12 เมษายน 2548 05:30 น.
กวีหน้าหล่อ
ผมคลอขลุ่ยครวญเสียงเพียงแผ่วนิด
โอ้ชีวิตสิ้นแล้วซึ่งความฝัน
ผมอยู่ไปใช้ชีวิตเพียงวันๆ
ไม่เคยหันหาความสุขสนุกใจ
คิดแล้วเศร้าตัวเราช่างเหงาจิต
ในชีวิตมีแต่คนคอยผลักไส
โอ้ความสุขทุกอย่างช่างห่างไกล
ไม่เหลือใครไร้สิ้นคนรักจริง
27 มีนาคม 2548 23:30 น.
กวีหน้าหล่อ
แสงจันทร์สาดส่องต้องผิวกาย
ค่ำคืนเดียวดายอาลัยเจ้า
มองดาราจันทราเคลียเคล้า
โอ้เรา หาใครเล่าเข้าใจ
เปลวเทียนต้องแรงลมแสงริบหรี่
ตัวข้านี้ แต่งกลอนเขียนอักษร
หาหนทางลืมนางที่จากจร
มิอาจข่มตานอนเพราะเดียวดาย
27 มีนาคม 2548 15:58 น.
กวีหน้าหล่อ
ยึดมั่นคำว่าใช่ พอพ้นไปก็เปล่าดาย
ยิ่งหวังยิ่งวางวาย ยิ่งวุ่นว้ายิ่งบ้าบอ
รับรู้ทั้งที่รู้ รู้ไม่รู้ไม่รู้พอ
กาลผ่านไม่รีรอ ไม่หวนคืนรักหมดสิ้น
ชีวิตรักเหมือนทราย เจอคลื่นร้ายโลมจนชิน
ความรักผมเหมือนดิน โดนแต่ย่ำอยู่จำเจ
ผมฟ้องต่อท้องฟ้า ฟ้องต่อหน้าท้องทะเล
ชีวิตนี้ทุ่มเท มีแต่ให้เพื่อใครกัน
ยิ่งให้ยิ่งไม่เห็น ยิ่งคาดเค้นยิ่งดุดัน
คุกคามอยู่โครมครัน ราวกับคลื่นตื่นทะเล
ความรักมีแต่ซัด เป็นลมพัดเป็นลมเพ
ไม่ทรุดแต่ก็เซ ไปตามลมเศร้าซมซาน
ซบหน้าน้ำตาพราย กับพื้นทรายอยู่เป็นนาน
คลื่นลบรักร้าวราน หมดที่หมองเปื้อนท้องทราย
27 มีนาคม 2548 15:09 น.
กวีหน้าหล่อ
เมื่อสิ้นคำขอรักคือสิ้นเกรียติ คล้ายขยะเขาเหยีดขยะแขยง
เมื่อสิ้นคำฝากรักแทบสิ้นแรง ใจเสียดแทงเหมือนถูกแทงที่ท้องน้อย
ใจโหยหิวโหยไห้ร้องโหยหวน แท้ท้อครวญครางขอจนท้อถอย
น้ำตาเอ่อเหม่อหารักจนตาลอย ร่วงผล็อยๆหยาดน้ำตาลงหลั่งริน
26 มีนาคม 2548 19:00 น.
กวีหน้าหล่อ
อันความรักครั้งแรกที่อ่อนหวาน
เมื่อเนิ่นนานมักกลายเป็นฝาดขม
ฤาบุรุษสตรีหากเกลียวกลม
รักรื่นรมณ์ต้องระทมในบั้นปลาย
โอ้ใจข้าก็เคยได้เคียงคู่
เคยรับรู้หวานล้ำของรักได้
แต่บัดนี้กาลผ่านรักมลาย
แหลกสลายเหลือแต่แค้นแสนชิงชัง
หน้าส่วนตัว
845
