[ที่] ใดมองมิเห็นซึ่งจุดหมาย

[ไร้] แสงนำทั้งใจและทั้งกาย

[เงา] ดำกรายกัดกร่อนกินหนทาง

ดู       [ช่าง] แร้งแค้นแสนสุดจะทน

ความ  [หนาว] ปนรวมด้วยสั่นสะท้าน

ใจ     [เหงา] คอยเวลามาช้านาน

ความ  [เศร้า] ผ่านพ้นไปนั้นไม่มี

มองหา  [ใคร] เจอะแต่ตัวตนเรา

มิอาจ    [เล่า] ระบายอย่างหมายได้

แมงเม่า [เข้า] กองไฟพากันตาย

มิใส่     [ใจ]  หันฟังข้าบ้างเลย

ที่เขาเคย      [ว่า] ไว้ไร้ประโยชน์

จะไปโกรธ     [เจ็บ] ปวดแสดงไหน

ที่เคยช่วย     [แค่] นั้นคุณอะไร

ไม่ยิ่งใหญ่    [ไหน] แคร์มาแลตน

พลางคิดต่อด้วย [เหตุ] อันเป็นผล

สิ่งที่ดลสิ่ง       [ใด] ทำเราเศร้า

ตัวคิดเองว่า     [ต้อง] โดดเดี่ยวเหงา

ช่างโง่เขลานั่ง [กลุ้ม] อยู่เดียวดาย

เห็นแสงส้มสาดส่อง [หรือ] ว่าเช้า

ค่ำคืนยาวพาให้      [แค่] หวนถึง

บ่นรำพันหมกมุ่น     [คิด] คำนึง

อายุพึ่งแรกแย้ม      [เอง] นะเรา

สติเกิดดั่งโบราณท่าน [ว่า] ไว้

จะทุกข์ใดเพียงแค่เรา [ไม่] สน

ปล่อยวางออกให้ว่าง ไม่[มี] จน

หนทางคนแก้ออก พบ [สุข] พลัน

จากนี้ไปอย่าได้คอยแต่     [ขอ]

อย่ารีรออยากได้จงทำ      [เถิด]

ในบางครั้งอาจพาสู่ทาง     [เปิด]

ให้กำเนิดเส้นทางดั่งตาม   [ใจ]