ่งหมายมั่น นั่นของกู ตู่เหลือเกิน
เส้นทางเดิน ดอนลุ่ม แสนกลุ้มใจ
แล้วเวลา พาล่วง ถึงช่วงหนึ่ง
เริ่มลึกซึ้ง ซับซ้อน กว่าตอนไหน
ยืมร่างเขา ใช้เพลิน เกินหรือไร
จึงต้องไป รักษา พยาบาล
แค่นี้หรือ คือมนุษย์ สุดประเสริฐ
ชีวิตเกิด แก่ดับ กับคำขาน
ต้องคืนกาย ด้วยร่าง ร้างวิญญาณ
ตราบชั่วกาล เวียนวน มิพ้นไป
มีอะไร ได้เอื้อ เพื่อโลกนี้
แผ่นดินที่ ดำรง คงอาศัย
เพียงชั่วดี ที่เหลือ เจือจารไว้
เป็นหมึกใจ ให้โลกา จารึกรอย
****************
19 มกราคม 2548 19:44 น.
กอกก
กระดูก..ครวญ
สาวละอ่อน อ้อนหนุ่ม แสนกลุ้มจิต
วันวันคิด ครองไว้ ด้วยใจหวง
ทำอย่างไร ให้รัก ปักล้นทรวง
จึงคิดหน่วง หมายมัด รัดหทัย
แล้วเริ่มต้น ค้นวิธี ที่จะลด
ถูกประชด ว่าอ้วนเยือน เหมือนตุ่มไห
ร่างตุ้ยนุ้ย พุงห้อย ย้อยเหลือใจ
ทำอย่างไร เรายอม ขอผอมเพรียว
งดอาหาร จานโปรด โหดเจ็บนัก
กินเพียงผัก หวังเขา เฝ้าแลเหลียว
ข้าวขาหมู ดูสิหนา น่าหม่ำเชียว
หัวใจเหี่ยว โหยไห้ ข้าวไก่ตอน
ทั้งผัดไทย ไข่ห่อหนอ น่าลิ้ม
พิซซ่าชิม มิได้ ใจทอดถอน
หอยกระทะ ข้าวซอย คอยอาวรณ์
สเต็กร้อน ทอดมัน ฉันกล้ำกลืน
เวลาเดิน เนิ่นนาน ถึงวานนี้
นัดพบที่ เซ็นทรัล เป็นฝันฝืน
ใจทะลาย หายวับ กับวันคืน
มิกล้ำกลืน พบเขา เราผอมเกิน(ไป)
***************
จากภาพ...
เป็นภาพของหญิงสาวชาวไบดัวที่อดอยาก ถ่ายเมื่อปี 1993
และยังคงติดตาช่างภาพ โรเบิร์ต คาปูโต *หากสะเทือนใจมากไป
คุณก็ทำงานไม่ได้ แต่ถ้าปิดกั้นความรู้สึกมากไปคุณก็มิใช่มนุษย์แล้วล่ะ*
คาปูโตกล่าว *ถ้าคุณไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะก็ ต้องมีอะไรผิดปรกติแน่*
14 มกราคม 2548 17:12 น.
กอกก
สาวเมืองฮิ
อยากจะเล่า เรื่องราว สาวเมืองฮิ
เมืองกะปิ น้ำปลา น่าสนไหม
ลูกน้ำเค็ม เข้มซะ ละเหี่ยใจ
มิยองใย ใสผ่อง ละอองตา
ต้องเงยหน้า ท้าแสงลม ที่ห่มเห่
ชาวตังเก กรายย่าง ช่างอิดหนา
คลื่นซัดสาด กราดเกรี้ยว เสียวอุรา
แดดแผดมา พาใจ ให้อิดโรย
กับกลิ่นคาว คละคลุ้ง ปลากุ้งหมึก
ทุกครานึก นิจจา อุราโหย
อยากมีร่าง พร่างกลิ่น ประทินโปรย
เสน่ห์โชย ชายแล ชะแง้ครวญ
ก็แค่สาว จนจน คนเมืองฮิ
รู้สติ สักนิด ค่อยคิดหวน
ผิวดำคล้ำ หมองเมิน เกินรัญจวน
ตะแบกควร ค่าแล แค่ชาวเล
***************
** เรื่องราวสาวเมืองฮิ **
**ระยองฮิสั้น- เมืองจันท์ฮิยาว**
** วันนี้เรื่องจึงจบสั้นๆ หน่อยฮิ **
9 มกราคม 2548 01:08 น.
