5 พฤศจิกายน 2554 14:14 น.
กวีน้อยเจ้าสำราญครับ
อย่าพร่ำเพรียกเรียกหาคำว่ารัก
คำว่ารอรู้หลักภักดีมั่น
ภักดีเหมือนบันได้ให้ฝ่าฟัน
ให้ฝ่าฝืนคืนวันครั้นห่างตา
ครั้นห่างตัวกลัวไยหัวใจชิด
หัวใจชอบชวนคิดพินิจค่า
พินิจคำฉ่ำหวานน้ำตาลทา
น้ำตาลท่วมอุราพารำพัน
พารำพึงจึงคล้อยละห้อยหวน
ละห้อยหารัญจวนจิตป่วนปั่น
จิตป่วนแปรแต่เราเข้าใจกัน
เข้าใจกว่าเสกสรรวันผ่านมา
วันผ่านมีสุขใจเมื่อได้รัก
เมื่อได้เรียนรู้จักสลักค่า
สลักความห่วงใยในแววตา
ในแววต่างห่วงหาคราห่างกาย
คราห่างเกินใกล้ชิดสนิทสนม
สนิทสนองต้องข่มอารมณ์หาย
อารมณ์แห่งโหยหาชีวาวาย
ชีวาวางปางตายเดียวดายเดิน
เดียวดายดุ่มโดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวิต
เปลี่ยวชีวันมืดมิดคิดขัดเขิน
คิดขัดข้องขุ่นขวางทุกทางเดิน
ทุกทางดุจเผชิญห่างเหินกัน
ห่างเหินกายแต่ใจอย่าได้ห่าง
อย่าได้ห่วงก้าวย่างสู่ทางฝัน
สู่ทางใฝ่ให้ชื่นทุกคืนวัน
ทุกคืนเวลานั้นยังมั่นคง
ยังมั่นคือจริงใจมิไหวหวั่น
มิไหวหวาดหมื่นพันครั้นประสงค์
ครั้นประสานสายตาอย่าพะวง
อย่าพะวักรักจงตรงต่อเรา
5 พฤศจิกายน 2554 14:06 น.
กวีน้อยเจ้าสำราญครับ
เศรษฐกิจติดสะเก็ดเข็ดขยาด
ความอุบาทว์กลาดเกลื่อนเมืองเรื่องเลวชั่ว
คนดีหายร้ายกลับโผล่โอ้น่ากลัว
สังคมรั่วกลั้วสิ่งทรามลามหลากมา
น้ำใจแห้งแฝงเล่ห์เหลี่ยมเสี้ยมสอนผิด
ต่างความคิดจิตมองแปลกแตกปัญหา
ค่าเงินฟุ้งยุ่งความเฟ้อเห่อมายา
คลั่งดาราบ้าเกาหลีหนีหนังไทย
เด็กใจแตกแจกความสาวคิวยาวยืด
ดูไม่จืดมืดหนทางวางแก้ไข
พวกผู้หญิงยิ่งนุ่งสั้นหั่นเข้าไป
ชอบล่อใจไอ้เสือป่าพาแหวกแนว
กลุ่มเด็กเกรียนเปลี่ยนรถวิ่งซิ่งกวนเมือง
บ้างมีเรื่องเคืองมองหน้าฆ่าเป็นแถว
ขโมยรถสดจากหอต่อย้อมแมว
ไร้วี่แววแกวตำรวจชวดจับโจร
ฆ่ารายวันหมั่นออกข่าวยาวสิบหน้า
ข่าวพระด่าสารพัดดุจจัดโขน
ข่าวดีดีที่สร้างสรรค์นั้นไม่โดน
ถูกจับโยนโน่นไกลไกลไม่ผ่านตา
รับใต้โต๊ะโถเมืองพัฒน์หัดคิดหน่อย
ทำกันบ่อยค่อยนิยมบ่มปัญหา
ลูกหลานไทยใช้หนทางวางเงินตรา
ไม่นานช้าค่าตำแหน่งแบ่งตามซี
คนมีเงินเดินลอยนวลกวนประสาท
ใช้อำนาจบาตรใหญ่เหลือเหนือศักดิ์ศรี
กฎหมายเสื่อมเหลื่อมล้ำหมดหดคนดี
แล้วจักมีดีตรงไหนไว้ประกัน
สังคมไทยให้เริ่มแก้แต่เราก่อน
กลับมองย้อนสอนใจตนคนเรานั่น
หากคิดดีมีความสุขทุกคืนวัน
โทษคนนั้นหมั่นโทษใครไปไปมา
ผมคงไม่มีเวลามาตอบ แค่ได้ลงก็ถือว่า มีโชคแล้ว
บทนี้อาจแรงไป หวังว่าคงพออ่านได้
Lovers
0 คน เลิฟกวีน้อยเจ้าสำราญครับ
Calendar
หน้าส่วนตัว
2839
