21 พฤษภาคม 2547 17:50 น.
กวีบ้านไร่
ห ญิ ง ช ร า นั่ ง เ ศ ร้ า ก ล า ง ล า น บ้ า น
อ ยู่ น อ ก ช า น ม อ ง เ ดื อ น ที่ เ ลื อ น ห า ย
ลู บ ไ ล้ แ ม ว ที่ เ ค ลี ย ค ล อ อ ยู่ ข้ า ง ก า ย
พู ด บ ร ร ย า ย พ ร่ำ ถึ ง ลู ก ที่ จ า ก ไ ก ล
ป า น นี้ ลู ก ข อ ง แ ม่ เ ป็ น ไ ง เ ล่ า
ป า น นี้ เ จ้ า นั้ น อ ยู่ แ ห่ ง ห น ไ ห น
ป า น นี้ ลู ก ข อ ง แ ม่ เ ป็ น อ ย่ า ง ไ ร
อี ก น า น ไ ห ม ลู ก แ ม่ จ ะ คื น ม า
แ ม่ คิ ด ถึ ง ลู ก ม า ก ลู ก รู้ ไ ห ม
ลู ก อ ยู่ ไ ก ล จ ะ คิ ด ถึ ง แ ม่ ไ ห ม ห น า
ห ล า ย ปี แ ล้ ว ที่ ลู ก แ ม่ ไ ม่ ก ลั บ ม า
ค อ ย เ ว ล า ข่ า ว ลู ก อ ยู่ ทุ ก คื น วั น
จ ะ มี สุ ข ห รื อ ทุ ก ข์ ส่ ง ข่ า ว บ้ า ง
อ ก แ ม่ ร้ า ง ห่ า ง ลู ก ไ ม่ สุ ข สั น ต์
เ ห็ น ค น อื่ น เ ข า อ ยู่ พ ร้ อ ม ห น้ า กั น
ใ จ แ ม่ นั้ น แ ท บ พั ง ข า ด สิ้ น ไ ป
ที่มาของภาพ : www.thaingo.org/images/ mum-2-010846.jpg
20 พฤษภาคม 2547 14:54 น.
กวีบ้านไร่
เป็นหัวหมาดีกว่าหางราชสีห์
ความหมาย แม้สุนัขเป็นสัตว์ที่ไม่สูงค่าเท่ากับราชสีห์ แต่หัวสุนัขยังคิดเอง ทำเองได้ แต่หางราชสีห์ดีแต่ตามคนอื่น คิดอะไรไม่เป็น ไม่คิดสิ่งใหม่ใหม่ เอา แต่สิ่งเก่าเก่า ตามคนอื่นตลอดเรื่อยมา
20 พฤษภาคม 2547 13:25 น.
กวีบ้านไร่
อ ย า ก จ ะ ถ า ม ค น ดี ที่ รั ก ฉั น
ว่ า เ ธ อ นั้ น รั ก ฉั น ที่ ต ร ง ไ ห น
เ ธ อ รั ก ฉั น ค า ด ห วั ง ว่ า อ ย่ า ง ไ ร
จึ ง ทำ ใ ห้ เ งื่ อ น ไ ข เ กิ ด ขึ้ น ม า
ฉั น เ สี ย ด า ย ค ว า ม ภั ก ดี ที่ มี ใ ห้
เ ธ อ นั้ น ไ ม่ ใ ส่ ใ จ กั บ คุ ณ ค่ า
ห ล ง เ ชื่ อ คำ ล ว ง หู ค น พู ด จ า
แ ล้ ว ต่ อ ว่ า ใ ห้ ฉั น ต้ อ ง ช้ำ ใ จ
จ ะ เ อ๋ ย อ้ า ง กี่ ค รั้ ง กั บ เ ห ตุ ผ ล
ฉั น ค น นี้ น้ อ ย ใ จ กั บ เ งื่ อ น ไ ข
เ ธ อ ไ ม่ เ ค ย เ ชื่ อ ฉั น เ ล ย ห รื อ ไ ง
กั บ ท า ง ใ จ ที่ ใ ห้ เ ธ อ ต ล อ ด ม า
ถ้ า เ ธ อ แ ค ร์ ค น อื่ น ม า ก ก ว่ า ฉั น
ไ ม่ มี วั น ส า น ฝั น ไ ด้ ห ร อ ก ห น า
ที่ ค บ กั น ก่ อ น นี้ เ สี ย เ ว ล า
อ ย่ า ไ ด้ ม า รั ก ฉั น เ พ ร า ะ เ งื่ อ น ป ม
20 พฤษภาคม 2547 11:18 น.
