26 มิถุนายน 2552 00:38 น.
กวีน้อยเจ้าสำราญครับ
ณเวลา ห้าทุ่ม มะงุมมะง่ามหาว
นึกถึงคราว เคียงชิด สนิทสนม
โอ้เวลา ผ่านเหาย เปรียบสายลม
หาใครชม เชยชิด มิคิดมี
หวังแต่เจ้า สาวอ้อม น้อมขวัญรับ
พี่หวังซับ ยอดขวัญ อย่าพรั่นหนี
นิทราเถิด เกิดมาสวย รวยไมตรี
หทัยมี คิดถึงเจ้า เช้าจดเย็น
ปานนี้น้อง จะหมองเศร้า อกเผาไหม้
ที่ร้างไร้ ไออุ่น ละมุนเข็ญ
อย่าโศกา อาดูรยืใด ยอดใจเพ็ญ
พี่ยังเป็น ประกายไฟ ให้เจ้าเดิน
เกือบเที่ยงคืน ฝืนเนตร เหตุด้วยจิต
ยังครุ่นคิด ความหลง แม่หงส์เหิน
หลับเถิดอ้อม พี่กล่อมเอง บรรเลงเพลิน
หวังจำเริญ ด้วยเพลงเเผ่ว แว่วสู่นาง
โคราชา ราชาโค ยามโพล้เพล้
ใครจะเห่ กล่อมกมล จนฟ้าสาง
พี่อาสา มาขับกล่อม แทบผอมบาง
คิดมิจาง จืดเจือน เลอะเลือนเลย
คืนนี้น้อง อย่าหมองตรม ภิรมย์หลับ
ราตรีดับ ฟ้าก้อง ร้องเสยย
ฟ้ายังครวญ ขู่คาม ยอดทรามเชย
พี่จะเฉย อยุ่นิ่ง ยิ่งอย่างไร
จะประคอง น้องนี้ สุขีสม
ให้อารมณ์ สมสมร สมสมัย
สุขสวัสดิ์ พิพัฒน์ผล ดั่งดลใจ
ให้ทรามวัย ยิ่มร่า คราตื่นนอน
จงนิทรา ฝันหวาน สำราญฤทธิ์
เทพประสิทธิ ประสาทสม ภิรมย์สมร
แม่นางฟ้า กาหลง จงกล่าวพร
ให้น้องนอน นิทราฝัน อันชื่นทรวง
ณ ตอนนี้ 00.34 แต่งมา เกือบ 40 นาที แต่งเอาใจใครสักคน นี่ก็ยากเหมือนกันนะ อิอิ
25 มิถุนายน 2552 11:49 น.
กวีน้อยเจ้าสำราญครับ
ฉันอยากรู้ดูออกบอกทีเถิด
รักที่เกิดเพริศพริ้งทุกสิ่งสรรค์
วาเลนไทน์หลายคนบ่นรำพัน
ถึงความฝันกับรักแท้แค่ข้ามคืน
แล้วเหตุใดชายหญิงจึงทิ้งทอด
เป็นจุดบอดวัฒนธรรมซ้ำสุดฝืน
วาเลนไทน์พลีกายไร้จุดยืน
เพียงหวังชื่นกับรักเล่ห์เพทุบาย
ฉันสงสารหญิงสาวเจ้าอ่อนด้อย
รู้เล็กน้อยด้อยอารมณ์ข่มความหมาย
อันคุณค่าพรหมจารีย์ยามพลีกาย
เปรียบดั่งทรายเหือดหายตามสายธาร
แล้วอะไรใครจะนึกตรึกดูเล่า
ว่าตัวเจ้าเยาวนงค์หลงประหาร
ให้กิเลสเหตุรักลวงคือบ่วงมาร
มาเผาผลาญความดีที่มีมา
หรือต้องรอจ้อแจ้วันแพ้รัก
ยามเขาหักหัวใจไม่ปรารถนา
เปลี่ยนคนใหม่ใฝ่ลิ้มรสสดโอชา
คือน้ำตาสาวน้อยด้อยควรมอง
แค่อยากเตือนให้รู้คิดจิตสำนึก
ยามคักคึกจงห้ามผิดปิดทางหมอง
อย่าปล่อยให้อารมณ์ชั่วตัวคะนอง
พาสู่คลองหุบเหวซ้ำระกำกลืน
Lovers
0 คน เลิฟกวีน้อยเจ้าสำราญครับ
Calendar
หน้าส่วนตัว
1597