กอกก
แม่ดอกราตรี
คืนวันเสาร์ เศร้าเศร้า คล้ายสับสน
ไม่รู้ตน ต้องการ ประมาณไหน
อยากจะดิ้น กินเที่ยว ก็เหี่ยวใจ
หรือจะไป ร้องเพลง ครื้นเครงทรวง
นั่งนั่งคิด จิตหม่น คล้ายคนบ้า
ลุกขึ้นมา แต่งสุดสุด ด้วยชุดหวง
เสื้อไร้สาย ลายแจ่ม แต้มดอกดวง
ตุ้มหูพวง แสนงาม ใส่ตามใจ
เติมหน้าไว้ ให้เด่น เห็นสดชื่น
ทำหน้ารื่น ประชด เหมือนสดใส
พรมน้ำหอม พร้อมยิ้ม พริ้มประไพ
ได้อวดใคร คราเห็น เป็นเข้าที
เมื่อพร้อมแล้ว แจวออก ไปนอกบ้าน
หาสถาน แลเหมาะ จำเพาะที่
เหล่หนุ่มหนุ่ม ขาวหล่อ ขอดูดี
ไม่ทู่ซี้ ถ้าตี๋ มีหมวยมา
มาตินี่ ที่หนึ่ง ตรึงไว้ก่อน
อย่าเร่งร้อน ไม่งาม ทรามเชยจ๋า
ละเมียดหน่อย ค่อยดื่ม ปลื้มอุรา
วางทีท่า นางพญา ให้น่ามอง
สายตาจ้อง มองกราด วาดไปทั่ว
แสงสลัว สบตา หนุ่มหน้าหมอง
เดินเข้าใกล้ ใยรัก ชักทดลอง
หัวใจต้อง ตกใจ ว้าย ว้าย ทอม
***************
** เป็นแค่เรื่องตลกๆ มิได้ต้องการทำร้ายใจใคร **
** คราวนี้ชื่อเสียงปี้ป่นแน่ๆ แม่ปรายเอ๋ย **
6 มกราคม 2548 20:26 น.
กอกก
..อ้อน.. ...magic
อ้อนนิดจะได้ไหม ยิ้มละไมใส่ความหวาน
ดอกรักเริ่มผลิบาน มาขับขานกังวานไกล
เสียงดังอยู่ตรงนี้ มีฤดีที่อ่อนไหว
อยากพบสบตาใคร ในหัวใจร้องบอกมา
ห่างห่างช่างแสนห่าง ที่เส้นทางต่างฝันหา
นานไหมในเวลา จะพบหน้าเมื่อคราใด
ส่งใจไปให้ก่อน ค่ำคืนนอนก่อนหลับใหล
ขอฝันถึงคนไกล เหมือนดั่งได้ใกล้เจอกัน
*********************
..มาให้อ้อน.. กอกก
เสียงอ้อนจากคนไกล หวานละไมจนใจโหย
ดอกรักที่ไม่โรย ได้หว่านโปรยจากอุรา
อยากพบประสบเนตร เป็นสาเหตุให้หวนหา
คร่ำครวญไม่ร้างลา ปรารถนาทุกคราปอง
มาสิมาตรงนี้ พี่อยู่นี่คอยเคียงสอง
รับขวัญนวลละออง ให้ใสผ่องเมื่อพบพาน
รับใจที่ได้ส่ง ค่ำคืนคงหลับฝันหวาน
ทนนิดอีกไม่นาน ปาฏิหาริย์ต้องให้เจอ
******************
หน้าส่วนตัว
1725
