25 เมษายน 2547 19:12 น.
กวีจร ณ โคราชา
สวนพิงพัก
ผันผ่านเวียนวนบ้างบางขณะ
สวนราคะที่เดิมมิเปลี่ยนผัน
หลายชีวิตหลอกล่อพรหมจรรย์
เสน่ห์ฝันคนหลงกรุงมิทันเทียม
หนึ่งชีวิตหนึ่งผลิตภัณฑ์หนึ่งสินค้า
หนึ่งราคาต่อรองให้เต็มเปี่ยม
หลายชีวิตหนึ่งชีพมิเท่าเทียม
คอยหมุนเวียนรับแขกแจกคนจร
คืนนี้หนุ่มน้อยได้จรมาพิงพัก
เธออ้อนรักพักพิงให้ตักหมอน
เธอเร่งเร้าเย้าหยอกเป็นบทตอน
คลายอาภรณ์เสน่หาให้อารมณ์
คืนนี้คณิกาสาวน้อยมาร่อนเร่
ปรนเสน่ห์ผู้ใคร่คลายขื่นขม
หนึ่งชีวิตร่างน้อยหลากระบม
คืนอกตรมนี่หรือ ค่าคนจร
25 เมษายน 2547 19:06 น.
กวีจร ณ โคราชา
หญิงสาวแห่งราตรี
อา...เพียงอารมณ์อ่อนไหวไปชั่วขณะหนึ่ง
ในขณะสายลมกำลังเปลี่ยนแปลง
หญิงสาวที่รัก...
ในขณะที่เธอย่างกรายผันผ่าน
รู้ไหม? ว่า...หัวใจของข้าดั่งต้องมนต์รักจากเธอ
ให้ตายสิ! นี่มิใช่การโป้ปด
แต่เป็นเพียงอารมณ์...จินตกวี...
ที่ฉันสามารถซึมซับกลิ่นน้ำหอมสายลมโชยเปรี้ยว
ในซอกหลืบที่ซ่อนเร้นจากเธอ
อา...ฉันอีโรติคเกินไป?
หรือว่ามโนภาพอันล้นเหลือ...
ในพลบค่ำยามวสันต์รินหลั่ง
ที่ชุ่มฉ่ำกลับร้อนรุ่ม
แค่แรกพบพลันถวิลหา
หญิงสาวแห่งราตรี
ขอให้เธอเดินจากไปอย่างชั่วคราว
แต่อย่าได้จากลาไปอย่างชั่วนิรันดร์
เพราะถนนสายนี้กำลังรอเธออยู่
รอให้เธอมาเหยียบย่ำ
เพื่อเป็นของกำนัลให้หัวใจ
บทกวี: กวีจร ณ โคราชา
หน้าส่วนตัว
496