กวีบ้านไร่
แอบมองดูหญิงคนเศร้าโวยวายร้อง
ดังลั่นก้องมิอับอายสายตาหมอ
ไม่สนใจในความสวยของลออ
น้ำตาคลอด้วยความเจ็บที่ตรึงใจ
ค่อยค่อยเบ่งค่อยดันให้เด็กออก
เสียงหมอบอกให้สู้อย่าอ่อนไหว
ลูกน้อยโพล่ออกมาพ้นออกไป
เธอจึงได้หายเจ็บที่โหมมา
เสียงเธอพร่ำมองดูเจ้าเด็กน้อย
แม่เฝ้าคอยรอลูกจอมเกศา
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้องหนูมา
มันคุ้มค่าเมือเจอลูกที่ผูกใจ
จากวันนั้นผมมาคิดหวนกลับ
เกิดผลลัพธ์ในใจดูดวงไข
แม่ของผมคงเหมือนหญิงข้างใน
ทนทุกข์ไว้ให้ลูกสุขอย่างทุกวัน
ในวันนี้ปีนี้วันเกิดลูก
ความพันธ์ผูกถึงแม่เป็นมิ่งขวัญ
อยากกลับไปจูบเท้ากล่าวลำพัน
ว่าลูกนั้นรักแม่ไม่เสื่อมคลาย
19 พฤษภาคม 2547 08:55 น.
กวีบ้านไร่
อย่าร้องไห้ได้ไหมจงเข็มแข็ง
เมื่อกำแพงแห่งรักมาพรากฝัน
ลิขิตฟ้าดลมาให้ลากัน
เก็บคืนวันเอาไว้อย่าอาวร
ฉันก็รู้ว่าเธอตัดใจยาก
จำต้องจากรักนี้บทเรียนสอน
ทั้งที่จริงฉันนี้ห่วงงามงอน
แต่ต้องจรจากไกลเพราะรักเธอ
ถ่านไฟเก่าของเธอที่เคยมอด
เขาแวะหยอดคำหวานมาเสมอ
จนทำให้เธอเขาเริ่มนัดเจอ
เธอก็เพลอรักเขา ฉันเข้าใจ
อย่าร้องไห้ได้ไหมฉันขอร้อง
ตาจงมองดูฉันจะได้ไหม
ฟังน่ะจ๊ะ ฉันขอก้าวออกไป
เพื่อทำให้ทุกอย่างจบด้วยดี
จากวันนี้สองเราเป็นแค่เพื่อน
รักลางเลือนเปลี่ยนไปจากก่อนนี้
ฉันไม่โกรธโทษเธอเลยน่ะคนดี
แหวนวงนี้ขอคืนตัดสัมพันธ์
จบเรื่องรักสามเซ้าเพียงเท่านี้
จะได้มีทางออกที่สร้างสรร
ฉันพบทุกข์เธอมีสุขก็คุ้มกัน
ความสัมพันธ์ขอจบลงแค่คำลา
หากวันใดเธอเหงาและสับสน
อย่าลืมคนคอยห่วงใยเคยห่วงหา
ฉันยินดีที่จะขอเช็ดน้ำตา
ลาเวลาจากทางใจเพื่อคนดี
หน้าส่วนตัว
867
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
