19 กรกฎาคม 2547 17:18 น.
กวีบ้านไร่
ฉันไม่มีถ้อยคำที่หวานหวาน
บอกนงคราญทุกวันว่าคิดถึง
หมื่นแสนล้านของคำที่ว่าซึ้ง
ไม่เท่าหนึ่งของค่าความจริงใจ
คงไม่อยากที่จะมาเพ้อพร่ำพูด
ขอพิสูจน์ดวงใจด้วยใจไข
ขอให้รักและเวลาพิสูจน์ใจ
คงไม่ใช่แค่เอ๋ยคำว่ารักเธอ
คำว่ารักมากค่าขอเก็บไว้
ความห่วงไยส่งให้เธอเสมอ
แม้นไม่พูดแต่ฉันก็รักเธอ
รักเสมอใช่จะเพ้อเพียงลมลม
16 กรกฎาคม 2547 14:01 น.
กวีบ้านไร่
เดินตามฝันในวันที่ซึมเศร้า
มีเพียงเงาเดินตามทุกแห่งหน
มีเพียงรักบอกใจให้อดทน
ความสับสนเริ่มเข้ามาให้อ่อนใจ
แต่รอยยิ้มคงยิ้มสู้ยามท้อแท้
ความพ่ายแพ้คือแรงใจอย่าหวั่นไหว
ความผิดหวังคือมิตรที่ชิดใกล้
อย่าอ่อนใจเมื่อเจออุปสรรค์มา
ตราบใดฝันของเรายังเฉิดฉาย
มากความหมายที่เข้ามาให้ศึกษา
เอาบทเรียนจากอดีตสอนชีวา
นำคุณค่าความดีงามมาสอนตน
16 กรกฎาคม 2547 09:50 น.
กวีบ้านไร่
กว่าจะเกิดคำรักประจักษ์ได้
จะต้องใช้เวลากี่ร้อยหน
บ่มให้รักเรานี้มีน้ำทน
ให้รอดพ้นกับคำลวงมาเขวใจ
ฉันจึงได้ริเริ่มประครองรัก
มาหยุดพักหัวใจไม่เขวไขว่
มีรักเธอหนึ่งเดียวที่พึ่งใจ
จึงทำให้รักนี้มีมานาน
จากนิยามของรักคือการให้
ฉันจึงได้ให้ใจเชื่อมสื่อสาร
พิสูจน์รักบนเส้นทางไปกับกาล
เอาวันวานเข้ามาพิสูจน์ใจ
กว่าจะได้บ่มรักให้รอดพ้น
อย่าแคร์คนเข้ามาพาหวั่นไหว
จงเชื่อมั่นกับคำพูดพิสูจน์ใจ
เพื่อจะได้นำรักพิทักษ์ใจ
กว่าจะได้เกิดรักอันแสนหวาน
ใช้เวลามานานสักแค่ไหน
ถ้าจะเลิกหรือลาไปจากใจ
เพียงแค่ได้เอ๋ยคำก็จบลง
14 กรกฎาคม 2547 13:37 น.
กวีบ้านไร่
จันทร์เอ๋ยจันทร์เด่นจันทร์เจ้าขา
ขอพรมาให้ข้าหน่อยสักหน
ขอให้จันทร์โปรดได้ช่วยดาลดล
ให้ผู้คนในโลกนี้มารักกัน
อย่าเข่นฆ่าว่าร้ายทำลายเพื่อน
จันทร์ช่วยเตือนให้เขาสมานฉันท์
จันทร์ช่วยบอกให้เขาเข้าใจกัน
อย่าให้มันต้องลุกลามเกิดเภทภัย
จันทร์เอ๋ยจันทร์เด่นจันทร์เจ้าขา
ขอพรฟ้ามาให้หน่อยจะได้ไหม
ขอให้ฟ้าแผ่นดินทั้งถิ่นไทย
บอกไฟใต้มอดลงในเร็ววัน
8 กรกฎาคม 2547 17:30 น.
กวีบ้านไร่
แค่ได้ฟังคำหวานมาอ้อนออด
ที่เธอหยอดมาชโลมดวงใจฉัน
มันเหมือนยาหวานหลายร้อยพัน
ที่เลี้ยงฝันฉันให้ได้อยู่ยืนนาน
เธอเท่านั้นคือกำลังใจที่แสนดี
เธอคือที่พึ่งใจให้กล้าหาญ
เธอคือเพื่อนประคลองใจยามร้าวราน
เธอคือยาหวานยามช้ำใจ
ยามเหว่หว้าขอเพียงเธอส่งยิ้มให้
ยามเหนื่อยใจขอเพียงเธอไม่ไปไหน
ยามฉันสุขอยากมีเธออยู่เคียงใกล้
ยามเศร้าใจอยากมีเธอคอยห่วงกัน