4 พฤษภาคม 2547 10:16 น.

สังคมกา

บนถนนหนทางแห่งชีวิต
โดนลิขิตขึ้นมาอย่าสับสน
ให้เข้าแย่งแข่งสู้กับเล่ย์กล
กับผู้คนในสังคมที่ต่างใจ

มีบางครั้งเคว้งคว้าและสับสน
โลกมืดมน ยังค้นหาทางฟ้าใส
บนพรำพร่ำกับตัวเองสู้ต่อไป
เพื่อเส้นชัยให้ก้าวอย่างมั่นคง

กลางป่าหนามสังคมเมืองที่แข่งขัน
แกร่งแย่งกัน ฉุดเยื้อ ดั่งประสงค์
คนไหนด้อย จะคอยย่ำให้ต่ำลง
สังคมหงษ์ พวกฟูงกาไร้สิทธิบิน

มองหาใครที่จริงใจในวันนี้
คงไม่มีธารน้ำใจให้ถวิล
มีภาพหลอกปั่นล่อแต่งชีวิญ
คำได้ยินคือวาจามาแต่งลวง

บนถนนหนทางแห่งชีวิต
โดนลิขิตขึ้นมาอย่าสับสน
ให้เข้าแย่งแข่งสู้กับเล่ย์กล
กับผู้คนในสังคมที่ต่างใจ

มีบางครั้งเคว้งคว้าและสับสน
โลกมืดมน ยังค้นหาทางฟ้าใส
บนพรำพร่ำกับตัวเองสู้ต่อไป
เพื่อเส้นชัยให้ก้าวอย่างมั่นคง

กลางป่าหนามสังคมเมืองที่แข่งขัน
แกร่งแย่งกัน ฉุดเยื้อ ดั่งประสงค์
คนไหนด้อย จะคอยย่ำให้ต่ำลง
สังคมหงษ์ พวกฟูงกาไร้สิทธิบิน

มองหาใครที่จริงใจในวันนี้
คงไม่มีธารน้ำใจให้ถวิล
มีภาพหลอกปั่นล่อแต่งชีวิญ
คำได้ยินคือวาจามาแต่งลวง

4 พฤษภาคม 2547 10:04 น.

นี่หรือคือคนเคยคบกัน

มองเห็นเขาอยู่เคียงคู่กันนาน
ทรมานคนมอง ใจสั่นไหว
เธอชั่งทำลงได้ไม่เห็นใจ
ลืมหรือไรเรื่องเก่าเรารักกัน

นั่งกอดเข่าซึมเศร้าไม่เข้าจิต
มีเรื่องคิดมากมายโหมใส่ฉัน
ทั้งสับสนกับคำรัก หรือลากัน
แล้วภาพนั้นมันเกิดมาได้ยังไง

ชายคนนั้นเป็นใครเล่าที่รัก
ที่มาทักทำทีส่งใจให้
เห็นเธอเขาหยอกเย้าอย่างเข้าใจ
เขาเป็นใครบอกได้ไหมคนดี

เธอก็มองดูฉันไม่อยากตอบ
ฉันแอบชอบและคบหาเขาน่ะซี
คำพูดเธอเหมือนมีดสั้นมาหั่นจี้
โถ่คนดี เธอนี้ชั่งเปลี่ยนไป

ฉันนั่งเฝ้าตามจีบจะปีห้า
แล้วเขามาเดี๋ยวเดียวเธอหวั่นไหว
ความสัมพันธ์สองเราต้องสิ้นไป
เพราะเธอไง ทำได้ไม่แลกัน

มาวันนี้ฉันเองทำใจได้
เธอกลับใจจะหวนมาอยู่กับฉัน
เธอเล่าบอกขืนคบไปกับเขานั้น
ไม่มีวันจะสุขเหมือนสองเรา

คำพูดเธอฉันเองนั้นสับสน
นี่หรือคนเคยคบหาชั่งโง่เขลา
ทีหลอกฉันบอกว่ารักสองเรา
ไม่อาจเข้ากันได้ถ้าฝืนใจ

ฉันจึงตอบออกไปย่างระรื่น
เรื่องจะฟื้นคืนรักคงไม่ได้
เพราะฉันเองเจ็บแล้วจำฝังใจ
ที่ทำได้แค่เพื่อนร่วมโลกัน

3 พฤษภาคม 2547 17:01 น.

คนเศร้าเศร้าคนนี้ขอมาพัก
โดนพิษรักมาลวงล่อให้ใจหาย
ขอมาพึ่ง Thai poem ก่อนใจวาย
เพื่อนหญิงชายฝากน้องใหม่ไว้อีกคน

ชายคนเศร้าคนนี้ คนบ้านไร่
นามแฝงใจ กวีใหม่ยังฝึกฝน
แต่งกลอนเศร้า อกหัก รักเวียนวน
เพื่อรอคนที่จริงใจมาห่วงไย

ผลงานผมยังไม่เด่น เพราะรู้น้อย
ยังรอคอธารน้ำใจ ที่รินไหล
ของผองเพื่อ Thai poem ที่จริงใจ
กวีบ้านไร่ ยังรอคำติชม

30 เมษายน 2547 13:52 น.

เห็นเธอเศร้า นั่งซึมซึมดูเหงาเหงา
ใจแฟนเก่าอย่างเราเคยคบหา
อยากเข้าปลอบ แค่เพียงหวัดเช็ดน้ำตา
มิได้มา เย้ยหยั่น ให้ช้ำใจ

ความรู้สึกเช่นนี้ฉันมีก่อน
ก็เมื่อตอนเธอจากฝากเจ็บให้
ฉันนั้นเจ็บเหมือนเธอตอนนี้ไง
ฉันจึงได้เข้าใจในตัวเธอ

30 เมษายน 2547 13:51 น.

เห็นเธอเศร้า นั่งซึมซึมดูเหงาเหงา
ใจแฟนเก่าอย่างเราเคยคบหา
อยากเข้าปลอบ แค่เพียงหวัดเช็ดน้ำตา
มิได้มา เย้ยหยั่น ให้ช้ำใจ

ความรู้สึกเช่นนี้ฉันมีก่อน
ก็เมื่อตอนเธอจากฝากเจ็บให้
ฉันนั้นเจ็บเหมือนเธอตอนนี้ไง
ฉันจึงได้เข้าใจในตัวเธอ